Ze moesten eigenlijk gewoon wat korte muziekstukjes met een sixtiesvibe maken voor Benidorm Bastards, maar hadden daar zoveel schik in dat ze er meteen ook een plaat aan koppelden. En zo werden Pascal Deweze (Metal Molly, Sukilove, …) en Tim Vanhamel (Evil Superstars, Millionaire, …) samen Broken Glass Heroes. Hun "Let’s Not Fall Apart" kunt u ondertussen al achterstevoren meezingen, ook de rest van hun debuut Grandchildren Of The Revolution stuitert van Beatles naar Brian Wilson en alles daartussen. "Het was te tof, te plezant om het helemaal weg te gooien."
enola: Hoe gaat dat dan? Men vraagt je muziek te maken voor een serie over oude sokken, en je denkt aan de jaren zestig?
Vanhamel: "Het ging iets onromantischer: ik werd gecontacteerd door het productiehuis, dat me de pilot liet zien en die was voorlopig voorzien van muziek uit die tijd — zogezegd de jeugd van die bejaarden. Het was dus echt de opdracht om muziek te maken die op die tijd was geïnspireerd. Ik heb er Pascal bij gesleurd, omdat ik wist dat hij ook heel hard houdt van dat tijdperk en dat hij dat kan, ook qua opnametechniek en vocale harmonieën, etc. We hebben dus heel prozaïsch in opdracht geschreven."
Deweze: "Ik vond het eigenlijk best wel romantisch: die broodheren die dan net als in Amadeus met een zak dukaten komen aankloppen en je vragen om muziek te schrijven. Ja, het was in opdracht van, maar het was zo leuk dat we echt vonden dat we er iets meer moesten mee doen vanuit het idee ’we kunnen doen wat we willen, dus laten we een plaat opnemen’. Het was te tof, te plezant om het helemaal weg te gooien. We dachten wel dat we de saaie vakman konden uithangen, maar toch niet helemaal blijkbaar. Misschien binnen een paar jaar."
Vanhamel: "We waren nummer vijf aan het schrijven, toen ik Pascal aanstootte dat we hier toch misschien maar eens een plaatje van moesten maken. Toen ging het vrij snel: elk vrij moment werd er aan besteed, studiotijd gepland, en we begonnen er aan. Vijf maanden geleden was er nog geen sprake van, nu zitten we hier. We konden ook anoniem gebleven zijn, maar we vonden niet dat we ons moesten schamen voor het programma. We hebben zelfs gelachen met die pilootaflevering. Eigenlijk is het allemaal heel natuurlijk gegaan: er was geen groot plan, dat zeker niet."
enola: Inhoudelijk was het dus puur een genreoefening?
Deweze: "Dat was het beginplan wel. Meer nog bij Benidorm Bastards dan voor de plaat, waar we ons net iets meer gepermitteerd hebben. Voor de plaat hebben we extra strofes geschreven, een bruggetje, … terwijl we voor televisie maar telkens anderhalve minuut nodig hadden. Wat je in die serie hoort, is ook maar wat we hadden. We wisten heel goed dat zelfs als we er nog drie jaar aan zouden werken, je van die muziek nog niets futuristisch zou kunnen maken: het is wat het is. Maar we hebben ons wel wat vrijheden gepermitteerd in sommige solo’s, klanken, ideeën of teksten. Als die in 1968 waren uitgebracht, zouden ze wel futuristisch hebben geklonken. Maar retro is het zeker en het was fijn om dat eens te doen. Ik ben nu wel al even bezig met The Crab Four (Dewezes Beatlescoverbandje) en ook met Sukilove hebben we onze sixtieskantjes gehad, maar ik had nog nooit zo’n vrijgeleide als nu om dat eens uit te puren. Tim zat dan vaak naast me met zijn troostende arm: "Doe maar, ’t is oké"." (gelach)
Vanhamel: "Ik ben ook fan van dat tijdperk, ik ben ook opgegroeid met platen van The Sonics tot The Beatles, tot noem maar op. Ik merk een soort verschuiving van het collectieve bewustzijn naar het verleden, weg van de zoektocht naar de volgende nieuwe hippe sound. Vroeger zag je het verschuiven: eerst was het grunge, dan dance, toen moest je rock met hippe elektronica mixen, … en nu merk je dat die girlbands terug zijn. Dat zit eigenlijk al lang in mijn platencollectie, via bijvoorbeeld The Brian Jonestown Massacre. Genreplaat vind ik eigenlijk een wat oneerbiedige omschrijving, denk ik. Het is geen vingeroefening, er zit een echt gevoel achter. Ik geef toe dat het een soort Weenvibe kan hebben, een genrepastiche, maar ik hoop toch ook ergens ontroering. "
enola: Een genreoefening wil ook zeggen: lijnen in het zand trekken, je speelveld afbakenen. Dat is niet iets waar jullie sterk in zijn. Hoe was dat?
