De derde dag van het Dominofestival beloofde drie interessante Amerikaanse groepen. Die kregen we ook te zien, zij het misschien niet helemaal in de meest ideale volgorde. Headliner Rain Machine (het zijproject van TV On The Radio-zanger Kyp Malone) bleek een iets te harde noot om te kraken op een feestje dat The Strange Boys en Fool’s Gold nochtans in stijl hadden afgetrapt.
The Strange Boys bevestigen als opener meteen al het goeds dat over hen verteld wordt. Het piepjonge kwartet uit Texas heeft met Be Brave nog maar net zijn tweede plaat uit, maar staat op het podium alsof het al jaren meedraait. Zanger Ryan Sambols neemt daarbij het voortouw met geestige bindteksten. De rest hoeft maar te volgen.
En al zien de knapen eruit als gemiddelde Rock Rallyfinalisten, deze band staat reeds lichtjaren verder. Voornamelijk puttend uit Be Brave strooit The Strange Boys vanavond lekker rammelende songs in het rond die nu eens aan The Strokes of The Libertines doen denken, en dan weer naar een vuiler bluesrockgeluid neigen. Sambols werpt zich op als een charismatische zanger die zijn jeugdige energie combineert met een stem die klinkt als een verroeste deur. Rauw als Jack White en soms huilend als Neil Young. Een mondharmonica geeft de poppy melodieën extra kleur.
Band en publiek hebben er zin in en wanneer Sambols al grappend vraagt of er iemand backings kan komen doen omdat gitarist Greg Enlow wat slecht bij stem is vanavond, scheelt het weinig of er springt daadwerkelijk iemand het podium op.
Wanneer Fool’s Gold aan zijn set begint is die enthousiaste flow alweer wat gaan liggen. Het gezelschap uit Los Angeles met roots in verschillende andere werelddelen moet de Box opnieuw wakker schudden, maar slaagt daar moeiteloos in met een bezwerend “Nadine” uit het uitstekende titelloze debuut. Fool’s Gold staat voor Afrikaanse ritmes — denk Tinariwen — maar combineert die met een Amerikaanse west coast vibe. Een batterij Afrikaanse trommels, een koebel en een trompet brengen het publiek in zuiderse sferen. Aangevuld met oosterse geluidseffecten en de in het Hebreeuws gezongen teksten van Luke Top wanen we ons helemaal in de Sinaïwoestijn.
Het publiek reageert aanvankelijk afwachtend op deze exotische smeltkroes van stijlen, maar komt volledig op stoom wanneer de band — het speelplezier spat van het podium — een broeierig “Surprise Hotel” inzet. Trommels mogen rusten als gitaren worden omgegord en vice versa. Soms doet de zeskoppige band het zelfs allemaal tegelijk. Maar steeds is het resultaat hetzelfde: dit optreden swingt als een tiet. De afwachtende Dominogangers gaan finaal voor de bijl bij slotstuk “Night Dancing”. Shaken dat het een lieve lust is, ja dat ziet de Box plots wel zitten. In openlucht komt Fool’s Gold vast nog meer tot z’n recht.
En dan de hoofd-act, Rain Machine. Het gelijknamige debuut van dit zijproject van Kyp Malone, was eind vorig jaar niet meteen een hoogvlieger, maar Malone is inmiddels een gevestigde naam en de zaal vult zich dan ook met mensen die dit nieuwe groepje wel eens willen komen uitchecken. Malone is (vanavond) overigens al een bezienswaardigheid op zich met zijn lange zwart-grijze baard, zijn enorme afro en de antieke bril en dito trui die hij van zijn oma leende.
De zanger staat overigens niet alleen op het podium, maar laat zich begeleiden door vijf muzikanten waaronder een toetseniste, die ook de backings verzorgt, en een celliste. Toch trekt vooral de frontman zelf de aandacht naar zich toe in nummers die, meer dan dat bij TV On The Radio het geval is, zijn stem op de voorgrond doen treden. Nummers, ook, die zich niet makkelijk laten kennen en minder melodie- maar veeleer sfeergericht zijn. Dit zorgt ervoor dat de ene na de andere complexe songwending haast meteen om de hoek verdwijnt, zoals een droom die zich ook nooit meer helemaal laat vangen eens hij afgelopen is.
Malone weet echter voldoende het dweperige publiek te bespelen, zodat niemand zich echt hoeft te vervelen. Ook al laten deze complexe nummers — wij hoorden een kruisbestuiving van soul, experimentele rock en echo’s van Arcade Fire — zich niet makkelijk vatten, Malone kan vanavond op veel krediet rekenen met gekscherende opmerkingen en een running gag doorheen het optreden, nadat er tijdens een ingetogen nummer een plastic flesje op de grond was gekletterd. Dat de songs al te vaak in het drijfzand der sfeerschepping blijven hangen, wordt dan ook probleemloos vergeten en vergeven.
En daarom dus had deze Domino-avond een andere line-up verdiend. Malone mag dan een grote naam zijn, zijn Rain Machine was op de keper beschouwd maar een lauwe plensbui in vergelijking met zowel de energie van The Strange Boys als het exotisch broeierige van Fool’s Gold, die beiden tijdens hun set geen moment in het muzikale drijfzand verzonken. Een gesmaakte taart van een avond dus, maar één met een wat overrijpe kers. Of vergelijk het met een hevige emotie, die net niet in kyppenvel uitmondt.
