The Sore Losers + Drive-By Truckers + The Strange Boys :: 28 november 2010, Trix

Sluit het hoofdstedelijke Brussel het weekend af met het eclectische Autumn Falls-festival, dan kiest Antwerpen op de Dag des Heeren voor een klassieker programma. Want terwijl in de “grote Trix-zaal” de Duitse thrash-legende Kreator menig metalhart sneller doet slaan, treden in het zaaltje boven de oerrockers van Drive-By Truckers aan voor wat hun eerste Belgische zaalshow in enkele jaren is.

Een veel beter voorprogramma dan The Sore Losers valt niet te bedenken. De Limburgse band, ontstaan uit de assen van El Guapo Stuntteam, speelt het soort proto-hardrock waar ze niet alleen beneden meer van verlangen maar dat ook boven tot zijn recht komt. Dat het geheel soms te veel als een generische stijloefening klinkt, is slechts een kleine oprisping die treffend in de kiem gesmoord wordt door het niet-aflatende speelplezier en professionalisme van de band. Met een plaat uit, een pak live-ervaring en voldoende gusto weet het viertal dan ook het toegestroomde publiek op de juiste temperatuur te brengen.

Ondanks een intensief tourschema en een bescheiden maar trouwe fanbase is het alweer enkele jaren geleden dat Drive-By Truckers nog eens voet zette in een zaal op Belgische bodem (al stond de band twee jaar geleden wel op Pukkelpop). De zeskoppige groep blijft met zijn diep in de wortels van Amerikaanse rock geplante sound in de eerste plaats het eigen hinterland aanspreken. Niet geheel verbazingwekkend is het publiek deze avond ook een pak diverser en ouder dan de gemiddelde concertganger. Concerten van Drive-By Truckers ademen dan ook de sfeer van vervlogen tijden uit, met breed uitwaaierende “rockanthems” over hardwerkende Amerikanen en hun (gebroken) levens van alledag.

Chroniqueurs van dienst zijn zoals steeds Patterson Hood en Mike Cooley die afwisselend een song voor zich nemen, waarbij Hood mede dankzij een “grungier” look en podiumprésence de rol van rockende frontman vervult, terwijl Cooley met zijn nasale zang en ingetogener houding veel meer de “southern gentleman” speelt. Het is een rolverdeling die in mindere mate ook in de songs naar voor komt, want waar Hood met ondermeer “After The Scene Dies” vuiler uit de hoek komt, opteert Cooley met “Birthday Boy” voor een meer ingetogen en melancholische song. Beide songschrijvers vullen elkaar dan ook uitstekend aan, al is het verkeerd om te beweren dat beiden hun niche zouden hebben, zoals Hoods “The Fourth Night Of My Drinking” en Cooleys “Self Destructive Zones” aantonen.

De term rock staat dan ook in grote letters gedrukt op het hoofd van de band: of het nu om recente nummers als “Sante Fe” of “Two Daughters And A Beautiful Wife” gaat (respectievelijk uit The Big To Do en Brighter Than Creation’s Dark) dan wel om “oudjes” als “Carl Perkins Cadillac” (The Dirty South) en “When the Pin Hits the Shell” (Decoration Day), steevast primeert het soort rockgevoel dat tegenwoordig te weinig te horen valt bij concerten. Het enige minpunt dat daarbij op te merken valt, is dat de band anderzijds ook te vaak voor het klassieke geluid kiest en te weinig echt rockend uit de hoek komt. Slechts met een handvol songs waaronder “Sink Hole”, “Hell No, I Ain’t Happy”(beide uit Decoration Day) en een door woede voortgedreven “Putting People On The Moon” (The Dirty South) schiet de vlam pas echt in de pan.

Het is zelfs ronduit jammer te noemen dat de enige song die bassiste Shonia Tucker brengt het uptempo “(It’s Gonna Be) I Told You So” is, terwijl het veel krachtigere “Purgatory Line” van haar hand niet aan bod komt. Het is typerend voor de luxe waar Drive-By Truckers voor staat. Met acht bijna gelijkwaardige platen vormt elke setlist een teleurstelling want voor elke “Women Without Whiskey” die gespeeld wordt, sneuvelt “Rob” net zoals elke “Let There Be Rock” de plaats inneemt van een “That Man I Shot”. Zelfs met een set die een slordige anderhalf uur inneemt en waar maar één nieuwe song in aan bod komt (een veelbelovend “Used To Be A Cop”) zijn er te veel songs die niet gespeeld werden, vooral wanneer het meer dan twee jaar wachten was op een zaalconcert.

Met de belofte van een nieuw album (Go-Go Boots, verwacht februari 2011) en een nieuwe tour deze zomer, ziet het ernaar uit dat Drive-By Truckers sneller opnieuw in België zal landen dan verwacht. Het zou zonde zijn mocht de groep daarbij alleen de festivalweide(s) aandoen want een band als deze gedijt nog het beste in een zaal waar hij naar eigen goeddunken oud en nieuw werk brengen kan, zonder gebonden te zijn aan een te strikt tijdsschema. Waarom anders tijdloze songs brengen?

http://www.drivebytruckers.com/
http://www.drivebytruckers.com/
Ato Records
Beeld:
archief

aanraders

verwant

Jason Isbell & The 400 Unit :: Reunions

Met zijn vorige drie albums katapulteerde Jason Isbell zich...

Drive-By Truckers :: The Unraveling

De 3,5 jaar die verstreken zijn sinds het verschijnen...

Drive-By Truckers :: American Band

Drive-By Truckers is altijd al een band geweest die...

The Sore Losers :: Skydogs

Het is lastig schrijven als je ondertussen moet luchtdrummen,...

ABBota :: 1 maart 2014, Botanique

AB en Botanique bundelden voor de achtste keer de...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in