Het lijkt er sterk op dat mash-ups maken het genre wordt waar je ermee wegkomt om hetzelfde trucje almaar opnieuw te doen. Alweer voor de vijfde keer plundert Girl Talk op All Day de popgeschiedenis, met een opzwepende langspeler als resultaat.
Sinds Gregg Gillis twee jaar geleden opdraafde in de documentaire RiP! A Remix Manifesto doet de 29-jarige Amerikaan dienst als hét voorbeeld van hoe het internet op het vlak van copyright en gratis verspreiding van muziek een aardverschuiving heeft veroorzaakt. Met zijn louter uit — doorgaans herkenbare — samples opgebouwde nummers is Gillis’ muzikale vehikel Girl Talk dan ook een interessant studie-object.
Uiteraard valt er vast een boeiende avond aan een cafétoog naar keuze door te brengen met de vraag rond wie nu eigenlijk de rechten bezit op pakweg “Let It Out”, dat een deel van zijn aanstekelijkheid te danken heeft aan de aanwezigheid van een sample van Becks “Loser”, dat op zijn beurt een stukje van Johnny Jenkins “I Walk On Gilded Splinters” bevat. Om nog maar te zwijgen van het 25-tal andere nummers die in het vijf minuten durend knutselwerk vervat zijn. Er zijn vast advocaten zat te vinden die bloed ruiken bij het zien van een dergelijke lijst niet geclearde samples.
En ergens hebben ze vast een punt, want niemand verricht graag werk om dan, zonder vorm van vergoeding, anderen daarmee aan de haal te zien gaan. Langs de andere kant kan All Day als een vorm van erkenning gezien worden. Want dat deze plaat aanslaat, heeft deels te maken met het feit dat Gillis aan de slag gaat met werk dat grotendeels algemeen bekend is, wat ervoor zorgt dat de plaat de indruk geeft voor uitgaansdoeleinden gemaakt te zijn.
En dat is misschien ook wel de kern van het werk van Girl Talk: dat het gemaakt is voor de dansvloer en dus allemaal niet te serieus genomen moet worden, en de discussies over wie en wat en al die dingen vooral blabla zijn, of voer voor hippe docenten die graag naar Girl Talk verwijzen om hun lessen een zekere cool te geven. Want wie al eens een concert van Girl Talk meemaakte, en daar opgeslorpt werd door een massa over de rooie gaande feestneuzen, maalt niet meer om juridisch-technische aspecten die bij zo’n plaat komen kijken.
In die traditie kan All Day gezien worden als een nieuwe mixtape voor de feestuurtjes, gemaakt door een verdomd goede muziekmonteur. Want wie had gedacht dat Fugazi en Rihanna een aanstekelijk duo zouden vormen? En zo vallen er nog meer ontdekkingen te doen. Doordat bovendien het aantal gebruikte nummers aan de wel heel hoge kant is, en in dito tempo langskomt, worden de platen van Girl Talk zelfs na veelvuldig beluisteren nooit voorspelbaar, wat van het nochtans eveneens lichtjes geweldige As Heard On Radio Soulwax Pt. 2 niet gezegd kan worden.
Een groot deel van de fun wordt uiteraard bepaald door de geselecteerde nummers en daarbij ligt de nadruk, zoals we onderhand van Girl Talk gewend zijn, op al dan niet foute hiphop en r&b-nummers die vakkundig van al hun overbodigheid ontdaan worden. De overblijvende, zeer to the point geknipte fragmenten worden vermalen met wat u, naargelang uw leeftijd, indie of alternative zou noemen, waarover vervolgens wat kitch en klassiekers gegooid worden. Alles kan, met andere woorden. Al lijkt de klemtoon ditmaal toch iets meer richting gitaargeweld te verschuiven, al kan die indruk ook ontstaan doordat Black Sabbath bij het begin van de plaat nadrukkelijk aanwezig is.
Wat er ook van zij: Girl Talk heeft zich ook ditmaal met volle overgave op de rijke popgeschiedenis gestort en maniakaal alles wat enigszins binnen zijn kraam past bij elkaar gegraaid en er opnieuw een lichtelijk overweldigende soundtrack voor het opwindendste uur van de nacht mee gemaakt. Zelfs het ietwat kleffe einde dat All Day meekreeg, kan aan die vaststelling niets veranderen.
All Day wordt gratis verspreid via http://www.illegal-art.net/allday/
