Kanine Records, 2011
Shellshock
Als prille twintigers gingen de vier Canadezen van Braids nog
door het leven als The Neighborhood Council en brachten ze onder
deze naam de “Set Pieces e.p.” uit. De voormalige klasgenoten
schopten het tot een bescheiden bloghype toen ze in 2007 tijdens
een passage als voorprogramma van Deerhunter opgemerkt
werden door enkele recensenten en Bradford Cox himself hen
aanzette tot het spelen van een bisronde. In 2008 werd definitief
gekozen voor Braids als bandnaam, een moment dat samenviel met de
eerste creatieve stappen richting debuutalbum “Native Speaker”. Na
een initiële release in Canada in mei van vorig jaar werden ze al
gauw opgepikt door een internationaler label et voilà, voor u het
weet dringt hun waaierende chillwavepop helemaal tot in hartje Gent
door.
Braids brengt muziek die tegelijkertijd eclectisch en
minimalistisch is. U zegt? Denk aan “My Girls” van Animal
Collective, gecombineerd met “Wait For The Summer” van Yeasayer en
ijzig ijle stemmen die herinneren aan Dirty Projectors meets
Warpaint. Hun dreampop is veellagig, maar o zo aanstekelijk en de
snuifjes shoegaze die nu en dan om de hoek lonken maken dit album
één lange ontdekkingstocht langs verborgen arrangementen en
openwaaierende melodieën.
Dé grote ster van dit kwartet is ongetwijfeld toetseniste en
zangeres Raphaelle Standell. In ‘Glass Deers’ is het bovenal haar
zang die, in combinatie met verslavend synthwerk, de verraderlijk
ingetogen en slepende sfeer van het nummer mààkt. Het aanvankelijk
naar kerkkoren knipogende ge-aaaah dat halverwege opeens naar
welgemikte oerkreten overgaat, héérlijk! Alhoewel we al aanhaalden
dat Braids op muzikaal vlak zeer grondig geconstrueerde nummers
creëert is het opmerkelijk dat ze het tekstueel zo simpel en vaak
zelfs oppervlakkig houden. Zo is daar romcomachtige ontreddering in
‘Lemonade (“and what I found is that we/we’re all just sleeping
around/ All we really want to do is love”) en ‘Plath Heart’
(“there’s no loving after all this crap we’ve been true/I’m not
coming back to you”). Allesbehalve storend, maar wel verrassend
voor een band wiens album volgestouwd is met uitgekiende
loops, dromerige synths en Glöckenspiele die
complexere beelden lijken op te roepen dan desillusie in De
Liefde.
‘Native Speaker’ klokt af op 50 minuten, zeven songs en zonder
zwaktes. De nochtans zeer klassieke bezetting (keyboard, gitaar,
bass, drum) strooit met verrassende tinten: duistere distortion in
‘Lammicken Heart’, onweerachtige synths die overgaan in zonnige
pianotoetsen in ‘Little Hands’ en warme ijzigheid bij ‘Same Mum’.
“Native Speaker” is een album om te koesteren maar bovenal eentje
dat je kan blijven herontdekken én herdefiniëren. Wie weet komen we
binnen pakweg een maand of vijf wel met een volledig nieuwe
recensie op de proppen!
