Ah, Will Ferrell. Zou er een komiek zijn met meer voor- dan wel
tegenstanders? Mensen die hem alleen kennen van ‘Elf’ of
‘Bewitched’ hebben alle redenen om sceptisch te zijn, maar we
zouden diezelfde mensen dan wel dringend willen aansporen om ook
eens ‘Anchorman’, en zeker ‘Stranger Than Fiction’ op te zoeken.
‘Anchorman’ buiten beschouwing gelaten is het niet moeilijk om te
zien waarom Ferrell zo’n fanatieke verdeeldheid teweegbrengt
(voorstanders vinden alle films zónder hem amper de moeite van het
bekijken waard en tegenstanders zouden hem nog het liefst aan de
schandpaal nagelen): vrijwel alle Ferrell-producties zijn films met
behoorlijk wat mankementen, en hangen zowat geheel af van het
(improvisatie)talent van de slackerkoning; zo ook ‘The Other Guys’.
Verre van een perfecte film, maar wij hebben dit jaar sinds
‘Piranha 3D’ niet meer zo smakelijk gelachen.
Ferrell speelt Allen Gamble, een platte vis van een New Yorkse
agent die verliefd is op zijn papierwerk. Dit tot grote ergernis
van gederangeerde überflik Terry Hoitz (Mark Wahlberg), die met hem
opgezadeld zit als partner. Wanneer twee iconen van de NYPD om het
leven komen, ziet Terry zijn kans schoon om terug op het voorplan
te treden. Verrassend genoeg is het niet Terry die op het spoor
komt van hun big case, maar Allen, wanneer die verdachte
cijfers opmerkt in de boekhouding van een multimiljardair (Steve
Coogan). Vanaf dan worden de twee langs alle kanten tegengewerkt
(niet in het minst door de top van de politie zelf) en moeten ze
all the way gaan om de zaak uit te spitten. Het verhaal
is, met andere woorden, een schaamteloze en vrolijke pastiche op
allerlei buddy cop-movies uit de eighties (lees: ‘Lethal
Weapon’), inclusief foute saxdeuntjes en knipoogjes naar
‘Chinatown’, maar dan allemaal door de mangel van regisseur Adam
McKay.
‘The Other Guys’ komt maar traag op gang. Het eerste kwartier,
met de avonturen van supercops Samuel L. Jackson en Dwayne Johnson,
en de introductie van Allen en Terry, verloopt stroef en bevat
weinig geslaagde grappen (“did anyone call 9-1-holy
shit?”, mèh), maar gaat daarna verssassend genoeg de hoogte
in. De interactie tussen Allen en Terry is geweldig (Wahlberg is
een goeie aangever voor Ferrell) en Will Ferrell zelf is effenaf
hilarisch. Neem een andere hoofdacteur en ‘The Other Guys’ stuikt
als een lauwe pudding in elkaar. Maar: hij speelt wel degelijk mee,
en tilt de film eigenhandig naar een hoger comedy-niveau. Zijn
speech over tonijn, zijn hysterische schreeuwpartijen (komaan,
you gotta love ‘em) en zijn idiote voorkomen alleen al
maken ‘The Other Guys’ de moeite waard. Ook al slaat de plot op
niks.
Wat dus ook wel maakt dat ‘The Other Guys’ voer is voor fans
only. Oké, het genre van de flikkenfilm uit de jaren ’70 en
’80 wordt op soms bijzonder geestige wijze geparodieerd en enkele
running jokes zijn geweldig (het houten pistool, Ferrell
als nietsvermoedende ladykiller), maar als je daarvoor pakweg ‘Step
Brothers’ of ‘Talladega Nights’ ook niet kon smaken, dan zal ‘The
Other Guys’ je niet meteen over de streep trekken. Dit is dan ook
een typische film gemaakt voor een in-crowd. De ploeg
achter de Funny Or Die-website heeft een trouwe fanbase en McKay
wéét dat. Laten we dus gewoon met onze buddies een film
maken waarmee we ons kunnen amuseren, moet hij gedacht hebben, en
hij had gelijk. Je voelt dat de acteurs veel ruimte werd gegund
(moet wel als je met Ferrell De Improvisator werkt) en dat dit een
film is gemaakt door een stel maten, eerder dan door een
gezichtsloze studioregisseur. Dat buddy-gevoel werkt in
ieder geval aanstekelijk.
Daar moet je natuurlijk wel bijnemen dat het verhaal kant noch
wal raakt en dat enkele bijrollen (Eva Mendes en haar oma) noch
grappig noch relevant zijn. Het gebeurt dat ‘The Other Guys’ na een
paar geweldig geslaagde scènes eventjes vijf minuten op zijn gat
valt, om dan telkens terug overeind te krabbelen met een leuke
oneliner, of met Mark Wahlberg die ballet begint te
dansen. De grappen zijn hit and miss, maar omdat het
overgrote deel kantelt naar de hit en omdat de sfeer in de film zo
goed zit, had ik achteraf wel een erg positieve indruk van de film.
Ik wandelde met een goed gevoel buiten en had een paar keer enorm
hard moeten lachen. Het was al lang geleden dat een komedie nog
eens dat effect had gehad (en ‘Due Date’ zat nog vers in mijn
geheugen).
‘The Other Guys’ is dus een toffe genrefilm die zich uitsluitend
richt op de liefhebbers van Ferrells onzinnige humor. Voor de rest
heb je langs de ene kant een krakkemikkige plot die hoe langer hoe
moeilijker wordt om te volgen en langs de andere kant een scenario
dat behoorlijk geestige dialogen bevat. U zal zelf wel weten of u
tot het doelpubliek van ‘The Other Guys’ behoort of niet. Indien
dat wel het geval is, zou ik mij in uw plaats zo snel mogelijk
richting bioscoop reppen, indien niet: slaap er nog eens een
nachtje over.
