Columbia, 2010.
MGMT, I love you, but you’re bringing me down. Oh MGMT, je bezorgde
ons de the soundtrack bij uitstek met ‘Oracular
Spectacular‘, een sprankelend album dat volgepropt werd met
catchy synthrock en vleugjes psychedelica. We leefden ons uit op
feestjes allerhande op het ultieme party anthem ‘Time To Pretend’
en werden melancholisch van ‘Weekend Wars’. We zomerden als nooit
voorheen, en dat allemaal terwijl we die tien songs in een infinite
loop op onze mp3-speler lieten spelen.
Vanaf het moment dat de eerste schimmige live-video’s van nieuwe
nummers opdoken zaten we dan ook hunkerend naar het computerscherm
te staren. En toen ‘Congratulations’ zoals verwacht weken voor de
releasedatum via het internet beschikbaar werd, konden we alleen
maar meer van jullie houden omdat jullie besloten hadden het album
dan maar zelf op de website the streamen. Alle andere taken werden
gestaakt en we zetten ons schrap voor een overweldigend oorgasme.
Edoch…
Het kost heel wat luisterbeurten voor er ook maar enige lijn te
ontdekken valt in het tweede album van de hipsters uit Brooklyn.
Van Wyngarden en Goldwasser kiezen resoluut voor dromerige,
ritmische psychedelische rock en maken komaf met de meer
hitgevoelige pop die ze op ‘Oracular Spectacular’ zo gretig
rondstrooiden. Dat horen we niet alleen, maar dat ‘vertellen’ ze
ook op dit album. Succes en hoe er (niet) mee om te gaan lopen als
een rode draad doorheen de lyrics én de songtitels.
Opener ‘It’s Working’ is gestoeld op een nerveus ritme. De echoënde
stemmen, gecombineerd met een invallend orgel, doen wel herinneren
aan de feel van ‘Oracular Spectacular’, maar losbarsten doet het
nooit echt. Vooruitgeschoven single ‘Flash Delirium’ kunnen we ook
nog wel smaken, waarmee we niet willen zeggen dat we het snappen.
Het nummer omarmt een zwembad aan stijlen en meandert van door
koorgezangen aangemoedigde refreinen tot rammelend geschreeuwde
punkrock op het einde.
Intertekstualiteit dan. Of interpopmuzikaliteit, of hoe je het ook
noemt. Je hoeft geen genie zijn om deze door te hebben. Het derde
nummer heet ‘Song for Dan Treacy’, refererend aan de frontman van
Television Personalities. Verder komen we ook nog ‘Brian Eno’ tegen
en ‘Lady Dada’s Nightmare’, een instrumentale sof, waarbij we er
onmogelijk in slagen om de link met Madonna Version 2.0
te leggen.
Titeltrack ‘Congratulations’ is een waardige afsluiter: slepend
maar catchy, ironisch maar tegelijkertijd ook serieus bedoeld. Een
aardig oprechte weemoedige song over de prijs van succes: ‘Out
with a wimper, it’s not a blaze of glory/ You look down from your
temple /As people endeavor to make it a story/ And chisel a marble
word/ But all is lost if it’s never heard‘.
U hoort ons natuurlijk al van mijlenver aankomen: ‘Congratulations’
is niet onze meug. Het album ‘slecht’ noemen zou een
makkelijkheidsoplossing zijn, want het is meer doordat we het
concept niet helemaal (willen) snappen dat we het maar niet in ons
hart sluiten. In het twaalf minuten durende epos ‘Siberian Breaks’
zingt MGMT: ‘I’d rather die before I get sold‘. En dat
kunnen we ze alleen maar nageven, de Brooklynites deden niet wat
van hen werd verwacht na megahit ‘Oracular Spectacular’.
Ze gingen hun eigen weg, brachten een véél ontoegankelijker plaat
uit waarvoor ze de krochten van de muziekgeschiedenis gingen
verkennen en kunnen vanaf nu vast op respect rekenen van seventies
adepten allerhande. Maar tegelijkertijd zal dit album hen een hoop
fans kosten, en anderen teleurstellen. Wij gaan dan maar zomeren
met The New
Pornographers dit jaar, en stiekem hopen dat MGMT voor hun
derde album opnieuw de hitgevoeligere kant opgaat.
MGMT speelt op 3 oktober in de al lang uitverkocht AB in
Brussel.