Vanhamel: "Heel bevrijdend en leuk."
Deweze: "Ik heb — meer dan Tim, denk ik — nogal eens de drang om van mijn muziek te eisen dat het Iets Waardevols moet zijn, het Iets Nieuws moet bijdragen aan de gigantische geschiedenis van de muziek — neen, ik denk dat je dat toch ook hebt, Tim. Het deed dan ook deugd om eens te kunnen zeggen: "Trek die lijnen maar en als je er dan per ongeluk toch een poot buiten zet, dan is dat niet erg." Het was heel ontspannend en ja, bevrijdend, omdat je weet dat deze plaat de wereld niet moet veranderen."
enola: Hoe hard was de verleiding om toch weer te gaan saboteren, er wat dwarse elementen in te steken?
Deweze: "Niet groot. Ik denk niet dat we ergens zijn gaan saboteren. We hebben de plaat echt gemaakt zoals we dachten dat ze moest zijn: gewoon de songs geschreven en dan achterover geleund. We hebben onszelf geen censuur opgelegd."
Vanhamel: "Ik had absoluut niet de behoefte om iets op te fucken, integendeel."
enola: En dan zegt je moeder: "Zie je wel dat je het nog kan, mooie liedjes schrijven!"
Deweze: "Letterlijk, ja! En dan nog naar mijn voeten krijgen, omdat haar favoriete nummer van in Benidorm Bastards er niet op stond. Ik denk dat veel mensen tevreden zijn over de plaat. Mijn frank viel toen ik de muziek aan verschillende mensen had laten horen en ik reacties kreeg als "Dit ga je toch wel uitbrengen, zeker? Eindelijk eens iets waar we naar kunnen luisteren". (zucht) "Ja, oké. ’t Is goed." "Papa, deze plaat is voor jou? Ja, bijna wel soms."(schatert)
enola: En zo hebben jullie er weer een band bij. Wordt het iets van langere adem?
Deweze: "We zien wel wat er van komt. Dat is de attitude."
Vanhamel: "Het is niet de bedoeling om constant op de tourbus te zitten, dat niet. Het moet plezant blijven voor ons, maar we gaan het ook niet uit de weg gaan als we het plezant kunnen en mogen houden. Zonder plan, zoals het altijd geweest is. Ik denk dat dat het gezondste is voor een relatie. Maar als het in Oostenrijk een hit wordt? Dan zijn we natuurlijk weg, lederhosen and all."
Deweze: "Een van de hoofdredenen dat we dit gedaan hebben, is omdat het plezant was. De eerste reden was niet de muziek, maar het feit dat ik met een paar maten samen kon spelen en dat dat geweldig was. Anders gaan we op café, nu hebben we gratis drank. (lacht) We hebben nu een excuus om iets op de rider te zetten. Everybody wins."
Vanhamel: "Da’s zeker."
enola: Even tussendoor: wie is de Brian Wilson van dienst in de band en wie de Ray Davies?
Vanhamel: "We zijn allebei een beetje alles. Pascal is ook altijd heel hard bezig geweest met die girls harmonies, terwijl anderen wilden rammen."
Deweze: "Ik heb geprobeerd het evenwicht te bewaren tussen rammen en de wat rustige nummers, maar dit was de eerste kans om eens volledig Beach Boys-gek te gaan. Ik heb deze kans om zonder gêne een Pet Sounds-ripoff te maken met drie handen gegrepen. Daar kon ik niet aan weerstaan. Heel leuk aan de opnames was ook dat we op een bepaald moment lekker ouderwets met drie rond één microfoon hebben opgenomen. Dat is verboden nu. Mag niet meer. Ergens in 1973 is men daar immers mee gestopt. Dat creëert ook die oude vibe op de plaat en het was superplezant om te doen. Met drie tegelijk meerstemmige partijen in één microfoon: wauw. (Tegen Vanhamel) Natuurlijk zong ik mijn partijen nog eens over als je weg was, zodat ik mezelf wat luider kon mixen." (hilariteit)
Vanhamel: "Dat moment dat ik op jonge leeftijd die harmonieën ontdekte, dat je één stem kon hebben, dan nog één een terts hoger, en dan nog één. En nog en nog en nog: een heel koor! Whooaa!"
enola: Hoe hard moet je op zo’n moment opletten dat je zonder het te weten een van de klassieken opnieuw schrijft? In "I Don’t Deserve This Feeling" dacht ik bijvoorbeeld wel héél duidelijk "God Only Knows" te horen.
