Zondag is de traditionele hoogdag van Dominofestival, en dat was dit jaar niet anders. Er was niet alleen 65DaysOfStatic, dat, na een memorabele passage vier jaar geleden, mocht bevestigen met een headlinerspot, ook de aanloop was er één om U tegen te zeggen.
Te beginnen met tomàn. Met Where Wolves Wear Wolves Wear heeft de Gentse groep een complexe plaat gemaakt die van mathrock over postrock naar eenvoudige song gaat in één lange, veertig minuten durende trip. Ook live vloeit alles drie kwartier lang zonder pauzes, terwijl op een scherm het bizarre verhaal achter de plaat wordt geprojecteerd. Virtuoos is het bij momenten, hoe alles aan elkaar wordt geweven, of hoe één enkel oudje, “Deportivo”, plots toch onopgemerkt zijn weg vindt naar de set. Straffe band.
Als tweede voorgerecht krijgen we Three Trapped Tigers. Het jonge Londense trio mag voor de volgelopen AB dan wel een nobele onbekende zijn, hun spastische “technorock” kan toch al wat eenzame energiekelingen opfokken. Het samenspel van drum en electro zit echter nog niet echt snor tijdens de eerste nummers en daar heeft verlegen toetsenist Tom Rogerson zelfs wat verontschuldigingen voor over. Maar oefening baart kunst: we gunnen de jonge Britten gerust nog wat tijd om uit te groeien tot een getrainde podiumact.
Het zijn immers niet Rogersons freaky stemmetjes en virtuoos pianogeweld of Matt Calverts scheurende riffs, maar wel de bijzonder energieke capriolen van drummer Adam Betts die de show stelen. Zijn tempowisselingen tijdens overtuigende uitvoeringen van “1” en “6” hebben wat weg van Battles. De schizofrene jazzelektronica sluit aan bij het meest complexe van Aphex Twin en 65daysofstatic. Een uitgelaten AB slaat de bandleden met verstomming.
Mount Eerie heeft zijn eigen devote fanclub meegebracht, die elk woord van frontman Phil Elverum aanhoort als was het de Heilige Schrift. Maar eerlijk? Zelf voelen we het niet. Ooit zagen we Elverum solo, toen nog als The Microphones, tekeer gaan op de planken van Zaal België in Hasselt – dit is in vergelijking flauwe truut. We proberen Mount Eerie wel te volgen, van aan metal grenzende uitbarsting naar akelig stil gefluister en weer terug, maar boeiend — laat staan pakkend — wordt het helaas nergens.
Nadat Fuck Buttons een half jaar geleden hun kernbom dropten in de Rotonde van de Botanique lijkt het onvoorstelbaar dat het tweetal dezelfde krachttour in de grote zaal van de AB zal kunnen uithalen. Mis gedacht, zo blijkt, want de reusachtige speakers van de AB blijken op maat gemaakt voor de soundtrack bij de Apocalyps die Fuck Buttons uit hun tafel voor elektronica, percussie en gemanipuleerd speelgoed halen.
Even lijkt het er op dat Andrew Hung en Benjamin John Power een pact hebben gesloten met de doemdenkers die in de deeltjesversneller van het CERN in Genève een machine zien die wereld zal doen vergaan. Laag na laag bouwt het duo immers onaardse klanken op die de indruk geven dat de grond elk ogenblik onder je voeten kan wegzakken. Tot weer een nieuwe laag noise over de melodie spoelt en blijkt dat er altijd nog een volgende stap is. Overweldigend is de term die voor deze band gemaakt is.
In 2006, toen hij net voor Mogwai het podium op moest, sloeg frontman Joe Wolinsky van 65DaysOfStatic nog een kruisteken bij het aanschouwen van de afgeladen AB. De gok die de groep vandaag neemt, is minstens een even grote stap. Na drie jaar afwezigheid staat de groep eindelijk klaar met een opvolger voor het tegenvallende The Destruction Of Small Ideas, maar die ligt pas over twee weken in de winkel. Op Domino waren dan ook vooral nieuwe, nog onbekende nummers te horen.
Dat cynisch getitelde We Were Exploding Anyway is een puike plaat, die live opnieuw garant staat voor heel wat vuurwerk. Dat bewijst meteen opener “Go Complex”, een van de stevigste nieuwe nummers, dat er meteen ook de nadruk op legt dat het 65DaysOfStatic deze keer om het dansen gaat. Niet langer klinkt de groep dodelijk gefrustreerd, vanavond wordt resoluut gekozen voor een niets ontziend dansen. Het gaat de groep goed af, zoals het heerlijke “Dance Dance Dance” — één en al huppelbeat en melancholische melodie — bewijst. Geweldige finale trouwens, als de groep plots een versnelling hoger schakelt.
Is er ruimte voor oud werk? Een beetje. Prijsbeest “Retreat! Retreat!” wordt al snel weggegeven, een vermoeid “When We Were Younger And Better” en “65 Doesn’t Understand You” volgen nog. Maar het hoge woord is wel degelijk aan dat nieuwe werk, dat soms verrassend uit de hoek komt. Zo drijft setsluiter “Tiger Girl” op een strakke 4/4-beat die de groepsleden onder een hoop lawaai proberen te begraven. Extreem en gedurfd. Bisnummer “Radio Protector” is de balsem, het lepeltje confituur dat het publiek dit duwen aan de grenzen moet doen slikken.
De eindconclusie komt er echter al bij “Piano Fights”, twee nummers ver in de set: er is geen band die zo eloquent kan zijn zonder woorden te moeten gebruiken. 65DaysOfStatic mag dan al dansschoenen aanhebben, er is nog steeds heel wat te vertellen. En dat maakt dat dit concert nooit vrijblijvend wordt. Wanneer straks We Were Exploding Anyway uitkomt, kan het niet anders of de optredens worden nog beter. We voelen aan ons water dat er alweer een hoogtepunt in zit, deze zomer.
