Met singles als “Kids” en “Time To Pretend” zag MGMT zich in de periode 2007-2008 uitgroeien tot een van de grootste muzikale beloftes. Zal ons worst wezen, moeten Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser gedacht hebben, want voor hun tweede plaat kozen ze voor een eigenzinnige psychedelische aanpak.
Gedaan met hitparadetoestanden, heeft MGMT onlangs beslist. De nieuwe wordt een langspeler. Zonder singles, zo ging het gerucht. Harde woorden die, gecombineerd met de lichtelijk onnozele hoes van Congratulations, de plaat in kwestie, het ergste deden vermoeden omtrent de inhoud van het album. Gelukkig volgde al snel een Maar. Als het duo uit de hitparade wil wegblijven, waarom horen we dan om de haverklap toch een single op de radio? En waarom zit het nieuwe album in een hoes die doet denken aan foute hitparadecompilaties uit de jaren 90? Speelt de band in op de trend om de camp van dat decennium aan de borst te drukken? Of is het gedweep met psychedelica van het duo compleet uit de hand gelopen?
Over dat laatste zijn we al na enkele beluisteringen van Congratulations vrijwel zeker. Wie nog twijfelde aan de onrustwekkende berichten over het hoge gehalte THC in de cannabis die vandaag verhandeld wordt, kan gerust zijn. Ja, uw en mijn favoriet rookwaar is niet meer wat het geweest is, maar een flirt met de waanzin zo nu en dan, wil nog niet zeggen dat u een enkel ticket naar een andere dimensie neemt, zoals Syd Barrett en Brian Wilson eerder deden.
Het kan immers ook hoogst onderhoudende platen van het kaliber Congratulations opleveren. En ja, dat album is niet de aaneenschakeling van hits die onderhand van MGMT verwacht wordt, maar uiteindelijk was Oracular Spectacular dat evenmin.
En het klopt dat deze tweede plaat minder makkelijk zijn geheimen prijsgeeft dan zijn voorganger, maar om nu te zeggen dat Congratulations een hermetisch album geworden is? Nieuwe vrienden zullen ze er misschien niet mee maken, maar VanWyngarden en Goldwasser hebben een consistente plaat afgeleverd met een heerlijke flow en zowaar enkele van hun meest catchy songs.
Na een aantal luisterbeurten wordt immers al duidelijk dat nummers als “It’s Working”, waarmee de plaat aftrapt, en “Song For Dean Treacy” eigenlijk best meefluitbaar zijn, als u eenmaal de juiste toon te pakken heeft. Om van single “Flash Delirium” nog maar te zwijgen.
Al gebeurt in de loop van de plaat iets eigenaardig. Plots weerklinken heel warme, bijna bedwelmende klanken die een nogal omsluitend effect hebben, alsof je ondergedompeld wordt in een substantie die slechts een sprankel licht doorlaat. “I Found A Whistle” en “Siberian Breaks” zijn waarschijnlijk de beste voorbeelden van wat VanWyngarden en Goldwasser bedoelden toen ze besloten geen singles meer te maken. En dat is ook het laatste waar de nummers geschikt voor zijn. Maar. Maar! Wat een prachtsongs. In de veilige omgeving die Congratulations voor hen vormt, laten ze zich gelden als sleuteltracks. Vooral “Siberian Breaks”, dat met zijn ingenieuze ommezwaai je halverwege hoog de ijle lucht in schiet, laat zo’n indruk na dat het tot ver in “Brian Eno” duurt voor je weer met beide voeten op de grond belandt.
Waarmee het duo nogmaals zijn genialiteit bewijst, want “Brian Eno” is niet alleen een speelse, mooie ode aan Eno, het is — alweer — een knappe popsong die gerust zou kunnen uitgroeien tot een radiohit.
Zelfs in het instrumentale, en behoorlijk claustrofobische — beeld u een bad trip in op een kille novemberochtend — “Lady Dada’s Nightmare” blijft MGMT mooi binnen de lijntjes van wat te verteren valt. Ja, dit nummer en het hele album zijn van een ander kaliber dan Oracular Spectactular en zijn “Kids”. Maar tegelijk ook weer niet: ze horen samen zoals de zon en de schaduw. En die wisselwerking is zoveel boeiender dan wanneer MGMT gewoon met een part 2 van zijn debuut op de proppen was gekomen.
MGMT staat op 3 oktober in de AB. Het concert is uitverkocht.
Koop de plaat op iTunes: 
