Als wilde dieren zoekend naar een prooi sleepte These New Puritans zich langzaam vooruit in een snikhete Botanique. Donkere synths, krachtig drumspel en een hallucinante — valse — stem weergalmde van het ene oor naar het andere, mysteries spookten als geesten door de hoofden. De diesel waarmee de Britten aantrad kwam traag op gang, maar gaf ontzettend veel vuurwerk naar het einde toe.
These New Puritans is het bastaardkindje van de moderne popmuziek. Met debuutplaat Beat Pyramid gingen ze The Fall achterna, in hun poging een hoekig rockgeluid te creëren. De vorderingen die de band op korte tijd heeft gemaakt, zijn echter fenomenaal. Tweelingbroers Jack en George Barnett maakten van opvolger Hidden immers een plaat die de grens van de popmuziek doorbrak. Lonkend naar dancehall en bij wijlen zelfs de klassieke composities van Benjamin Britten en Steve Reich, schotelen ze een zowel duister, experimenteel als begerig geluid voor. Dat maakte van Hidden een schitterende, doch gewaagde plaat, met zoveel perfectionisme in elkaar gezet dat hij live niet altijd gemakkelijk te brengen is.
Al valt het aanvankelijk mee. Meegesleept door de krachtige, stuwende drums van George Barnett, aangevuld met de oosterse samples van Thomas Hein wordt “We Want War” met veel verve ingezet. De koper- en houtblazers klinken overheersend en een kinderkoor wringt zich op de voorgrond. De Rotonde wordt voor de gelegenheid dat enge bos waar de aanwezigen niets anders durven doen dan naar het podium te staren en soms mee te knikken in de maat. Enige minpunt is Barnetts schrille zang: ‘s mans stem klinkt diep, maar meestal o zo vals.
Nochtans kon hij het twee maanden geleden in het voorprogramma van The XX nog wel. Barnett sloeg de bal toen op geen enkel moment mis, en kreunde zijn woorden uit alsof hij oog in oog met de dood stond. In de Rotonde is het echter wachten tot “Swords Of Truth” voor er schot in de zaak komt. De gitaarriffs worden uit de kast gehaald, het tempo gaat de hoogte in en er wordt een extra portie agressie in het spel gebracht. Tijdens “Hologram” en “Orion” wordt er dan weer gas terug genomen, maar het niveau dat These New Puritans haalt op Hidden wordt tot dan toe zelden gehaald.
We blijven in die bekende nummers wat op onze honger zitten. Deels doordat alle blazers slechts uit een elektronisch doosje komen. Daar waar Barnett nog moest bijscholen om composities voor hout- en koperblazers te schrijven, moet de band het nu doen met enkel samplers en synthesizers. De vele details die op Hidden te horen zijn echoën dan weer wel in de Rotonde. Het krakende geluid van scherven trekt onze aandacht, de messen en kettingen verwijzen meermaals naar het geweld dat These New Puritans kenmerkt.
Er komt echter snel een einde aan de zwakke prestaties van de Britten wanneer George Barnett met zijn agressieve drumspel de zaal wakker schudt door “Drum Courts–Where Corals Lie” aan te zetten. Ook Jack Barnett grijpt naar zijn tweede adem en vindt diep van binnen nog wat energie die hem weet recht te houden. Adrenalinebommen als “Attack Music” en “Fire-Power” bevestigen de sterkte van het minimalistische Hidden, en “Infinity Ytinifni” wordt uit het niets het hoogtepunt van de avond. Wanneer er wordt bedankt met “Elvis” zien we nog even een van de andere gezichten van These New Puritans. De klassieke invloeden verdwijnen naar de achtergrond en Barnett speelt zich met zijn gitaarspel in de kijker als gitaarvirtuoos.
Het had een hele avond als die tweede helft mogen zijn, maar vlagen van die klasse werden helaas afgewisseld met matige popcomposities. Verwacht niet dat These New Puritans op de zomerfestivals gaat schitteren. Laat ze in het najaar echter terugkomen naar een intieme zaal, mét blazers, en ze slaan met verstomming.
