Ook na de schaalvergroting die “Papillon” met zich meebracht, blijft Editors een touring band. Voor de tweede keer in een half jaar tijd stapte de groep af in een grotere zaal dan voorheen. Maar misschien holt de groep zichzelf zo langzamerhand voorbij, zo leek het wel vrijdagavond. Meer dan eens hadden we het gevoel dat de teugels net dat tikje te hard aangetrokken bleven.
Het is een boerenjaar geweest voor Editors. Sinds de release van derde plaat In This Light And On This Evening gaat het met de groep harder dan ooit tevoren. Single “Papillon” zorgde voor de doorbraak buiten het evidente Studio Brusselpubliek, zalen als Vorst Nationaal en de Lotto Arena verkopen vanzelf uit.
En dat is niet meer dan terecht. De nieuwe plaat mag dan geen tijdloze klassieker zijn, het is wel een sterke overgangsplaat zoals The Unforgettable Fire dat voor U2 was. Het ordinaire stadium van de pure rock voorbij, heeft de groep alle remmen weggeschopt en wordt er geëxperimenteerd met synthesizers en andere texturen. En dat dat live kan werken, bewees de groep afgelopen herfst al in Vorst.
Toch lijkt het alsof de groep de handrem vandaag niet helemaal heeft losgelaten. Opener “In This Light And On This Evening” verliest impact omdat frontman Tom Smith het diepe van de oorspronkelijke zanglijn niet haalt, “You Don’t Know Love” klinkt wel heel erg tam. Ook het doffe geluid van de Lotto-Arena draagt bij aan het wat halfslachtige begin. Nochtans voelt het vijf nummers ver al aan alsof dit een greatest hitsshow is: Editors heeft nu al een songcatalogus om onder de indruk van te zijn. Zelfs een b-kantje als “A Life As A Ghost” is indrukwekkend, en sluit naadloos aan op de erg hoekige nieuwe single “Eat Raw Meat = Blood Drool”.
Met “Blood” komt het ook al wat makke publiek een eerste keer tot leven, tijdens “Racing Rats” ontploft het dan toch. Dat krijgt dan ook een topversie mee, en “Munich” heeft maar binnen te koppen. En dan lukt het even helemaal: “Smokers Outside The Hospital Doors” is eindelijk dat moment waarop de groep even boven zichzelf uitstijgt. Het moment dat drummer Ed Lay blijft hameren, en samen met bassist Russell Leetch in koor zingt “we’ve all been changed from what we were” over de eeuwig hysterische gitaar van Chris Urbanowicz tekent voor kippenvel.
Zeldzaam soulvol wordt Smith even in de bissen, wanneer hij “No Sound But The Wind” solo aan de piano brengt, zoals het ook op de soundtrack van puberfilm “Twilight: New Moon” staat. “Bricks For Mortar” is meteen erna het elektronische contrapunt, maar “Papillon” dat er rug aan rug op volgt mist de dwingende kracht die het nodig heeft om echt orgelpunt te zijn. Oudje “Fingers In The Factory” — al jaren traditioneel de afsluiter — neemt de rol verbazend genoeg over, alsof de band zelf beseft dat het net de bal bijna liet vallen en dat even wil rechtzetten. Toch weer imposant.
Ja dus, Editors is een grote groep die nog veel groter zal worden, maar vanavond was het vooral een groep die hard werkte, maar ondanks de vuurfonteinen tijdens “Papillon” de vonk al te vaak niet vond. Dat is niet erg; een halve offday in een onsympathieke bunker is iedereen gegund. De groep is in elk geval klaar voor Werchter, daar bestaat geen twijfel over, en dat was uiteindelijk wat we vanavond even wilden verifiëren. Het komt wel goed met Editors.
