Na drie jaar afwezigheid keert Red Sparowes terug naar de Europese podia. Met dank aan de gitariste imponeerden de Amerikanen met een technisch sterke set. Maar van emotionele overgave was er amper sprake.
Het was aan het volstrekt onbekende Head of Wantastiquet, het soloproject van Paul Labrecque (Sunburned Hand of the Man), om de avond te openen. De eenzame man brengt naar verluid — opgepast — transcendentale experimentele folk. “Hoorden we daar folk?” Met alle respect, maar het leek of de in zichzelf gekeerde gitarist in zijn huiskamer willekeurig aan het jammen ging. We kregen maar geen structuur in de langdradige ambient, losse gitaarakkoorden en banjotonen. Menig toeschouwer keek dan ook verbaasd toe of werd afgeleid door zijn buur.
Next up was de Indische stonerhippie Imaad Wasif, zeker geen onbekende bij de mannen van Red Sparowes. Opmerkelijk dat zijn rockband de affiche mocht delen met een postrockband, maar de vijfenveertig minuten durende set was een schot in de roos. Terwijl de langharige hipster, getooid in een wit pak, voor zowel gitaarvuurwerk (op zijn Jimmy Pages in “Faints”) als akoestische rust (“Redeemer”) zorgde, droegen ook bassist Bobb Bruno en drummer Adam Garcia, bijna verdronken in zijn zweet, bij aan de moddervette sound.
De folky (hard)rock van Imaad Wasif klonk tegelijk episch en melancholisch, klassiek en modern, virtuoos en rustig. Luister maar eens naar “Return To You” waarin de geest van Jeff Buckley rondwaart. En toch durfde Wasif het nummer afsluiten met een oerschreeuw, een waar Robert Plan jaloers op zou zijn. De set werd afgesloten met een wilde gitaarjam, opnieuw gezegend met de energie van Led Zeppelin. Imaad Wasif gaf meteen de ideale introductie voor The Voidist dat pas volgende week in Europa verschijnt. Het kan niet anders: deze klassebak zal in de toekomst veel meer fans aantrekken.
Tiens, heeft Red Sparowes een nieuw album uit? Daar was in Trix niets van te merken. De rode spreeuwen legden vooral de nadruk op At The Soundless Dawn, hun meesterlijk debuut uit 2005 en beten met “Buildings Began To Stretch Wide Across The Sky” de spits af. Het vijftal creëerde een dynamisch universum met zwarte gaten en gewelddadige draaikolken als vaste onderdelen. Het waren vooral Bryant Clifford Meyer (van het heengegane Isis) en de vingervlugge bassist Greg Burns die voor het gelaagde postrockgeweld zorgde. Nieuwe aanwinst Emma Ruth Rundle, gewapend met een mooie verzameling effectenpedalen en slidetechnieken, controleerde de atmosferische passages.
In opperste concentratie leidde ze ook “The Freeway” in, de langer uitgesponnen demoversie van “The Soundless Dawn Came Alive? As Cities Began To Mark The Horizon” terwijl Burns achter zijn pedal steel-gitaar ging zitten en een sterrenwereld uit zijn tien snaren toverde. De twee rechtstaande gitaristen zorgden dan weer voor het metalen geweld. Pas vanaf “The Great Leap Forward…” brak de set echt open. De zware bas lokte enkele kleine ontploffingen uit in het publiek. Opmerkelijk was hoe de bandleden, op de drummer na, er relatief rustig bij bleven. Geen extatische uitbarstingen, maar gelaagdheid en techniek die primeerden.
Na ruim een uur, net voor de encore, nam Meyer voor het eerst het woord namens de groep. De Isis-man was een en al lof over het talrijke publiek in het Trixcafé en over Conspiracy Records. Maar dan moest het beste nog komen: een bloedmooi “Alone and Unaware, The Landscape Was Transformed In The Front Of Our Eyes” en “The Fear Is Excruciating, But Therein Lies The Answer” (te ontdekken op Aphorisms EP). “Alone and Unaware” was hét hoogtepunt in de set, met Burns opnieuw achter zijn pedal steel gitaar — die overigens te weinig aan bod kwam — terwijl de gitaristen vulkaangewijs soundscapes en epische passages uitspuwden. Ofwel verzonk je in de flitsende projecties van zware gaten, sterren en snelwegen, ofwel genoot je met de ogen dicht.
Toch had je niet het gevoel met de rode spreeuwen van begin tot einde mee te zweven. Lag dat aan de songkeuze of ontbeert de “hobbyband” gewoonweg overgave? Red Sparowes zal in levende lijve misschien nooit een totaalervaring als Explosions In The Sky worden, maar volgende keer willen we zeker wat meer uit The Fear Is Excruciating, But Therein Lies The Answer horen. Het is maar een voorstel.
