Blue Note, 2010
Geboren in Marokko, opgegroeid bij haar vader in Parijs en een
vlekkeloze beheersing van de Engelse taal. Het geeft een goed beeld
van de culturele blend die Hindi Zahra tijdens haar jeugd
heeft opgedaan. Haar lijstje met inspiratiebronnen en invloeden is
dan ook geglobaliseerd: van een plaatselijke diva zoals Cheikha
Rimitti tot de volkse blues van Malian Ali Farka Touré en Ismaël
Lo, de soulmuziek van Aretha Franklin, James Brown en de hiphop van
2Pac. Het beste van enkele continenten samen, zou men dan kunnen
zeggen.
Die melting pot van culturen en tradities werd voor het debuutalbum
in elf songs gegoten dankzij de hulp van Fink. De Britse
singer-songwriter bracht vorig jaar nog ‘Sort Of Revolution‘
uit en heeft overduidelijk zijn stempel op de sound en de productie
van het album nagelaten. Genoeg om grote verwachtingen te
koesteren, zeker als het een uitgave van Blue Note betreft, toch
kan het resultaat alleen met gemengde gevoelens onthaald
worden.
Eerlijk toegegeven, elk nummer op ‘Handmade’ klinkt qua productie
uitmuntend. De muziek wordt goed ingevuld op het vlak van sfeer, de
zang klinkt bijzonder aantrekkelijk en het valt op dat er veel
aandacht is besteed aan het eindresultaat. Op het eerste zicht
lijkt dat geen probleem, maar bij de muziek van Hindi Zahra is het
zeer confronterend om te zien hoe gelimiteerd de core business is
als je al die frivole randfenomenen wegdenkt. Nummers zoals
‘Oursoul’ en ‘Fascination’ klinken fris en teder, maar zowel de
tekst als de melodie missen een adequate diepgang.
Zo is het bluesy ‘Set Me Free’ allesbehalve een slecht nummer, maar
nooit heb je echt het gevoel van spanning of spontaniteit. Het
wordt allemaal iets te exact en artificieel afgerateld, waarbij je
de indruk krijgt dat Hindi Zahra er zelf niet echt plezier aan
beleeft. Ironisch genoeg is de ontstaanscontext van blues net terug
te brengen tot sterke gevoelens die resulteerden in pareltjes over
weemoed of onrecht. Bij Zahra ontbreekt dat volledig. Ergens speelt
het ook in haar nadeel dat het repertorium van de jonge dame weinig
verschilt van wat er de voorbije jaren is uitgebracht.
‘Kiss & Thrills’ schrijdt op een goed tempo voort, maar ook
hier heb je het gevoel dat de sfeervolle ballon op ieder moment
makkelijk kan doorprikt worden. Wederom is dit niet echt een
uitschieter, het klinkt echter door de invloeden uit de desert
blues nog net iets genietbaarder dan de rest. ‘At The Same Time’ is
een andere (kleine) uitschieter. Tekstueel blijft het voor deze ene
keer niet al te veel steken bij het oppervlakkige.
Hindi Zahra heeft een zachte en intrigerende stem, maar op het
enerverende af wordt altijd het zelfde procédé toegepast. Nooit heb
je het gevoel dat Zahra zich volledig geeft of uit haar schelp
komt. Iets soortgelijks kan gezegd worden over het instrumentarium,
de toonaard en klankdynamiek: te weinig afwisselend om er echt de
oren voor te spitsen. Zo is ‘Handmade’ eerder in te delen bij leuke
achtergrondmuziek en andere slappe kost, dan bij frisse en
wervelende wereldmuziek.
Ongetwijfeld zal ‘Handmade’, in navolging van de vele andere
populaire singer-songwriters, een zoveelste kassasucces zijn voor
jazzlabel Blue Note (al kan jazz in dit geval wel tussen
aanhalingstekens geplaatst worden). Laat u echter niet vangen aan
de zoveelste hype. Deze elf nummers blijven enkel steken bij leuk
en amusant maar kunnen nooit tot een diepere kern doordringen. Een
pluim voor de productie, de resterende veren blijven op de hoed van
ondergetekende zitten.
Hindi Zahra staat op 30 maart in de A.B. Club en op 27 juni op
Couleur Café (Brussel).
