Muziek uit Wales. Het klinkt een beetje als een bergbeklimmer uit Nederland: eerst zien en dan geloven. Met The Betrayed probeert Lostprophets (afkomstig uit wereldstad Pontypridd) de twijfel rond hun bestaansrelevantie in te dijken.
De eerste twee langspelers van Lostprophets The Fake Sound Of Progress en Start Something waren nog best leuk. Melodieuze nu-metal met nen hoek af. Daarna ging het jammer genoeg bergaf. Het sterrendom en een spiegelbeeld in posterformaat in Kerrang! steeg naar het hoofd van Ian Watkins en de zijnen. Liberation Transmission ging zo goed als volledig de mist in met in overproductie badende semi-hitjes als "Rooftops". Na een windstilte van vier jaar is er nu dus The Betrayed. Benieuwd of Lostprophets terug het goede pad gevonden heeft.
Het openingsnummer "If It Wasn’t For Hate, We’d Be Dead By Now" is niet enkel qua titel dramatisch. Watkins heft aan met een opvallend rasperige stem, ondersteund door een marcherend drumsalvo. Jammer genoeg komt het nummer daarna niet van de grond. Het is wel al snel duidelijk dat de instrumenten opnieuw op het voorplan treden en het gierend opnemen tegen de melodische zang. Dit was op het vorige album anders. Af en toe geven de vocals een stevige draai aan de volumeknop en vaak klinkt het dan té geforceerd om goed te zijn. Het lijkt erop dat Lostprophets er enkel toe in staat is om zijn typische formule te herkauwen. Zo heeft "Dstryr/Dstryr" opvallend veel gelijkenissen met oude hit "Burn Burn".
Als Lostprophets zichzelf eens niet kopieert, dan gooien ze schaamteloos andere bands door de mixer. Zo is "It’s Not The End Of The World, But I Can See It From Here" (jongens toch, die titels…) een niet bijster geslaagde interpretatie van Muse. Ook Green Day komt even piepen op "For He’s A Jolly Good Fellon". Helemaal flagrant wordt het met "Where We Belong": het schaamteloos pikken van de ooooh-hoooo’s uit U2’s "With Or Without You" verpest onmiddellijk de rest van de song. Zelfs als grap valt het door de mand. Om het enigszins draaglijk te maken, is het refrein behoorlijk catchy. Gelukkig is er toch een nummer dat boven de middelmaat uitkomt. "Streets Of Nowhere" is een opflakkering op de cd en toont waar Lostprophets toe in staat is. Wie vatbaar is voor infectueus ge-lalala, heeft het met dit nummer grandioos zitten. Helaas is dat veel te weinig om de rest van The Betrayed te compenseren. De plaat is een stuk harder als zijn voorganger, maar kwalitatief is er amper of geen vooruitgang merkbaar.
De profeten zijn nog steeds de weg kwijten het lijkt er hoe langer hoe meer op dat dit niet enkel alludeert op hun groepsnaam. Met uitzondering van enkele nummers, excuseer, enkele stukken van nummers is het vet al lang van de soep. Hoog tijd om op bezinning te gaan, want het hoge woord voert Lostprophets al even niet meer.
