Een druilerige zaterdagnamiddag in januari : we (yours truly en zijn ravissante Albanese vriendin) staan voor de gesloten deur van de Gentse Charlatan. Via een openstaand ijzeren hek weten we binnen te glippen en treffen er twee verbouwereerde medewerksters aan. Tien minuten later sloffen Waldorf-frontman Wolfgang Vanwymeersch en zijn kompanen de alom bekende uitgaanskeet binnen: Vanwymeersch voert het hoogste woord en wordt samen met de andere bandleden tijdens de tête-à -tête algauw loslippiger. Een zaak staat vast: na het gesprek mogen de Waldorfianen beginnen dromen van een fanclub in Tirana.
enola: Er is vier jaar verstreken tussen jullie debuutplaat en het succulente Twelve Seconds To None. What took you so long?
Wolfgang Vanwymeersch: (zang/gitaar) "De groep viel uiteen en zelf had ik wat … troubles in the head. Daarbij kwam ook nog een writer’s block, die eigenlijk samenhing met de twee eerstgenoemde problemen. Maar nu staan we er weer als een huis en we willen heel snel een nieuwe plaat uitbrengen. We hebben al een hoop nieuwe nummers maar ik kan nog geen datum op het derde album plakken."
enola: Op jullie jongste album is heel wat woede, ontgoocheling en kritiek op religie en maatschappij merkbaar. Zijn we boos op de paus? Op het neoliberale bestel?
Vanwymeersch: "Ik ben nooit echt into neoliberalisme geweest. Op de eerste plaat wilde ik muziek maken over de normale gang der dingen, niet over frustraties en maatschappelijk onrecht. Nu had ik blijkbaar wel die behoefte."
enola: Zit er een filosoof in jou verscholen?
Vanwymeersch: "Bwah, toch wel een beetje. Het is wel al een poosje geleden dat ik mij nog een filosofisch boek eigen heb gemaakt. Ik heb me wel wat bezig gehouden met conspiracy theorieën maar ik weet niet wat ik er allemaal van moet denken, zoals bijvoorbeeld die 9/11 samenzweringstheorieën."
Pieter De Wilde: (drums) "Of over 2012."
enola: Inderdaad, het openingsnummer op het album heet "2012" en volgens de kalender van de Maya’s vergaat dan de wereld. Daar lezen we de intrigerende lyrics: "Some things never change, viruses breed until their host dies". In "The Matrix" verwijst Agent Smith ook al naar de mens als virus. Moeten we dat bij jullie ook zo begrijpen?
Vanwymeersch: "Oeps, ik dacht dat ik met een origineel beeld op de proppen was gekomen, ik had geen weet van de mens/virus-vergelijking in "The Matrix". Wat daar gezegd wordt, klopt uiteraard: ik geloof niet in het doemscenario van 2012 maar het nummer gaat over hoe ik me de Apocalyps voorstel. Het zou wel kunnen, een vergelding van één of andere god en het zou ook terecht zijn. Ik ben geen absolute zwartkijker maar als je alles realistisch bekijkt, kan je bezwaarlijk zeggen: "Hé, mensheid, jullie zijn goed bezig."
"Wat zijn uiteindelijk de drijfveren van de mens? Je hebt een elite rijken en de rest zijn mieren die denken dat ze vrij zijn. Dien dikken met zijn klakske, Michael Moore vindt het in zijn antikapitalistische prent "Capitalism, A Love Story" verbazingwekkend en van de pot gerukt dat zo’n meute mensen dit bestel maar blijft slikken. En die gekte blijft de mens aanvaarden omdat hij voortgestuwd wordt door the American Dream. Men houdt zich voor: "Ik kan ook rijk worden". Dat is de reden waarom er zo weinig opstand tegen dat systeem is. Het is een zoethoudertje maar in wezen blijft men een ander rijk maken."
enola: Zat er dan toch niet meer optimisme op het einde van de cd, met het bezadigde nummer "Boogaloo"?
Vanwymeersch: "Nogmaals, ik ervaar geen pessimisme, ik zie het leven eerder door een realistische bril, maar inderdaad we willen slaan en zalven."
enola: Een Serge Simonart-vraagje: hebben jullie al Spinal Tap-momenten meegemaakt?
Stijn Van Marsenille: (keys): "Ik ben wel al eens van het podium gedonderd."
Vanwymeersch: : "Hij stond op zijn monitor een eigenaardige dance move te maken en opeens ging hij de dieperik in."
Van Marsenille: "En niemand die eraan dacht om het optreden stil te leggen en te kijken hoe het met mij ging."
