The Dillinger Escape Plan lijkt steeds meer zijn kinderschoenen te ontgroeien. Met Option Paralysis hebben onze favoriete hyperkineten een opvallend volwassen plaat afgeleverd.
In 1997 werd The Dillinger Escape Plan geboren. De oprichters waren opgegroeid in het hardcore punkmilieu en dat was er meteen aan te horen. Al in zijn jonge jaren klonk de band als een hysterisch spartelend kind. Het vijftal was al snel berucht om zijn uiterst intense liveshows. Onder de hoede van Hydra Head deelde het spartelende muzikale gezelschap in 1999 zijn eerste complete kopstoot uit. Calculating Infinity was een alom geapprecieerd potje chaos.
In 2001 had Dimitri Minakakis blijkbaar genoeg van al die hysterische herrie. De toekomstige grafisch designer werd vervangen door het vocale talent Greg Puciato. The Dillinger Escape Plan vond een nieuw onderkomen in de Relapsestal. Hun "mathcore" evolueerde steeds meer naar een gecontroleerde muzikale chaos. Maar er waren niet alleen immense verschillen tussen het oudere werk en Miss Machine, zijn doorbraakalbum uit 2004; ook het intussen drie jaar oude Ire Works was weer een hele grote stap vooruit. Geen wonder dat we zo snel mogelijk willen weten wat deze ADHD’ende speelvogels op Option Paralysis uitsteken.
"Farewell, Mona Lisa" is alvast een ferme bolwassing en meteen — naar TDEP-normen — een uiterst gevarieerde opener. Puciato slaat tijdens de epileptische uitbarstingen wild om zich heen maar controleert tijdens de ontspannende rustmomenten zijn cleane zang. Op die manier tilt hij het eerste nummer naar een hoger niveau. Neen, dit zijn niet meer de roekeloze meppen van weleer maar wel verslavende en verrassende songwendingen. Het nummer is een vat vol tegenstrijdigheden.
Uiteraard geen The Dillinger Escape Plan zonder de verplichte mathcore-uithalen. Tijdens "Endless Endings", "Good Neighbour" en "I Wouldn’t If You Didn’t" (ondanks het leuke samenspel met de piano) moet de inboedel er aan geloven. Nieuwbakken drummer Bill Rymer haalt vooral tijdens "Crystal Morning" zotte toeren uit. Ook tijdens "Room Full Of Eyes" worden onze hoofden leeggeblazen. De heerlijke groove is symptomatisch voor de sound op Option Paralysis. Er wordt weliswaar nog steeds veelvuldig geflirt met ingewikkelde songstructuren en elektronica, maar de songs zijn opvallend langer en in mindere mate bezet door spastische free jazz. Hier en daar steekt Faith No More zelfs de kop op, zoals in "Endless Endings".
Maar er is meer, veel meer. Zowel "Gold Teeth On A Bum" als "Chinese Wispers" zijn over de hele lijn meer power rock dan mathcore. Ten slotte zijn er nog twee uitzonderlijke gevallen. The Dillinger Escape Plan heeft met "Widower" een krachtige pianoballade klaar. De zalige rust die tijdens de eerste minuten uit de pianotoetsen weerklinkt ontaardt — op een geniale wijze — in een meeslepend en tragisch chaosspel. Madness. Tijdens het ingetogen "Parasitic Twins" komt dan weer een duistere Nine Inch Nails bovendrijven.
U merkt het al: The Dillinger Escape Plan klinkt progressiever en universeler dan ooit. Het luisterplezier is nog meer toegenomen terwijl de band net op de gepaste momenten niet aan chaos inboet. We zijn zelfs geneigd te zeggen dat de avantgardemetal op
