Met Kiss The Anus Of A Black Cat en Drums Are For Parades kreeg Leuven op woensdagavond het beste wat de Belgische alternatieve scene te bieden heeft. Ondanks dat beide bands op hun recentste platen toegankelijkere kost presenteerden, bleef een regelrechte overrompeling uit. Laat beide bands misschien nog heel even goed bewaarde geheimen blijven.
Met een bandnaam als Kiss The Anus Of A Black Cat zal je niet gauw je nieuwe liefje voor een eerste concertje kunnen overtuigen. Maar what’s in a name?. Met Hewers Of Wood And Drawers Of Water bewees Stef Irritant met verve, en met hulp van An Pierlé en een echte producer, dat duistere folk rock tegelijk toegankelijk en pakkend kan zijn. De drones lijken steeds meer plaats te maken voor meeslepende banjotonen. Met Mumford and Sons in het achterhoofd heeft Irritant alvast zijn tijd mee.
Om zijn nieuwe muzikale richting in de verf te zetten, laat Irritant zijn creaties omlijsten door Rik De Maré (gitaar en orgel), Matthias Debusschere (basgitaar) en Jonathan Callens (drums en percussie). Van zodra de klankman het juiste evenwicht tussen gitaar en orgel vindt, moeten we niet lang wachten op het eerste hoogtepunt. Terwijl de Labozaal gehuld blijft in inktzwarte sferen, ontpopt Irritant zich tijdens “Feathers Of The Wings Of The Angel Gabriel” tot een wolf in schaapskleren. Dankzij de meeslepende (achtergrond)stemmen en de warme gloed van banjotonen is de “heilige” geest van Woven Hand meteen nabij.
Maar Irritant en zijn muzikanten kunnen ook krachtig uit te hoek komen. Tijdens “All The Heroes Run In Armour” vliegen de orgel- en tintelgeluidjes om de oren terwijl drummer Callens het stampende nummer nog intenser maakt — een hemel van verschil met de eenzame drone folk van weleer. Dat maakt de verbetenheid van Irritant er niet minder om. De “You And I Remain Unhurt” grijpt je bij de keel. Ook tijdens “Harrow”, “Veneration” en het afsluitende “Hewers Of Wood And Drawers Of Water” hangt een doemsfeer over het publiek. “And I said, sing your songs and they all sang their songs” klinkt op het eerste gehoor redelijk simpel, treffend zijn ze zeker en vast. In dat nummer bewijst bassist Debusschere nogmaals zijn nut als achtergrondvocalist. Adjectieven als “bezwerend” en “intens” zijn voor folk rock intussen torenhoge clichés, toch vatten ze het best de passage van Kiss The Anus Of A Black Cat in Leuven samen.
Van intieme duisternis naar brute kracht. Drums Are For Parades gaf met Master de doorsnee indiefan een oplawaai van jewelste. Maar ook de bekendste Gentse oproeikamers hebben te kampen met een ongeconcentreerde klankman. “I’m The Princess, You’re The Woods” en “Keep” krijgen niet de gewenste wall of sound en een verwoestende impact blijft dan ook uit. Ook het publiek houdt zich opvallend gedeisd. Of joegen de Gentenaars de Leuvenaars meteen schrik aan? Knikkende knieën of niet, als het van gitarist Wim Reygaert en drummer Piet Dierickx afhangt, mag de alcoholconsumptie in de gemiddelde clubzaal gerust hoger.
Hoewel de ambiance uitbleef, geeft de band zich volledig tijdens “I’m Not Who You Think We Are”. Ondanks dat zijn meest precieze riffmachine het begeeft, verliest Reygaert zijn moordlustige blik niet. Dierickx gaat als een schuimbekkend beest te keer, net als Dave Grohl in zijn wildste jaren. Ondanks dat Master genoeg te bieden heeft, zijn “Goatfire Queens” en “Faking” de grootse kleppers van de avond. “Opium Den Idiot Check” ontaardde echter in een ondoordringbare geluidsbrij terwijl het nummer op album door de lagen hyperkinetische saxofoons zoveel meer te bieden heeft.
Toch houdt Drums Are For Parades voor een livepubliek het best stand in een rauw en onversneden vorm. Zoals het echte carnivoren betamen, hebben ook wij liever een stevige kotelet dan een dikke vleessalade. Instrumentale knallers als “The Law” en “Dead Kats” waren dan ook beiden een schot in de roos. Na meer dan tien nummers plankgas geven restte er echter vooral op het podium een plas zweet. Ondanks de overgave van de drie trainers leek het optreden voor het publiek maar een conditietest. Volgende keer zien we ons het liefst volledig afgepeigerd uit de concertzaal strompelen.
Hoewel je het hypnotiserende werk van Stef Irritant en zijn assistenten onmogelijk kan vergelijken met de paar precisiebombardementen van Drums Are For Parades, gaat de folk met de pluimen lopen. Nadat hij in Humo de nieuwste plaat van Goose versloeg, mag Irritant op woensdag een tweede keer victorie kraaien.