De Wilde: "Ik heb gewoon met een brede smile verder gedrumd. Anders nog niet echt in ongelooflijk genante situaties terechtgekomen maar we hebben een selectief geheugen."
enola: Wolf, van jou weet ik dat je in het bekrompen boerengat Aalter bent opgegroeid. Loopt een mens dan psychologische schade op?
Vanwymeersch: "Ik heb er tot mijn 25ste gewoond, maar al bij al valt het best mee. Er was nog een alternatieve scene, er zijn bruine cafés. Helaas heb je er nu ook van die neonverlichte, halfbakken discotheken. Ik heb er nog heel wat vrienden wonen en als ik op Pieter De Crem kan kakken, ga ik het niet laten. En ja, dat mag je publiceren."
enola: Hoe zijn jullie op de naam Waldorf gekomen?
Vanwymeersch: "Een meisje vroeg ooit naar mij maar kon niet op mijn voornaam komen, dus vroeg ze naar een zekere Waldorf. Eigenlijk hadden we onlangs nog een leukere verklaring voor de groepsnaam bedacht, alleen weet ik begot niet meer welke."
De Wilde: "Zie je wel, een selectief geheugen. Gisteren heb ik wel voor de eerste keer in mijn leven een waldorfsalade gegeten, ik vond het niet echt om naar huis over te schrijven."
enola: Jullie stappen ook niet door het leven als Waldorf en Statler, die twee chagrijnige oudjes van The Muppetshow? Geen last van Blackadder-cynisme?
Vanwymeersch: "Cynisme en ironie, dat ligt wel in onze aard. We haten niet alles omdat we een boze plaat gemaakt hebben maar we lachen graag met foute dingen."
enola: Crocs?
De Wilde: "Crocs met een Waldorf-logo moeten wel kunnen."
Vanwymeersch: "Ik probeer me aan zo weinig mogelijk dingen te ergeren, dat heeft toch weinig zin. Ik geloof dat je bepaalde banen in je hoofd creëert als je in het slechte blijft steken. Als je aan het goede denkt, krijg je een beter bewandelbaar pad."
enola: Het valt echter niet te ontkennen dat de wereld vol vunzigheid en ellende zit. Wat vinden jullie een belangrijke deugd in het leven? Wat houdt jullie staande?
Vanwymeersch: "Muziek en liefde. Muziek kan een tijd afbakenen maar is ook tijdsoverschrijdend."
De Wilde: "Ik word oud, ik ben al getrouwd."
Vanwymeersch: (schertsend) "Dat mag je niet zeggen in een interview, totaal oncool."
De Wilde: "Maar inderdaad, muziek. En mijn vrouw. … (lachend) en andere vrouwen ook.
Vanwymeersch: (lacht) "Zet dat ook maar in het interview. Zijn vrouw zal dat vree wijs vinden."
enola: Labels opplakken is heel makkelijk. Stoort het als jullie overal de Queens of The Stone Age van Vlaanderen worden genoemd?
Vanwymeersch: "Eigenlijk niet meer want het wordt als een compliment bedoeld. Mijn stem wordt wel met iedereen van die stoner scene vergeleken. De ene recensie verwijst naar de stem van Josh Homme, de andere naar Mark Lanegan, Chris Goss of Peter Stahl. Geen idee waar het allemaal op slaat, want tussen die vier stemmen zit al heel veel verschil."
Mijn vriendin moet ons wegens andere verplichtingen verlaten maar komt even tussenbeide: ze zegt naar de muziek en de mensen achter de muziek nieuwsgierig geworden te zijn en vraagt de bandleden: "Jullie zeggen positieve energie uit liefde en muziek te halen. Hoe zien jullie muziek als een bron van liefde en positieve energie? En welk gevoel is liefde?" De heren zijn eventjes van hun melk en kunnen niet onmiddellijk een pasklaar antwoord op deze (typisch vrouwelijke?) vraag geven. Wolf verwijst nogmaals naar muziek als tijdsafbakenend en tijdsoverschrijdend en bij de vraag over liefde wordt iets over geborgenheid gemompeld. Mijn compagnon de route is niet vertrouwd met het werk van Waldorf en belooft bij het verlaten van de Charlatan de cd van de band te beluisteren. Ze heeft inmiddels woord gehouden en het eindoordeel is uiterst lovend.
enola: Vele mensen denken per abuis dat het decennium al afgelopen is, maar ik ga toch de vraag stellen: Wat zijn de drie beste platen van de afgelopen tien jaar?
