Vooruit, Gent, 6 november 2010
Afgelopen zomer zetten de programmeurs van het
Gentse Boomtown ons voor een pijnlijk dilemma: de zaal van de
Handelsbeurs intrekken voor rising star Balthazar, of
buiten de nacht verwelkomen met de gediplomeerde zotten van Archie
Bronson Outfit. De bebaarde Engelsmannen dolven toen nog het
onderspit, maar gelukkig was de Arteveldestad ons gunstig gezind
toen kunstencentrum Vooruit hun deuren openzette voor het trio als
tussenstop op hun Europese tour ter promotie van hun derde plaat
‘Coconut’, waarop hun bluespsychedelica door de effectenmolen van
Tim Goldsworthy (DFA Records) werd gehaald: meer grooves, maar
daarom niet altijd ritmischer dan hun tweede en voorlopig beste
plaat ‘Derdang Derdang’.
Publieksopwarmer van dienst was The Victorian English
Gentlemens Club, die met hun mandolines, harmonica’s en
koebellen al vier jaar lang de underground van Cardiff bestormen.
Wat ons betreft hoeven ze het niet veel verder te schoppen, want
wij zagen weinig meer dan een homp potsierlijke artrock in een
clowneske mengelmoes van stijlen. De paar goeie ideeën die we
hoorden, werden bovendien professioneel de nek om gewrongen, en
zelfs als het even goed ging, sloeg de vrouwelijke helft van het
frontduo de bal volledig mis door zelfs in de donkerste nummers
(denk aan J. Tilman met een komische ondertoon) met een
belachelijke, kinderlijk enthousiaste grijns op haar gezicht te
zingen. Ons oordeel: gewikt, gewogen, en veel te licht
bevonden.
Een half uurtje later was de hoofdact aan de beurt, voor de
gelegenheid aangevuld met een extra toetsenist. De vier van
Archie Bronson Outfit traden het podium op in
absurde overmaatse gewaden met prints die je enkel kan waarderen
als de coke nog vers aan je neus hangt of het vloeitje LSD nog op
je tong ligt te smelten. En zo klonken ze ook: als Black Angels aan
het trippen op een of andere vreemde drug. De combo ‘You Have A
Right To A Mountain Life’-‘One Up On Yourself’ dreef van meet af
aan voort op een aangename golf psychedelische noise die onze benen
moeiteloos in beweging bracht. Het publiek werd weinig rust gegund,
want toen de vier kornuiten ons nekvel eindelijk loslieten, kregen
we onmiddellijk een dubbele uppercut te verwerken: het schizofrene
‘Kink’ daverde als een sneltrein door de zaal, en in ‘Cherry Lips’
haalde Sam Windet de psychopaat in zich naar boven.
Tenminste, dat was het opzet; in werkelijkheid was niemand echt
bang van die psychopaat. Windet zong wel, maar er zat bitter
weinig bezieling in. Wanneer een Wayne Coyne “with all your power”
schreeuwt, geloof je hem; wanneer iets mindere goden als Titus
Andonicus het leven toebrullen vanuit de goot waarin ze belandt
zijn, brul je mee – maar wanneer “little hooks stuck on my back /
ten little tears that make their attack” door de balzaal van de
Vooruit galmde, klonk het als een week opgedreund mantra. De
overmaat aan galm op de microfoon bracht ook al weinig zoden aan de
dijk, waardoor het begin van de set toch al een aardige
kanttekening kreeg.
Een kanttekening die eigenlijk op geen enkel moment vergeten werd,
want terwijl Archie Bronson Outfit duchtig materiaal uit de
trukendoos van ‘Derdang Derdand’ en ‘Coconut’ opdiepten (voor
debuut ‘Fur’ was amper plaats) werden wij hoe langer hoe minder
enthousiast. ‘Shark’s Tooth’ was enkel kortstondig aanstekelijk,
hoezeer Mark Cleveland ook de vellen tekeerging . In ‘Dead Funny’
huilde Windet naar de maan, maar dat hebben we Eels al ruiger – en
beter! – zien doen. Gelukkig was daar nog ‘Chunk’, dat de
gloriedagen van Kings Of Leon oprakelde (en laten we eerlijk zijn:
die liggen ook al een aantal jaar achter ons). ‘Dart For My
Sweetheart’ was nog een nobele poging om de meubelen te redden,
maar eindigde in wat kig triëerwerk aan de synthesizer.
De bissen brachten niet veel verbetering, al was het wel sympathiek
dat twee van hun sterkere nummers tot dan opgespaard waren. Eerst
moest recentste single ‘Hoola’ eraan geloven, waarin de noise tot
een ietwat melodischer geheel geboetseerd werd. Met de tweede
toegift ‘Got To Get (Your Eyes)’ was bijzonder weinig mis, maar
toen was ons verdict al lang geveld. Archie Bronson Outfit heeft
genoeg songs om het dak eraf te blazen, maar dan wel met een
handvol effectpedalen minder. De overtuigingskracht bleef vanavond
ook ver onder het verhoopte niveau, al zal dat niet aan de drummer
gelegen hebben. À propos, wanneer speelt Balthazar nog eens in de
buurt?
Meer foto’s
hier
