"Calcinatie (of: calcineren) is een scheikundig proces waarbij metalen in oplossing onder verhitting soms door middel van vuur worden gereduceerd tot kalk in poedervorm, as of stof. Tijdens deze verhitting wordt de te verkrijgen verbinding gezuiverd van opgesloten stoffen." Calcinatie is een treffende omschrijving van het proces dat op Scout Nibletts laatste plaat plaatsvindt.
De Brits-Amerikaanse chanteuse staat vooral bekend om haar voorkeur voor pruiken en haar grillige muzikale parcours dat bij voorkeur op een enkele plaat afgelegd wordt. In het verleden switchte ze moeiteloos van romantische popsongs naar grillige wavepunk en rommelige rock binnen de tijdspanne van een album. Geen twee songs leken gelijk waardoor de platen nooit helemaal het potentieel van Niblett blootlegden (al zagen/zien anderen hier net haar sterkte in).
Op The Calcination Of Scout Niblett is van dit hindernissenparcours geen sprake meer en kiest Niblett voluit voor het groezelige rockgeluid. Weg zijn de door louter een rommelige drum voortgestuwde songs (correctie, op één nummer is alleen een drum te horen), verbannen zijn de eigenzinnige folksongs, wat overblijft zijn gruizige gitaarsongs waar in het bijzonder een jonge PJ Harvey wel blijf mee zou weten. Slechts nu en dan mag een drum mee op het appel verschijnen, zolang maar duidelijk blijft dat de gitaar (met distortion) de boventoon voert.
"Just Do It!" mag de spits afbijten met een gitaarriedel die niet zou misstaan op de betere doomplaat maar hier aan Niblett de eerste voorzet geeft. De subtiele kracht en dreiging van de song gaat nergens verloren tussen de scheurende tonen. Ook het titelnummer weet op eenzelfde manier te bekoren, zij het dat ditmaal voor een grungier gitaargeluid gekozen wordt en de vocale uithalen onderstreept worden door enkele rake drumslagen (primitief en rommelig maar ook treffend).
"I.B.D." is alvast qua gitaaraanpak en ontluikende melodie gelijk aan het geinige "Dinosaur Egg" van This Fool Can Die maar kiest voor een melancholischer aanpak die halverwege de minuut meer gravitas krijgt dankzij een ruigere gitaar. En hoewel ook op "Bargin" een metalige gitaar weerklinkt, weet Niblett ditmaal het nummer een bluesy toets mee te geven. Ook het weerbarstig rockende "Cherry Cheeck Bomb" (met stevig drumwerk) weet voor zichzelf een eigen identiteit uit te houwen, zij het eentje die vast gekend is van vorige albums.
"Kings" gaat afwisselend aan de slag met gitaar en drum en weet zo een venijnige lo-fi Fugazi te koppelen aan een tribale droom. Het schitterend getitelde "Lucy Lucifer" is het type drums meet vocals– track waar Niblett vroeger ook al mee aan de slag ging. "Duke Of Anxiety" (met de nadruk op Nibletts zang) en het verwante "Ripe With Life" (ondanks drum en gitaar overheerst ook hier de stem) dreigen bleek af te steken tegen de rest van de songs, maar hoeven in hun bescheidenheid niet onder te doen voor de rest van de plaat.
Het voortdenderende "Strip Me Pluto" eist daarna ostentatief de aandacht op door een brommende gitaar te laten contrasteren met een energieke Niblett. Op een vreemde manier werken de twee tegengestelde geluiden uitstekend samen, al is het "Meet And Greet" dat met de pluimen lopen gaat. Niblett sluit de plaat tot slot treffend af met het soort alternatieve rocker waar zijzelf een patent op lijkt te hebben. Gitaar, drum noch melodie lijken uitgewerkt te zijn, maar toch klinkt het nummer af.
The Calcination Of Scout Niblett is minder breed uitwaaierend wat stijlen betreft, maar hoeft verder qua persoonlijkheid of excentriciteit niet onder te doen voor het oudere werk van Niblett. Het album mag dan wel in de eerste plaats een gitaarplaat geworden zijn, Niblett weet nog steeds zozeer een eigen stempel op het geheel te drukken dat het onmiskenbaar haar plaat is, een die bovendien tot haar beste werk gerekend mag worden.
