Impressies uit een ver vervlogen tijd of verdrongen jeugdtrauma’s,
de menselijke geest heeft specifieke en bij voorkeur zelfs extreme
impulsen nodig om de creativiteit te laten zegevieren. Vooral in
het genre van de blues kan een gepijnigd kluizenaarsleven vol
wanhoop en onzekerheid voldoende stof geven voor rauwe en
hyperrealistische teksten. Peter Case is het type dat al enige
woelige waters heeft doorzwommen, vooral in de jaren zeventig en
tachtig als bandlid van The Nerves en The Plimsouls. Op latere
leeftijd zette hij zijn carrière verder als solomuzikant,
geïnspireerd door blueslegendes zoals Mississippi John Hurt en
Leadbelly, waarbij hij zowel oude klassiekers als eigen materiaal
unplugged in kleine clubs bracht.
Recentelijk onderging de Amerikaanse gitarist een
openhartchirurgie, maar dat hield hem niet tegen om voor de
zoveelste keer een reeks impressies op papier neer te pennen en op
te nemen in de studio. Peter Case schetst eenvoudige maar
intrigerende situaties in de Amerikaanse samenleving en zoekt met
zijn krachtig snarengepluk aansluiting met een van de rijkste
muziektradities op aarde.
‘Banks Of The River’ kan tellen als een oprechte hommage aan de
Mississipi Delta blues uit de eerste decennia van de vorige eeuw.
De sfeerbezetting voelt bijzonder goed aan, door de lichte
distortion op de gitaar, harmonicamelodieën en het
vibrerende pianospel. De stem van Case is ruw en ongepolijst, hij
kan eerder gedefinieerd worden als roeper dan zanger en qua geluid
ligt hij tussen Tom Van Laere en Ruben Block – om het volgens
Belgische maatstaven te zeggen. Het is echter vooral zijn
gitaarspel dat mag ingekaderd worden: zowel de geluidskorrel van de
gitaar en de versterking als het fijngevoelige
snarepicking is om van te smullen (‘Dig What You’re
Putting Down’).
De teksten van Case zijn vooral gevuld met leuke anekdotes of korte
verhalen. Niet altijd even duidelijk te onderscheiden, maar op de
meeste momenten onderhoudend genoeg om het gelijklopende ritme te
doorbreken. ‘New Old Blue Car’ en ‘Look Out’ zijn aardige nummers,
maar hun sterkte ligt vooral bij de sound en sfeerinvulling.
Op sommige momenten ontdoet Peter Case zich volledig van de moderne
conventies om zonder schroom stampende bluesmuziek te spelen. De
fijne registraties van kleine ruimtelijke vibraties, trillende
snaren en het howlen van Case wekken de indruk dat het
hier om opnames van enkele decennia terug gaat. Niets is minder
waar, en het is op sommige momenten hallucinant om te horen hoe het
album zich stilistisch in de canon van de grootmeesters
plaats.
‘My Kind Of Trouble’ is een live-opname en versterkt dat
authentieke gevoel nog meer. Wulpse en glooiende vibraties, in
overeenstemming met met onderwerp van zijn tekst: het geslacht der
vrouwen is nog steeds een onuitputtelijke inspiratiebron. Case gaat
daarna even het traditionele repertoire te buiten met een
verrassende maar onvermoeibare mambo blues (‘Somebody Told
The Truth’) om dan verder iets meer in de richting van de jaren
zestig te schuiven (‘The Words in Red’). Zelfs de rockabilly wordt
nog even aangedaan met ‘Colours Of Night’, dat echter geen grote
uitblinker is. Peter Case gunt de luisteraar nog een parel als
afsluiter: ‘House Rent Party’ is misschien wel het meest
spraakmakende nummer van het album. Met een open tuning op
de gitaar en een handvol akkoorden vertelt Case zijn laatste
verhaal.
Het muzikale verhalenboek van Peter Case is een zoektocht naar het
authentieke geluid van de Delta blues langs de oevers van de
Mississippi. Een verzameling van voetgestamp en snarengepluk dat
beetje bij beetje de ziel van een getormenteerde artiest blootlegt.
Dat het niet allemaal even vernieuwend klinkt, is in dit geval
makkelijker door de vingers te zien.
