Serieus: was er één iemand die echt dacht dat Craig B. nooit meer een gitaar zou vastpakken en songs de wereld in zou sturen? Nauwelijks de ontluizingperiode uit, heeft hij met The Unwinding Hours al een opvolger voor het felbetreurde Aereogramme. Bloed kruipt waar het niet gaan kan, je zult het altijd zien.
Natuurlijk bleef Craig B. aan songs knutselen na het einde van Aereogramme. En toen hij oud-bandmaat Iain Cook aansprak om wat mee te helpen opnemen, rolde dat bijna als vanzelf in The Unwinding Hours. Alle beloftes ten spijt dat het niet de bedoeling was om iets uit te brengen, en al zeker, zéker niet om weer live te gaan spelen. En daar is het dan, een beetje anoniem. Zonder veel bombarie, maar ondertussen wel met de belofte dat er een korte tour komt in april.
“There were four people writing in Aereogramme, so I’m sure there is a difference but the elements that Iain and I brought haven’t changed that much… I think”, zei B. ergens. En dat klopt. The Unwinding Hours klinkt herkenbaar, maar zal ook nooit Aereogramme zijn. Daar mist het minstens twee elementen voor die mee die grootse sound van die band, één van de meest unieke geluiden van de laatste tien jaar, bepaalden. Het is niet erg, maar het maakt van dit debuut in vergelijking een eerder understated werkje.
The Unwinding Hours klinkt immers exact zoals we het hadden kunnen verwachten als de twee gitaristen uit Aereogramme samenwerken: als een minder bombastische voortzetting van waar die groep met laatste plaat My Heart Has A Wish That You Would Not Go was aanbeland. “Filmisch” is opnieuw het woord, maar het palet is wat meer ingehouden, heeft niet de frontale aanval van een hele band. Weg zijn de metalen invloeden.
Met “Knut” wordt de luisteraar nog wat op het verkeerde been gezet. Hoewel erg sterk, is deze naar postrock neigende, almaar opbouwende track geen voorafschaduwing van wat komt. Dan is “Tightrope” dat al meer. Herkenbare gitaarlijn, B.’s wat kige, openhartige dagboekproza erover (“If you’re running from me now/That’s how it should be”), en dan: een pot zwierige strijkers. Waar kenden we dit ook alweer van?
Maar zo gaat het verder. “Little One” is een meer akoestische benadering van hetzelfde thema, “Solstice” het ingetogen hart van een plaat die rond de complexiteit van relaties draait. Al mag het soms ook eenvoudig zijn, croont B.: “Just falling in sleep on my chest is enough”. Pakkend is “Peacefull Liquid Shell” dat een dominante donkere onderlaag meekrijgt, en galmende, harde drums die de song mogen overwoekeren.
Dieper nog gaat “Child”; een meditatie over een stuklopende relatie, vol bitterheid en verwijten. “You’re poisonous life is relevant now/I’m walking away I don’t want any part of it”. “Traces” vat daarna het tegenovergestelde: het moment waarop je nog met je hoofd in de wolken loopt, alsof het allemaal vanzelf zal blijven gaan.
The Unwinding Hours eindigt met “The Final Hour”, een overblijfsel van een opnamesessie die Aereogramme had tijdens die lamentabele Amerikaanse tour die het begin van het einde inluidde. Tweeënhalve minuut lang lijkt het een ingetogen uitloper, tot plots een onhoudbaar harde drum invalt, en ook B. mag uithalen. Het is een einde in stijl; eentje dat de conclusie als vanzelf uit ons toetsenbord ramt: Craig B. is nog lang niet uitverteld, en dat is goed. Het zou ons niet storen als er in de toekomst wat meer ex-bandleden de songs mee zouden komen uitwerken, maar zonder is ook al ok. Mooiste comeback van het jaar. Nu al.
