Ancienne Belgique (Brussel), 30 september 2010
Uit onvrede met de commerciële drijfveren van grote record
labels, hebben Matt Black en Jonathan More (beter bekend als
Coldcut)
twintig jaar terug een eigen onafhankelijk bedrijfje uit de grond
gestampt. De weg naar erkenning was lang, maar het jonge label
Ninja Tune bleek uitermate succesvol in het exploiteren van nieuwe
genres en het aantrekken van getalenteerde artiesten. Black en More
stonden aan de wieg van een nieuwe underground
muziekcultuur die zelfs mainstreammuziek diepgaand kon beïnvloeden.
Twee decennia later is Ninja Tune uitgebouwd tot een middelgrote en
vaste waarde in het muzieklandschap. Het verjaardagsconcert op 30
september in de Ancienne Belgique was al even op voorhand
uitverkocht, een duidelijk signaal dat ook onafhankelijke projecten
een groot publiek kunnen bereiken.
Het programma van dit uitzonderlijke concert (dat ook plaats zal
vinden in andere grote Europese steden) was opgesplitst in twee
verschillende ruimtes: de “club” was het toneel van verscheidene
deejay sets terwijl de “zaal” werd voorbehouden voor de
grotere muziekgroepen en bekendste namen. In de slipstream van
Black en More kwam genoeg volk mee om de AB tot een uur of drie met
de meest waanzinnige beats ’n grooves plat te bombarderen.
Belangrijkste namen voor het concert waren aanvankelijk Amon Tobin en
Bonobo maar door
administratieve problemen moesten beiden verstek geven. Niet
getreurd, want de vervangers en de overige artiesten waren van een
gelijkaardig kaliber. Ondergetekende moest rekening houden met de
publieksonvriendelijke uren van het openbaar vervoer, waardoor hij
verstek gaf voor het overgrote deel van de late programmatie.
Om kwart voor acht werd de aftrap gegeven met een
live-interview, waarbij Matt Black en Jonathan
More een half uurtje uitweidden over de vroege jaren en de
filosofie van het muziekhuis. Zo vertelden ze over hun eerste
mix-ervaringen die gebeurden met een eenvoudig cassettedeck en
gebruik makend van de pauzeknop. Interessant was hun visie op het
volledige muziekbedrijf, dat ook aanleiding gaf tot het oprichten
van een eigen label. De Britse deejays beschouwden Ninja
Tune als een vorm van gemeenschappelijke identiteit die vreemd
genoeg ook “other oddballs” aantrok. Sleutel tot succes
was volgens hen ook aanwenden van muzikale technieken in de visuals
van een optreden: “two guys looking at laptops don’t look
really interesting” want het visuele aspect is minstens even
belangrijk. Het korte moment van gemijmer over de beginjaren werd
echter spoedig ingeruild voor een avond met duizelingwekkend veel
muziek.
Andreya Triana mocht de spits afbijten in de
zaal met een verhitte mix van soul en jazz. De Britse
singer-songwriter debuteerde eerder dit jaar met album ‘Lost Where
I Belong’ maar liet al een sterke indruk na in bij het traag
binnensijpelende publiek. De intieme en innemende kracht van haar
stem werd afgewisseld met een groots vocaal bereik een sublieme
timing. De muzikale omkadering was vrij sober, met slechts drie
mensen op het podium, maar het geheel kwam goed uit de verf. De
bevreemdende schoonheid van de muziek, een soort urban
soul met een onbesuisd tintje gaf deze recensent meermaals
kippenvel.
Met de komst van The Heavy op het podium werd
het intieme gedeelte achterover gekeild en koos de groep resoluut
voor power en enthousiasme. Hun melodieuze maar
breed-georiënteerde rock had grootse proporties en wierp
gelijkenissen op met Audioslave of Soundgarden. De frontman bleek
een geboren entertainer te zijn en stak meermaals de keet in vuur
en vlam met zijn diverse melodielijnen. The Heavy maakte dankbaar
gebruik van bekende flarden muziek en kon ondanks de
voortreffelijke prestatie niet helemaal overtuigen. Het ontbrak de
groep vooralsnog aan een beetje finesse.
In afwachting van de volgende groep, nam Jonathan
More even plaats achter de draaitafels om een korte maar
veelzijdige set te draaien. Hoewel een groot deel op cruise control
uitgevoerd bleek, waren de dynamische grooves en de
gedifferentieerde samples (onder andere van Max Richter) fijn om te
horen. Coldcut heeft inhoudelijk weinig van zijn pluimen verloren
en is het beste bewijs dat elektronische muziek meer dan
ontspanning biedt.
Grootste verrassing van de avond was waarschijnlijk de entree
van Kid Koala met bijpassende pluchen outfit. De
ruwe en onversneden hopmuziek van Canadese youngster was
indrukwekkend om te horen én te zien, eveneens tot groot genoegen
van het publiek. De camera bij de draaitafel registreerde alle
bewegingsactiviteit en maakte het optreden des te fabelachtiger om
te volgen. Gebruik makend van spitsvondige samples uit soundtracks
van animatie- en B-films, legde Kid Koala een ijzingwekkend hoog
tempo aan het publiek op, met als culminatie een articifiële
herwerking (met drie spinning tables) van een krakende
klassieker.
Al vroeg op de avond was het duidelijk dat Ninja Tune XX meer
weg had van een festival dan een doordeweeks concert. Doordat heel
wat “oddballs” uit de muziekwereld zweren trouw aan het
Britse muzieklabel, was de verscheidenheid aan stijlen bijzonder
groot. Uiteindelijk hebben ze wel allemaal één kenmerk gemeen: een
liefde voor het creëren van een eigenzinnige muziekbricolage.
Ninja Tune heeft voor zijn twintigste verjaardag
verschillende compilaties (gebundeld als ‘Ninja Tune XX’) en een
grote box set uitgebracht. Meer informatie op http://www.ninjatunexx.net/.
