Universal, 2010.
Als een fris roodharig windje kwam ze in 2007 het muzieklandschap
binnengewaaid: Kate Nash. Net als
Katie Melua,
Amy Winehouse
en Adele was
ze een exponent van de BRIT School For Perfoming Arts &
Technology en bestormde ze de hitparades met een even aanstekelijk
als irritante debuutsingle. ‘Foundations’ zorgde ervoor dat
tienermeisjes in elke uithoek van Europa ‘bitt-ah‘ leerden
uitspreken op z’n Londens en zelf proclameerde ze
girlpower op een uitbundig oprechte wijze.
De Londense schrijft en componeert haar songs zelf en legt haar
complexloze hersenspinsels bloot in alles wat ze doet. ‘My Best
Friends Is You’ is, in navolging van ‘Made of Bricks’, opnieuw een
hoogstpersoonlijk album geworden, al kunnen we u nu al met veel
plezier meegeven dat la Nash een wel zeer positieve evolutie heeft
doorgemaakt.
In januari werd ‘I Just Love You More’ losgelaten op het internet,
niet als eerste single – die plaats is weggelegd voor het naar The
Ronettes en Supremes lonkende ‘Do-Waa-Doo’ – maar als voorsmaakje
voor haar op stapel zijnde gloednieuwe album. De eerlijkheid
gebiedt ons toe te geven dat we een beetje ongerust waren. Nash
krijst en kreunt er op los, en alhoewel we het hogere punkgehalte
van het nummer best weten te appreciëren maakte het ons vooral
nieuwsgierig naar hoe de rest van de plaat zal klinken.
‘My Best Friend Is You’ opent met ‘Paris’, een heerlijke popsong
vol handengeklap, belletjes, violen en eveneens een zeer hoog
Motown-gehalte. ‘You’ve come so far, well done darling/
We knew that you had it in you‘ worden genoteerd als ideale
beginlyrics voor een album dat ons meeneemt langs een bijwijlen
onlogische combinatie van genres, maar dat zelden cohesie
mist.
‘Kiss That Grrrl’, misschien wel de sterkste track op het album,
schotelt ons al meteen een synthese voor van waar Kate Nash als
singer-songwriter voor staat. Sfeerscheppende blazers, een subtiel
koortje en pijnlijk eerlijke lyrics. Het langzaam stijgende
stemregister in de strofes draagt perfect bij tot de wanhopige
sfeer van dit nummer. Niet veel vrouwelijke artiesten slagen erin
‘And baby please don’t break my heart!‘ uit te roepen
zonder dat het zielig of geforceerd emotioneel overkomt, behalve
Kate Nash, natuurlijk.
‘Take Me To A Higher Plane’ gooit het dan weer over een heel andere
boeg: riot girl loert om de hoek en het refrein doet ons
denken aan Schotse huppelwijsjes, terwijl ‘You Were So Far Away’
(die hese stem!) ons doet mijmeren naar nieuw PJ Harvey-materiaal.
‘My Best Friend Is You’ is minder roze bubblegumpop dan
‘Foundations’ en vertoont hier en daar subtiele weerhaakjes, maar
in tegenstelling tot landgenote Lily Allen snijdt
Nash (nog steeds) geen ‘grote’ thema’s aan in haar muziek. En dat
maakt ons blij.
Poseloos songschrijven, intiem, mooi, oprecht, dat is waar ze goed
in is. Op ‘Mansion Song’ na – Kate steekt een speech af over
vrouwzijn in deze moderne tijden: ‘I wanna be fucked and then
rolled over, ‘cause I’m an independant woman of the twentyfirst
century‘ – gunt ze ons song na song een blik in de
gevoelswereld van twentysomethings. Nash beheerst de kunst
der ‘petite histoire’ perfect, het hoeft niet allemaal uitgesproken
of expliciet te zijn. De kleine situaties die ze schetst in haar
lyrics zijn herkenbaar en expliceren de gevoelens die ze probeert
over te brengen beter dan eender welke smachtende ‘I love
you‘ zou kunnen.
‘Later On’, ‘Pickpocket’ en (natuurlijk) ‘I Hate Seagulls’ zijn
songs die meer in de lijn van ‘Made of Bricks’ liggen, maar ze zijn
hier netjes ingekapseld en verbinden de genres waaruit de tracklist
bestaat naadloos met elkaar. Vooral laatstgenoemde komt hier
perfect tot recht als afsluiter (de verborgen titeltrack ‘My Best
Friend Is You’ niet meegerekend.) Al lang een fanfavourite
op optredens en één van de meest ontroerende en complexloze odes
aan die liefde die wij de laatste jaren hebben gehoord: ‘and I
can’t find the words to make it sound unique/ but honestly you make
me strong/ I can’t believe I’ve found someone this kind/ I hope we
carry on ‘cause you’re so nice and I’m in love with you’. En
nu u!
Met haar tweede worp bevestigt Kate Nash dat ze niet alleen een
schattig kopje en aanstekelijk accent heeft, maar dat ze ook nog
steeds een begenadigd songsmid is. ‘Not being able to
articulate what I want to say drives me crazy‘, raast ze in
‘Don’t You Want To Share The Guilt’. Wel, lieve juffrouw Nash, u
doet dat nochtans zéér goed. ‘My Best Friend Is You’ bundelt 15
heerlijke popliedjes, verveelt geen moment en toont aan dat een
verbreding van horizonten best een positieve uitkomst tot gevolg
kan hebben.
Kate Nash speelt op 9 juni in (een uitverkochte) AB.