Deweze: "Serieus? En toch is geen enkel akkoord strafbaar. Het zit hem in de manier van arrangeren eerder, en natuurlijk is elke noot wel gebruikt door Brian Wilson. Maar niet in die volgorde. Geloof me, ik moet het echt niet checken om te weten dat ik "God Only Knows" niet heb herschreven. Ik kèn dat nummer. Op mijn zestiende was ik daarmee bezig: Beach Boys nummers op mijn eentje spelen op mijn cassetterecorder. Ik ken die harmonieën, ik weet wat hij doet daar. De gelijkenis zit hem dus in de principes van arrangeren."
Vanhamel: "Het is niet als in reclamefilmpjes waar men dan één akkoord verandert, maar probeert een zo goed mogelijke kopie te maken van een nummer dat men niet kon krijgen."
enola: Tim, voor jou is het ongeveer je vijfde groepje, Pascal is al aan zijn twaalfde toe. Lukt dat, qua ballen in de lucht proberen te houden?
Deweze: "Als er eens een balletje valt, is dat niet erg hé. Ik heb een drukke periode gehad, waarin ik veel borden draaiend moest houden, zoals in een circus. Normaal vallen er altijd wel een paar van de stok, maar ineens bleven ze allemaal draaien. Maar onmogelijk was het niet."
Vanhamel: "Uiteindelijk valt het goed mee. Het is niet alsof elke band tegelijk actief is. We doen dat trouwens niet om mensen te verwarren, maar het gebeurt zo. Het lijkt misschien zo, maar als we willen kunnen we zo elke week wel een plaatje maken dat dan door honderd man wordt gekocht. Maar dit werd toevallig ook op de radio gedraaid. Dan lijkt het alsof je met grote projecten bezig bent, maar het zijn een aantal dingen die onderling ook duidelijk verschillend zijn in ambitie."
Deweze: "Ik had het er ooit eens over met Mauro die me zei dat hij niet snapte hoe dat kon: artiesten die maar af en toe eens een plaat maakten en niets anders. Als je muzikant bent, maak je platen en dat doe je gerust op een paar weken. Dat moet niet meteen het grootste meesterwerk ooit zijn, maar je doet wat je moet doen: muziek maken en je neemt dat op. En dan ga je er mee optreden of je neemt de volgende plaat op. Ik heb dus niet het gevoel dat we buitensporig hard aan het werken zijn. Het is gewoon bijna de manier van vroeger: met een paar jazzmuzikanten samen een plaatje maken en vervolgens met wat andere muzikanten een ander. Het is te goed om neen tegen te zeggen en zo sukkel ik altijd in nieuwe groepjes: "Allez, dit nog, maar dan is het gedaan." Niet dus. (lacht) Luc Van Acker heeft me ooit gezegd dat ik me op één ding moet concentreren, dat dat beter voor mijn carrière is."
Vanhamel: (met lichte walg) "Carrière? Ik zou me kapot vervelen als ik alleen maar in Depeche Mode zat. Dertig jaar lang op dezelfde koppen kijken."
enola: Pascal, vind je het niet frustrerend dat het Sukilovebordje — wat uiteindelijk het meest je eigen ding is — nog het moeilijkste van allemaal draait?
Deweze: "Het is er gewoon inherent aan. Met "Talking In The Dark" werd ik nog een beetje op de radio gedraaid, maar het lag eigenlijk al moeilijk, dat soort akoestische singer-songwritermuziek. Het was net voor Coldplay er aan kwam, nèt voor de akoestische revival. En toen die doorbrak, waren wij met You Kill Me bezig en een mechanische eightiesvibe die pas 2, 3 jaar later gemeengoed werd met Foals en anderen. Door altijd te blijven zoeken welke richting we kunnen uitgaan om het fris te houden, missen we waar de wereld op zit te wachten en als je dan muziek maakt die net dat tikje rijker en complexer is, heb je een recept om je in de problemen te werken."
"Ik mag daar niet te gefrustreerd of te naïef over doen. Ik zou graag hebben dat Sukilove meer mensen bereikt, maar ik weet dat we daarvoor niet het juiste soort muziek maken. Het zou natuurlijk heel wat helpen als we elke dag op de radio werden gedraaid, maar zelfs dan zouden we niet echt groot worden. Is dat frustrerend? Een beetje, maar het is dan des te grappiger als je ziet dat dit wel werkt. Dan zie je hoe de machine werkt: toegankelijk singleke, promo, televisie erbij … dan draait het. De wereld is niet fair!" (lacht)
