De vijftiende editie van Roadburn zal altijd die zijn van de aswolkdreiging. Terwijl de eerste dag kon verlopen zoals gepland, zorgde het lamgelegde luchtverkeer voor twijfel over de komst van enkele bands op dag 2 en 3. Een complot van de IJslandse elfjesbrigade, zoals hier en daar wordt geopperd? De Goden net iets te veel geteisterd met lage basfrequenties? Of gewoon brute pech? Op Dag 1 liet Roadburn het niet aan z’n hart komen.
Dat kan echter niet op het conto van het vijfkoppige Kylesa geschreven worden. Onlangs naar verluidt nog ontstellend zwak in de Antwerpse Trix en ook om 16u ’s middags een tegenvaller. De stijl van de band, een combinatie van sludge, hardcore en heavy psych, is nog steeds origineel genoeg om hen meteen van de concurrentie te kunnen onderscheiden en met die twee drummers hebben ze een tandem in huis die het zootje meer in één richting drijft, maar toch zat er het een en ander niet snor. Zanger/gitarist Phil Cope probeerde van alles uit z’n keel te krijgen (een fluim, een reutel, een doodsbrom), maar het wilde niet lukken. Laura Pleasants gromde als vanouds, maar maakte dan weer een ongeïnteresseerde indruk. De bassist lag zich te amuseren op z’n eilandje. Met een song als “Scapegoat” krijg je altijd wel een schop onder de kont, maar het wilde niet baten: na drie kwartier stapten vijf muzikanten van het podium en wij hadden geen band gezien.
Dan maar naar het gezellige Midi Theater om de hoek, voor het furore makende Shining, net als Zu in een vorige editie een beetje de vreemde eend in de bijt met z’n hysterische combinatie van metal, prog, noise en free jazz. Wat we daar te horen en te zien kregen, tartte alle verbeelding. “The Madness And The Damage Done” en “Fisheye” trapten het meest verbluffende kwartier af dat we dit jaar voor ogen kregen. Ze waren al gezegend met een fabuleuze sound en pakten vervolgens uit met een ziedende set waarbij je van de ene verbazing in de andere viel. Blackjazz deed vrezen dat het vooral studiomuziek zou zijn, maar het gemak en de virtuositeit waarmee verschillende elementen gecombineerd werden, is iets wat je zelden te zien krijgt op een podium. Nu eens met smerige blast beats en dan weer noisejazz-freakouts, met steeds een hoofdrol voor multi-instrumentalist Jorgen Munkeby, die z’n troepen als afsluiter “21st Century Schizoid Man” over de grens tussen genialiteit en waanzin liet paraderen. Shining is een groep op een fantastische creatieve piek. Imposant van de eerste tot de laatste seconde.
Voor Earthless was de ondankbare taak weggelegd om een geschift festijn te doen vergeten en ze zijn er ei zo na in geslaagd ook. Hun passage op Roadburn 2008 werd alom geloofd en later ook uitgebracht. Dit is dan ook bij uitstek een live band en dan zeker eentje die de grassroots-aanpak en filosofie van Roadburn volledig belichaamt. Je krijgt immers geen pose, geen gelul, geen gehannes. Bij Earthless draait alles om hypnotisch in elkaar hakende muziek maken. In de traditie van de beste instrumentale psychedelica werd uitgepakt met één jam (een song kan je het alleszins niet noemen) van drie kwartier. Dat de band er in slaagde om de hele zaal gedurende die duur mee te krijgen, mag een wonder heten. Gitarist Isaiah Mitchell en drummer Mario Rubalcaba zorgden dan ook voor de ene bevlogen passage na de andere, de ene met in blues, fuzz en psych gedrenkte solo’s, de tweede met een freewheelende, hyperenergieke stijl die meer dan eens aan Keith Moon deed denken. Wat Earthless deed — een collectieve hypnose op poten zetten én aanhouden — was ronduit indrukwekkend. Het beloofde een geweldige dag te worden.
Dan volgde Eyehategod, eerder deze week nog overrompelend in Gent (van horen zeggen). Ze zien eruit als krapuul en zo spelen ze ook. Het is vanuit de kloten, met een I don’t give a fuck-attitude van heb-ik-je-daar en zo smerig en dicht bij de stinkende goot als maar kan. Zo bruut en ongewassen zie je ze zelden. Ze bereikten nooit het mainstreamsucces van hun New Orleanse kompanen van Down (waarbij gitarist Jimmy Bower achter het drumstel zit), maar ze zijn wel essentieel geweest in de ontwikkeling van de sludge/doom, met hun kolossale riffs en het haatdragende toontje van labiele, bezopen clown Mike Williams. Het zorgt voor een onderhuids sfeertje van geweld, maar net zo vaak leek het op een onnozele macho-act van een paar kerels die elkaar willen afdreigen op hun eerste dag in San Quentin. Ze paften, vloekten en lalden erop los (Wiliams slaagde er zelfs in om te zingen in een micro waar hij net de kabel uit had getrokken) en het kon hen allemaal geen kloten schelen, de stoere rakkers. De fans evenmin. We zullen nooit vergeten hoe die ene aanbidder op de eerste rij een uur lang z’n middelvinger aan de band toonde en het nog leuk leek te vinden ook.
We wilden op voorhand vooral Goatsnake zien, die een terechte hoofdplaats op de affiche gekregen had. Het leek bijna alsof je een band te zien zou krijgen die dertig jaar op non-actief heeft gestaan, terwijl hun laatste album (Flower Of Disease, nu opnieuw verkrijgbaar) amper tien jaar geleden opgenomen werd. Maar wat een line-up! Greg Rogers (drums) en Guy Pïnhas (bas) van The Obsessed, Pete Stahl (Scream, Wool, Earthlings?) en gitarist Greg Anderson, die het voorbije decennium vooral furore maakte met Sunn O))). Opmerkelijk is hoe goed hun releases nog steeds klinken en ook live werd uitgepakt met die befaamde kolossale sound: onwaarschijnlijk heavy, maar toch soulvol en met een onstuitbare groove. Met een start als “Flower of Disease”/“Innocent” zit je meteen goed en ook daarna passeerde de ene classic na de andere, zowel meeslepend (“Easy Greasy”), als meezingbaar (“Live To Die”) en monumentaal (“What Love Remains”). In de lage regionen geraakte Anderson soms in de problemen met z’n sound, maar Goatsnake overtuigde moeiteloos en met veel klasse. En het werd ook opnieuw duidelijk wat het geheime wapen van de band is: Pete Stahl — met z’n glasheldere stem en gedrevenheid de absolute tegenpool van Mike Williams –, een zanger die de groep een melodieus kantje geeft dat tot op vandaag uniek blijft. En iets waar John Garcia een puntje aan kan zuigen. Goatsnake blijft wat ons betreft de ultieme stoner/doom band.
