Warp, 2010
‘A Sufi And A Killer’ is de eerste en langverwachte solo cd van
Gonjasufi, u weet wel, dat wonderkind dat zich schuilhoudt in Las
Vegas aka Sin City in Nevada. De man timmert al een tijdje stevig
aan een goede undergroundcarrière, nogal wiedes dus dat we met
grote ogen naar zijn eerste soloproject uitkeken.
Uhm, neen dus. Laten we eerlijk zijn: nog nooit hadden we van
Gonjasufi gehoord. Net zoals zoveel anderen hebben we over de man
ergens moeten lezen, dus ga ik hier niet doen alsof ik een
helderziend blogwizzkid ben dat elke nieuwe goeie artiest feilloos
kan voorspellen.
Wie hij is, hou oud hij is, hoe lang hij al bezig is en op welke
ongetwijfeld geniale undergroundshit hij al te horen was gaan we u
dus niet vertellen, dat kunt u op pakweg Wikipedia opzoeken.
Feit is wel dat de man zijn muziek waanzinnig goed klinkt. En feit
is ook dat ze letterlijk niet te classificeren is. Een kleine
poging om u toch een idee te geven: eels vs. Iggy Pop vs. Burial vs. MF Doom vs.
Madlib. Met hier en daar wat oriëntaalse bliepjes tussen weliswaar.
Een streep rock hier, een scheut hiphop daar en voor je het weet
loodst de volgende track je binnen in Mark Lanegan-achtige pop
die hij samen met Isobel Campbell
maakte.
Pretty crazy om dat alles op één cd te horen, is it
not. Toch werkt het hier allemaal, om de simpele reden dat het
allemaal héél goed gedaan is en dat ’s mans geschifte
persoonlijkheid zowat de rode draad is doorheen deze muzikale
trip.
‘Sheep’ klinkt als een idyllisch slaapliedje, tot de track opeens
overgaat in een Joodsachtige klaagzang. ‘She Gone’ had zo op
‘Hombre Lobo‘ van
eels gemogen, zowel qua thema als qua sound. The Stooges’ ‘I Wanna
Be Your Dog’ komt piepen in ‘Suzie Q’, en voor toptrack ‘Kowboyz
& Indians’ zijn écht geen woorden: luisteren geblazen
dus.
De hele plaat gaat voort op dat elan, zonder ook maar ergens aan
inventiviteit of originaliteit in te boeten. Voorbeeld: op ‘Change’
klinkt duidelijk ‘Everybody Here Wants You’ van Jeff Buckley door, terwijl
‘Candylane’ daarentegen enorm funky klinkt en ‘Holidays’ de ideale
song is om op te tetrissen!
Afsluiter ‘Made’ is bij een eerste luisterbeurt wat teleurstellend,
maar wint elke keer weer aan kracht bij. Het is echter hidden track
‘Dobermins’ die alles in stijl afsluit. Wat voor stijl, vraagt u?
Wel, die geschifte toets die overal doorklinkt, diezelfde plain
weirdness die in elke track niet ver weg is en diezelfde
inventiviteit die overal meer dan eens om de hoek komt piepen en
die deze cd meer dan een interessant curiosum maakt.
