Willowtip, Candlelight, 2010.
Circle of Dead Children is zo’n beetje het prototype
Willowtip-orkestje. Dat is een Amerikaans label dat alle bandjes
opvist waar volgens de Relapse A&R een te serieuze hoek af is,
of te veel concurrentie kan betekenen voor Agoraphobic Nosebleed.
CODC zit al sinds de eerste plaat in hun carrière in die vunzige
stal, maar de laatste jaren was het wel stil op hun mesthoop. Nu is
beerputgrowler Joe Horvath terug, al verving hij in de
voorbije vijf stille jaren wel bassist en drummer. Voor wie CODC
kent maakt dat eigenlijk niet uit, want het gebrachte klinkt
perfect zoals je verwacht.
Voor de niet ingewijden hier een kort algemeen beeld. Joe Horvaths
stem is een van de vunzigste in het wereldje. Alsof een aan
meth verslaafd Koekie Monster met verse gft-bakmaden aan
het gorgelen is. Muzikaal gezien gooit men grindcore, death metal
en sludge op een gistende hoop, en distilleert er dan een troebel
en onwelriekend brouwsel uit. Niet erg alledaags en ook niet voor
iedereen bedoeld.
Wel charmant aan deze band is dat ze hun gecontroleerde chaos niet
te proper opnemen of te strak inspelen. Je hoort dat hier een band
aan het spelen is en nog wel eentje die weet wat ze doet. Negatief
is wel dat de mix niet goed gebalanceerd is, in mijn hoofdtelefoon
klinkt het te vaak alsof ik enkel naar een razende grunter
en dito drummer zit te luisteren. Als je aandachtiger luistert,
hoor je wel dat er toch wat meer gebeurt, zij het niet zo heel erg
veel.
Voor gitaarfanatici is er op dit album weinig smaakvols te vinden.
Het is raggen en beuken met een occasioneel microsolootje op ‘Bury
the Ill Flock’ of een kort stukje drone op ‘Refuse to Kill
the Same Way Twice’. De band houdt ook wel van een zieke breakdown.
Op ‘Ursa Major (1998 revisited) en ‘Obsidian Flakes’ daalt het
tempo ondanks de beperkte duur toch nog naar het sludge
minimum.
Soms zijn de nummers daarvoor écht te kort. Het ultraheftige
‘Jaracaca’ duurt maar 37 seconden, ‘Chaos Crawls Back’ 41 en ‘Night
of the Morbid Psycho’ duurt met elf seconden minder lang dan een
gemiddelde scheet. Al die bondigheid wordt gecompenseerd met
‘Germinate the Reaper Seed’, een lang uitgesponnen ultragiftig
traag nummer.
CODC houdt het tempo hoog en wisselt geregeld af, maar kan
desondanks toch niet altijd bekoren. Of het nu gaat om het snelle
beukwerk of de met feedback beladen kruipers, nooit word ik echt
overtuigd van de haat en de giftigheid die het verondersteld wordt
uit te stralen. Het heeft zeker te maken met de mix, waar volgens
mij toch wel wat aan hapert. Daarnaast zouden ze van mij ook wel
wat meer mogen nadenken over de timing van al hun
tempowisselingen.
De extreme aard van dit album zal zeker wel wat volk aantrekken en
niet eens onterecht; ik heb de eerste keer ook flink zitten
grijnzen toen ik hiernaar luisterde. Jammer genoeg bleek het na
verschillende luisterbeurten toch allemaal wat te
oppervlakkig.
