Nog geen maand geleden verscheen op deze webstek een tekst van onze
hand waarin we ‘Mine Is Yours‘, de
derde langspeler van Cold War Kids, naar de verdommenis schreven.
We zijn nog steeds overtuigd van het oordeel dat we toen velden –
in het kort: hun onzuiver georchestreerde maar net daarom
beklijvende americana van ‘Robbers and Cowards’ en ‘Loyalty to
Loyalty’ hebben ze grotendeels uitgehold tot platte stadionrock met
een vettige knipoog naar Kings Of Leon anno 2011, enkele fijne
nummers niet te na gesproken – maar toch waren wij bijzonder
enthousiast om naar de Ancienne Belgique af te zakken. Akkoord, op
hun nieuwe nummers hadden we weinig hoop gesteld, maar sinds wij
de bende twee jaar terug bezig zagen in het Brugse Minnewaterpark
weten we dat ze live heel wat goed kunnen maken. Dat deden ze,
weliswaar niet helemaal vlekkeloos, vlotjes over in de kleine
AB-box.
Natuurlijk had de band uit Californië een album te promoten, en de
set startte dan ook met de nieuwe nummers ‘Royal Blue’ en ‘Finally
Begin’. Dat eerste was met zijn aanstekelijk ritme een prima begin,
maar het laatste kon daar geen vervolg aan breien: te veel lonken
naar grote festivalweiden met te weinig inhoud. De vlam in de pijp
liet echter niet lang op zich wachten, maar niet geheel onverwacht
moest die impuls er komen met een rist oudere nummers. ‘Mexican
Dogs’ klonk van meet af aan vinnig en eerlijk, maar ook groovier en
harder dan we gewend waren van CWK. Het deed hun set deugd, want de
band voelde de beleving vanuit het publiek en schakelde prompt een
versnelling over. Met ‘Santa Ana Winds’ werd een zo mogelijk nog
groter kanon opgediept, het grof afgewerkte ‘Passing The Hat’ klonk
live verbluffend sterk, en de terechte publiekslieveling ‘Hang Me
Up To Dry’ werd enthousiaster onthaald dan Kim Clijsters in
Sydney.
Niemand in de zaal die het op dat moment in zijn hoofd haalde om te
klagen, maar laten we wel wezen: bij iedere band die drie van zijn
sterkste songs achter elkaar speelt, hangt het publiek aan hun
lippen. Bovenal was het een slim trucje om de zaal opgewarmd te
krijgen voor de spoorwissels die er nog aan zaten te komen. In het
resterende deel van de set wisselde de groep voortdurend af tussen
oude en nieuwe nummers, en werd pijnlijk duidelijk dat hun jongste
materiaal gewoon de ballen mist om echt interessant te zijn. Keer
op keer verdween het ritme uit het optreden. De grote uitzondering
daarop was ‘Louder Than Ever’, waarin Nathan Willet van tijd tot
tijd zijn gitaar martelde en het publiek massaal overstag ging,
maar ondingen als ‘Skip The Charades’ en ‘Bulldozer’ klonken
ontstellend zwak. Het mag duidelijk zijn dat de stadionrock van
Cold War Kids vooralsnog geen succesformule is.
Ook het in gospelmuziek ondergedompelde ‘Coffee Spoon’ klonk
ondermaats en saai, al was dat gelukkig niet exemplarisch voor de
avond. Integendeel zelfs, want wanneer Cold War Kids uithaalden
deden ze dat met verve. ‘Hospital Beds’, dat kon rekenen op een
euforische reactie uit de zaal, klonk harder en rauwer dan de in de
studioversie en werd overtuigender gebracht dan verzetsliederen op
het Tahrirplein. Maar het waren vooral de bissen die ons compleet
overdonderd achterlieten. Bewees een erg matig ‘Goodnight
Tennessee’ nog dat het terecht de uiteindelijke tracklist van ‘Mine
Is Yours’ niet haalde, dan lieten de overige twee toegevingen ons
horen waarom elk optreden van Cold War Kids de moeite loont. ‘I’ve
Seen Enough’ begon met losgeslagen hondengehuil – het soort ongein
dat Cold War Kids van meet af aan interessant maakte – en kwam met
een dikke streep stevige rock op de proppen.
In cauda venenum moet de band gedacht hebben, want de
intense afsluiter ‘We Used To Vacation’ kneep onze strot vier
minuten lang toe en wed de bekroning van de avond. De vier speelden
zichzelf helemaal suf en lieten een verpletterende indruk na.
Alweer een gewiekst handigheidje, want u moet vooral niet gaan
denken dat de set doorlopend spannend was. Cold War Kids zijn nog
te vaak op zoek naar zichzelf, maar vooral hun oude materiaal heeft
overtuiging zat. En dat maakt zoals we al zeiden veel goed.
Meer Cold War Kids
HIER
