Twee jaar geleden werd Hadouken! nog bestempeld als steunpilaar van de New Rave, het muziekgenre dat fluo, electro en rock in de blender smeet. Een grote muzikale evolutie hebben de Londenaren niet gemaakt, toch wisten ze in de Botanique met vlagen te verrassen.
Onderstreep het woord verrassen maar, want na een bedroevende passage op Pukkelpop 2008 waren we klaar om de band de grond in te boren. Al was het maar omdat we bij de eerste luisterbeurt dachten niet met tweede langspeler For The Masses te maken te hebben, maar met thuisopnames van Wevelgemse tieners die hun idolen The Prodigy achterna wilden gaan. Bij momenten lijkt Hadouken! immers een kloon van die groep, maar dan wel met een kleine afwijking.
Vijftig minuten lang voelden we ons in de Rotonde opnieuw zestien jaar. We werden meegesleurd door het catchy “Rebirth”, dat evengoed een Tiësto-remix van Editors kon zijn; een combinatie die helemaal niet bij elkaar past, maar toch aanslaat. Technosynths en schreeuwende gitaren stuwen de vulgaire rhymes van frontman James Smith vooruit. “Welcome to our World/we are the wasted youth”, schreeuwt Smith in “Gate Smashed Gate Crash”, misschien wel een van de hoogtepunten van de korte, maar strakke set.
Hadouken! heeft live een grote sprong voorwaarts gezet, zo is wel duidelijk in “Bombshock”. Het gitaarspel van Daniel Rice is verfijnder geworden, drummer Nick Rice houdt de band aan het lijntje en toetseniste Alice Spooner verdient de prijs van Miss Raveteef. Ja, we lusten deze smerige cocktail vol LSD en XTC wel, waarin we zowel Pendulum als Dizzee Rascal de revue horen passeren.
De pijnpunten van de band komen helaas ook weer al te nadrukkelijk naar boven. Zo klinkt Rice’s gitaar in “Declaration Of War” als het gekraak van een verrotte deur, en denkt Spooner dat ze met haar synthesizers op de paardenmolen vertoeft. Het is vooral het oudere werk dat het tempo weet te verstoren. “Liquid Lives” — waarmee de groep doorbrak — wordt afgezwakt tot een matige popsong en “That Boy That Girl” mist wat scherpte en kracht. Dat heeft “Ugly” echter wel en het tovert de Rotonde om tot circustent, waar de hoofdclown “It’s ugly as your sister/ as ugly as your sister”, kermt. Smith, steeds provocerend maar ook steeds het publiek behangend.
Na dat eerste half uur, waarin James Smith en de zijnen alle registers opentrokken, zakte het optreden helaas wat in. Hadouken! is een typische festivalact die een hele tent kan laten ontploffen. Als u één grote rave wil meemaken, trek dan in het vervolg naar een van hun optredens. Ook u zult versteld staan.
