Omdat er dit voorbije jaar zo weinig relevante bands waren, die nog geloofwaardig materiaal op een vernieuwende manier wisten te brengen en de hele internationale muziekscene zo’n manifest gebrek aan durf en kennis van zaken etaleerde — dat we ons ernstig zorgen maken over de (schijnbaar voorgoed verloren gegane) maatschappelijke én artistieke bevlogenheid van de huidige generatie gitaarpoëten — slechts vijf albums in ons eindejaarslijstje.
Mopje, natuurlijk. Hierbij de vijf albums die dit jaar diep in onze kleren kropen. Omdat ze ons raakten.
- The National :: High Violet Het was niet lang zoeken naar dé nummer één van dit jaar. De hele wereld leek het er dit jaar over eens, en voor een keer had de hele wereld ook gelijk. “Little Faith”, “Terrible Love” en natuurlijk het onvermijdelijke “Bloodbuzz Ohio” (hoezo u bent ‘m beu gehoord?): wie een album vol kiepert met nummers van dat kaliber, krijgt een fles wijn van de meester en een bank vooruit.
- Midlake :: The Courage Of Others Waar we het dan weer niet mee eens waren dit jaar, was onze eigen (ldw). Die dacht zo het zijne van deze Midlake, en dat mag, want we leven in een vrije wereld en goddeau is nog steeds geen dictatuur. Maar wat ons betreft was dit gewoon dé winteravondplaat van 2010. Misschien niet zo allround inzetbaar, want ook enkel bruikbaar op diezelfde koude winteravonden, maar wat geeft het. De grootste gemene deler wint zelden schoonheidsprijzen.
- Triggerfinger:: All This Dancin’ Around Minder vettige machoriffs op de nieuwe Triggerfinger, en als we (opnieuw) de hele wereld mogen geloven, was dat een goeie zaak. Wij waren aanvankelijk een beetje ontgoocheld (want waar moeten we onze ranzige hangsnorriffs dan nog halen? Alleszins niet bij de huidige lichting babykaakjes-met-een-bles-erbovenop-gladjanussen), maar lieten ons uiteindelijk inpakken door de subtiel dreigende blues van nummers als “Love Lost In Love” en (dus toch!) de donderende machoriff van het titelnummer.
- Drums Are For Parades :: Master Of bij Drums Are For Parades, daar konden we onze monsterriffs dit jaar gelukkig ook nog halen. Het is dat we intussen enkele concerten van de groep hebben bezocht, of we hadden tot het eind der dagen aangenomen dat het instrumentarium van dit draconische drietal hoofdzakelijk bestaat uit een roedel ter plaatse besneden Tasmaanse duivels.
- Triptykon :: Eparistera Daimones Nog meer gitaargeweld om onze lijst mee af te sluiten. Doom metal is in tegenwoordig, en dus speelt het nieuwe project van Thomas Gabriel Fischer wat trager en klinkt het allemaal nog wat lomper en donkerder dan op zijn laatste album met Celtic Frost. En u raadt het nooit, maar het werkt nog ook, want Triptykons eerste worp is een onvoorstelbaar gemeen misbaksel van een metalalbum dat oud en nieuw met elkaar verzoent.
Gooiden dit jaar eveneens hoge ogen: The Black Box Revelation :: Silver Threats (zelden zoveel spelplezier gezien als bij deze jonge knapen), Mnemic :: Sons Of The System (catchy Zweedse metalcore waar je geen speld tussen krijgt) en Dorleac :: Dorleac (omdat we naakt in de hoogste toren van Gent kruipen op de dag dat Spinvis ons ooit teleurstelt — en ja, neem hier gerust maar een printscreen van).
