Botanique, Brussel, 9 maart 2010
Goh ja, we hebben soms genoeg van al die concerten. Dan heb je
weer eens een halfuur op de trein moeten wachten en in gure wind en
regen door Brussel moeten stappen, om naar een band te gaan kijken
‘die wel toffe singles hebben’.
Uiteindelijk moet je nog een schabouwelijk voorprogramma doorstaan,
laat de band nog een tijd op zich wachten en krijg je een set van
een uur voorgeschoteld waarbij je vooral veel pretentie moet
verdragen en slechts op schaarse hoogtepunten getrakteerd
wordt.
Niets van dat alles gisteravond – we werden er plots aan herinnerd
waarom we nu weer zo graag al die moeite doen. Kristian Mattson,
die met z’n moniker The Tallest Man On
Earth de waarheid toch enig geweld aandoet, bezorgde ons een
ronduit magische avond. Geen voorprogramma te doorstaan, deze keer,
maar gewoon één uur lang een Man en zijn Gitaar die zijn muziek
bracht alsof z’n leven ervan afhing.
Kristian zette het concert in met ‘The Wild Hunt’ – titelsong van
het nieuwe album dat over enkele weken in de winkel ligt. Al
briesend en stampvoetend verkende hij alle kanten van het podium.
Hij slaagde er ook in dit de hele set vol te houden, een aantal
ingetogen momenten niet meegerekend. Bovendien leek hij
vastbesloten het publiek bij het concert te betrekken, door
consequent oogcontact te zoeken met de mensen op de eerste rij en
zo waarschijnlijk toch een tiental mensen het gevoel te geven hen
een hoogstpersoonlijke serenade te bezorgen.
Een bezield concert, dat géén enkele inzinking kende, integendeel –
dit was een aaneenschakeling van hoogtepunten. Nieuw en oud
materiaal werd vlotjes afgewisseld, maar steevast met diezelfde
hartstocht en inleving waardoor we als gehypnotiseerd naar het
podium bleven staren. Zelfs het feit dat Kristian na elk nummer
rustig de tijd nam om z’n gitaar opnieuw te stemmen, deed niets af
aan de sfeer of het tempo van dit concert, al was dat misschien ook
wel te danken aan de semi-nerveuze grapjes die de jonge Zweed
ondertussen bleef maken.
Hij slaagde er onafgebroken in om ons als meester-verteller bij elk
nummer weer helemaal in zijn volkomen eigen wereld binnen te slepen
– een overdonderend mooie wereld, waarbij de Amerikaanse prairie
plots in Zweden blijkt te liggen.
Op het einde van het concert werd’King of Spain’ bovengehaald, ook
een single van het nieuwe album en misschien wel het beste nummer
dat hij reeds schreef.
Een nummer van epische proporties, met een ijzersterk refrein,
waarbij je haast zou gaan vergeten dat die man daar helemaal in z’n
eentje op het podium staat.
Hij leek zelf ook onder de indruk van de bijval die hij bij oogste
en bleef het publiek onafgebroken bedanken. Zelf voelden we ons
even geviseerd toen hij zei hoe goed het was nog eens wat muziek te
kunnen spelen voor ‘real people’ na een vermoeiende dag vol
interviews en journalisten. Dat werd echter zeer snel goed gemaakt
met een sublieme cover van Jackson Browne’s ‘These Days’ – het
nummer dat in de versie van Nico toch wel in onze top 10 aller
tijden zou kunnen belanden. Zien is geloven, dus kijk hier naar de versie die hij vorig jaar opnam voor de
Blogotheque. Daar wordt een mens al eens stil van.
Met The Tallest Man On Earth hebben we er in elk geval een absolute
live-favoriet bij.
