The Next Three Days




Russell Crowe in een film die niét geregisseerd werd door Ridley
Scott? Klaarblijkelijk is het toch nog mogelijk – een feit dat in
dit geval helemaal duidelijk wordt wanneer Crowe tijdens de eerste
vijf minuten zowaar glimlacht. Wanneer heb je hem (of eender welk
ander personage) dàt nog eens zien doen in een Ridley Scott-film?
‘The Next Three Days’ werd gemaakt door Paul Haggis, die als
scenarist al verantwoordelijk was voor ‘Million Dollar Baby’ en de
laatste twee James Bondfilms, en als regisseur voor de (weliswaar
onterechte) Oscarwinnaar ‘Crash’ en de (terechte) niet-oscarwinnaar
‘In The Valley of Elah’. Enfin, iemand die geen vlekkeloos parcours
heeft gelopen, maar die wel nog altijd genoeg krediet heeft om
automatisch een geïnteresseerd opgetrokken wenkbrauw te
veroorzaken. Deze keer heeft hij de zware politieke en sociale
thema’s tijdelijk opzij geschoven om een onderhoudende, zij het
weinig memorabele thriller te maken – en weet je wat? Die
bescheidenheid lucht op. Haggis heeft voor een keertje eens niet
het gewicht van de wereld op z’n schouders rusten, ontspant zich,
en levert op die manier een genietbaar stukje amusement af. Oké, de
kans dat je er twee dagen nadien nog veel van weet is klein, maar
zo lang je zit te kijken is het allemaal bijzonder vermakelijk en
zelfs behoorlijk spannend.

Crowe speelt John Brennan, een literatuurprofessor en brave
huisvader wiens wereld instort wanneer zijn vrouw Lara (Elizabeth
Banks) op een ochtend, nog voordat de cornflakes goed en wel
verteerd zijn, wordt gearresteerd voor de moord op haar baas. Lara
heeft alle bewijzen tegen: ze had ruzie met het slachtoffer, haar
vingerafdrukken staan op het moordwapen en er zit een bloedvlek op
haar jas. Ze wordt veroordeeld tot levenslang, en drie jaar later
zijn al haar mogelijkheden tot beroep opgebruikt. John, die
overtuigd is van de onschuld van zijn echtgenote en hun schattige
zoontje Luke ziet wegkwijnen, begint extreme maatregelen te
overwegen. Hij roept de hulp in van een beruchte
ontsnappingsartiest (Liam Neeson komt even goeiedag zeggen in één
scène) om Lara eigenhandig uit de bak te krijgen.

Mag ik hier overigens even de gelegenheid nemen om de heer Jan
Temmerman te bedanken dat hij in een stukje op deredactie.be heeft
verraden of Lara nu schuldig of niet? Ik ben niet bijster gevoelig
aan spoilers, maar dit is wel een vraag waar de plot in grote mate
op rust en zijn artikel (geen recensie, overigens, maar een stukje
over remakes van Franse films, waarvan dit er één is), werd
gepubliceerd op een moment dat de prent nog niet eens in de zalen
was. Thanks a lot, Jan.

Enfin, back to business. Haggis zou Haggis niet zijn
als hij niet op z’n minst probeerde om er een diepere thematiek aan
te koppelen. John geeft namelijk les over ‘Don Quichote’, een man
die niet tevreden was met de werkelijkheid, en dus zijn eigen
realiteit construeerde – net zoals John met zijn extravagante
ontsnappingsplan de werkelijkheid naar zijn eigen hand probeert te
zetten, snapt u ‘m? De parallel is er aan de haren bij gesleurd en
dient uiteindelijk nergens toe, behalve dat je spontaan denkt:
‘Haggis, hou op met dat pompeus gedoe en vertel gewoon je
verhaal.’

Wanneer hij dat doet, gaat het heel wat beter met ‘The Next
Three Days’. Veel diepgang heeft het allemaal niet, maar de
regisseur heeft er wel een handje van weg om suspensescènes te
construeren die logisch lijken op het moment dat je ze ziet. Zijn
methode is eigenlijk vrij simpel: als je een personage toont dat
plots met een zelf geconstrueerd jetpack de deur komt uitgevlogen,
dan vind je dat compleet van de pot gerukt. Als je eerst toont hoe
die man dat jetpack maakt uit onderdelen van oude broodroosters,
dan accepteer je dat, hoewel het eigenlijk nog steeds even zot is.
Datzelfde principe past Haggis toe in zijn hele film. John
fabriceert een loper van een gevangenisdeur, vervalst medische
rapporten, gaat geld pikken bij drugdealers en ontwikkelt op z’n
eentje het meest uitgebreide ontsnappingsplan sinds ‘Prison Break’,
maar zo lang de film duurt, slik je het toch, omdat de regisseur je
heeft getoond hoé hij dat allemaal doet. Suspension of
disbelief
heet dat dan: je publiek dwingen om te aanvaarden
wat je ze voorschotelt – de illusie van geloofwaardigheid opwekken,
terwijl het in feite te gek is om los te lopen. Soit, het gevolg
van dat alles is wel dat ‘The Next Three Days’ naar het einde toe
behoorlijk spannend weet te worden. Een scène waarin John plots
begint te slippen met de wagen (u kunt ‘m niet missen), is er een
beetje over, maar voor het overige is dit een strakke
achtervolgingsthriller, waarvan het tempo helemaal goed zit.

De bijrollen zijn dan weer wat minder: Brian Dennehy mag even
voorbij komen schuifelen als de zwijgzame vader van Russell Crowe,
wat in principe goede casting is, als er maar iets met zijn
personage was gedaan. In de praktijk mag hij sporadisch een
zinnetje grommen en daar blijft het dan ook bij. Haggis kan ook
niet aan de verleiding weerstaan om een nieuwe love
interest
te introduceren voor John – de moeder van een
vriendinnetje van Luke, die er uitziet alsof ze van de cover van
Cosmopolitan komt gelopen en John uitkleedt met haar ogen. Avances
waar hij natuurlijk niet op kan ingaan, want, verzekert hij haar
met z’n meest gekwelde stem, “dat ligt ingewikkeld”. Die nevenplot
is weinig meer dan een obligaat zijspoortje, dat ze net zo goed
hadden kunnen laten zitten.

En die opmerking typeert ‘The Next Three Days’ ook wel: het is
een efficiënte thriller, die aardig voorbij zoeft, zolang hij zich
maar concentreert op de essentie. Zodra Haggis zich waagt aan
zijsprongetjes – of het nu de vergezochte correlaties met Don
Quichote zijn, of de te weinig ontwikkelde nevenpersonages – gaat
het mis. Maar goed, het merendeel van de tijd ben je wel méé,
dankzij een alweer erg charismatische Crowe (zeg van hem wat je
wilt, maar die kerel kan een film dragen) en een plot die zijn
ongeloofwaardigheid keurig weet te verdoezelen. En als u me nu wilt
excuseren, ik ga Jan Temmerman even opzoeken.

6
Met:
Russell Crowe, Elizabeth Banks, Jason Beghe, Aisha Hinds, Liam Neeson
Regie:
Paul Haggis
Duur:
122 min.
2010
USA
Scenario:
Paul Haggis

verwant

In The Land Of Saints And Sinners

Het cv van Liam Neeson puilt al ettelijke jaren...

The Pope’s Exorcist

Vorige week hadden we het nog over het -volledig...

Marlowe

Hoewel de naam minder tot de collectieve verbeelding spreekt...

Cocaine Bear

De trailer voor Cocaine Bear deed een paar maand...

Made in Italy

James D’Arcy is eigenlijk een Brits acteur die kleine...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in