Season Of Mist, 2010.
De meesten onder jullie hadden het waarschijnlijk allang opgegeven,
maar hier is hij dan eindelijk toch: de langverwachte review van
‘Option Paralysis’, het vierde volwaardige werkstuk van The
Dillinger Escape Plan (kortweg tDEP), één van de meest innoverende
bands die het afgelopen decennium het daglicht hebben gezien. tDEP
heeft niet de reputatie hapklare brokken muziek op de mensheid los
te laten. En op dat vlak stelt ‘Option Paralysis’ alvast niet
teleur …
Even zag het er echter benard uit : toen Gil Sharone middenin de
tour die volgde op ‘Ire Works‘ besliste
om er de brui aan te geven, zat de band even zonder drummer.
Gelukkig vond tDEP in de persoon van Billy Rymer al snel een
waardige vervanger. Nu ja, qua bezettingswissels was tDEP niet aan
zijn proefstuk toe, want behalve gitarist Ben Weinman schiet er van
de originele line-up niemand meer over.
Nog voor de release van ‘Option Paralysis’ trakteerde tDEP Europa
al op een kleine tour. De band zou tien Europese steden aandoen en
het publiek van hun nieuwe materiaal te laten proeven. Degenen die
op één van de twee concerten aanwezig waren, zagen dat het goed
was, want zowel ‘Farewell, Mona Lisa’ als ‘Good Neighbor’ sloten
naadloos bij het oudere werk aan.
‘Option Paralysis’ opent trouwens met de twee bovengenoemde tracks.
‘Farewell, Mona Lisa’ biedt een mooie bloemlezing van al waar tDEP
voor staat: gecontroleerde chaos, gevolgd door een lekker
meezingbaar middenstuk om uit te monden in een nekbrekende,
allesvernietigende finale.
‘Gold Teeth On A Bum’ (schitterende songtitel, trouwens), het derde
nummer op ‘Option Paralysis’, bevat dan weer enkele buitenaardse
zanglijnen van Greg ‘stierennek’ Pusciato. De geluiden die deze man
uit zijn stembanden perst, grenzen werkelijk aan het onmogelijke.
Wij zijn al van in den beginne fan van tDEP. Toch durven
we zeggen dat zowel ‘Farewell, Mona Lisa’ als ‘Gold Teeth On A
Bum’ tot het beste behoren dat de band ooit heeft neergepend.
Ondanks het bij momenten geniale gefreak van het gitaarduo
Weinman/Tuttle op ‘Crystal Morning’ en ‘Endless Endings’, verbleken
beide songs een beetje in vergelijking met het nummer zes van
‘Option Paralysis’: ‘Widower’. Toegeven, bij de eerste beluistering
stelden we ons vragen bij een croonende Pusciato, maar hoe
vaker we de song horen, hoe moeilijker we hem uit ons hoofd
krijgen. Het lijkt wel of tDEP – eindelijk – de kunst van het slaan
en zalven in één en hetzelfde nummer eindelijk onder de knie
heeft.
‘Room Full Of Eyes’ schiet als vanouds furieus uit de startblokken,
middenin de song zit er echter een vette breakdown, gaat het tempo
flink naar beneden en volgt er een moddervette outro. Tijdens
‘Chinese Whispers’ mag nieuwbakken drummer Billy Rymer tonen waarom
hij en niemand anders de geknipte persoon was om de leemte, die
zijn allesbehalve misselijke voorgangers hadden achtergelaten, in
te vullen. Zijn frisse cimbalenwerk, rimshots en
blastbeats vloeien zo vloeiend in elkaar over dat Sharone
noch Pennie ook maar een seconde gemist worden.
Voor de afsluiter van ‘Option Paralysis’ vaart tDEP, net als ten
tijde van ‘Ire Works’, een wat rustigere koers. In tegenstelling
tot ‘Mouth Of Ghosts’ toont ‘Parasitic Twins’ echter net te weinig
ballen om ons de volle vier minuten en eenenveertig seconden te
kunnen boeien.
‘Option Paralysis’ van tDEP is een straffe plaat, die soms zo
gewelddadig wordt dat het pijn doet. Voor het ongeoefende oor
klinkt de muziek van tDEP misschien als één grote warboel, wij van
enola kunnen er maar geen genoeg van krijgen. ‘Crack The Skye‘ van
Mastodon was misschien indrukwekkend, ‘Option Paralysis’ is quasi
perfect …