Vanwymeersch: "Oei, de vraag overvalt ons wat. Blemish van David Sylvian hoort daar tussen te staan. Even denken, Axe To Fall, het recente Converge-album was ook indrukwekkend."
De Wilde: "Vaderlandse platen als de twee Millionaire-albums, die zijn lekker tegendraads.
Vanwymeersch: "Ik heb nu Brainiac leren kennen: bij die band hoor je waar Millionaire een deel van de mosterd heeft gehaald. De gitarist van die band is later verdergegaan met Enon."
enola: Ik word waarschijnlijk een sentimentele zak maar bij sommige songs zoals "Besser" of "Good To Know" was ik bijna tot tranen toe gepakt. Hoe leggen jullie bezieling in die nummers? Ook live geven jullie het volle pond.
Vanwymeersch: "Geen idee, het draait allemaal om de liefde voor muziek. Ergens in opgaan, je van de wereld niet meer bewust zijn, ik vind het in elk geval vree wijs. Geen idee waar het gevoel vandaan komt, maar je ervaart een soort transcendentie.
enola: Een Joods spreekwoord zegt: "Als je God aan het lachen wil brengen, vertel Hem je plannen". Ik waag me echter toch aan de vraag: "Waar staat Waldorf over tien jaar?"
De Wilde: (lacht) "Op de derde plaats."
Vanwymeersch: "Moeilijk om te zeggen. We hebben nu een nieuwe band maar (plagerig tot Stijn Van Marsenille) de keyboards zullen nooit domineren. Waldorf blijft een gitaarband. Ik wist wel dat ik met de tweede plaat minder toegankelijk wilde worden en dat is ook zo geworden. Maar ook dat valt reuze mee, het is geen noise plaat. Voor onze derde plaat wil ik weer wat meer zalvende muziek maken."
enola: Enig idee waar jullie verste fans wonen? Nu kan zelfs een Nieuw-Zeelander met een internetaansluiting jullie muziek leren kennen?
Vanwymeersch: "Ik hou me daar niet zo veel mee bezig maar ik weet dat er in Frankrijk wel iets aan het bewegen is."
Bruno Coussée: (bas): "Duitsland veroveren zou wel leuk zijn maar daar moet onze cd dan ook beschikbaar zijn, wat een deel van de promotie uitmaakt. We zouden natuurlijk nu kunnen touren in Duitsland maar zonder die promotie hebben we gewoonweg minder armslag.
Vanwymeersch: "We hebben uiteraard interesse in de buurlanden, daar is onze manager nu mee bezig. Dan zijn platenfirma’s die in dit avontuur willen meestappen een noodzaak."
enola: Hoe gaan jullie om met kritiek?
Vanwymeersch: "Met echt afbrekende kritiek hebben we nog niet te maken gehad. Ik ben tevreden met positieve recensies en ik heb er weinig last van als iemand zich negatief uitlaat. Ik begrijp dat je niet voor iedereen goed kan doen. Sommigen vinden de eerste plaat beter, anderen de tweede. Zelf vind ik ons laatste album beter maar wie meer van instant nummers houdt, komt bij ons debuut aan zijn trekken."
Coussée: "Het is zelfs vervelender als we geen reactie op ons werk krijgen dan een slechte. We hebben graag dat er over ons gesproken wordt, positief of negatief."
enola: Hoe staan jullie tegenover de huidige download- en mp3-cultuur of zijn jullie cd-nostalgici?
Vanwymeersch: "Ik ben een vinylaanhanger en ik ben zelfs nooit echt met die cd-cultus meegegaan. Uiteraard ben ik later ook overgeschakeld op cd. Het is aangenaam om, in tegenstelling tot mp3’s, een hoes te kunnen voelen, je krijgt er als het ware een wereld bij. Bij aanschaf van een nieuwe plaat is het genot van het lezen en kijken inbegrepen en dat mis ik bij mp3’s."
enola: Wolf, je speelt nog steeds gitaar bij The Van Jets. Wat kunnen we verwachten van de nieuwe plaat "Cat Fit Fury!", die op 1 maart gereleased wordt?
Vanwymeersch: (heerlijk sec) "Nieuwe liedjes. Het blijven The Van Jets maar we evolueren. The Van Jets is meer dan een glamrockband maar het wordt geen totale stijlbreuk. Er komen geen drumcomputers aan te pas. Voor het overige telt enkel het speelplezier en ik zou zeggen: luisteren maar."
enola: Doen we, bedankt voor het gesprek.
