Eind deze week openen de Leuvense cultuurhuizen opnieuw hun deuren voor het jaarlijkse kunstfestijn Kulturama. Een van de blikvangers op de affiche is Jon Hopkins. De Britse elektronicawizard stelt vrijdagavond zijn prachtplaat Insides voor in het Stuk.
De kans dat de naam Jon Hopkins meteen een belletje doet rinkelen, is vrij klein. Toch hebt u wellicht al van de jonge Brit gehoord. Letterlijk dan, want Hopkins produceerde de afgelopen jaren platen van schoon volk als David Holmes, Brian Eno, Massive Attack en Coldplay. Vorig jaar trad Hopkins met Insides zelf in de schijnwerpers. Het album sloeg moeiteloos een brug tussen electronica, pop en klassiek. Al wil Hopkins dat laatste zelf liever niet geweten hebben.
Hopkins: “Er zitten ongetwijfeld sporen van klassieke muziek in mijn nummers, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar het maken van meer hedendaagse muziek, die sowieso minder intellectueel aandoet. Bovendien verkies ik de onmiddellijke voldoening die je krijgt bij het maken van elektronische geluiden boven de klassieke aanpak.”
enola: Omdat, wat pure klassieke muziek betreft, alles ooit al (beter) gedaan is?
Hopkins: “Dat weet ik niet. Ik ben ervan op de hoogte dat er steeds meer klassiek geschoolde artiesten als Max Richter klassiek en elektronisch samenbrengen, maar voor mezelf kan ik enkel zeggen dat ik niet geïnteresseerd ben in het schrijven van klassieke muziek. Het lijkt me erg moeilijk om elektronische muziek, die drijft op vernieuwing en na een jaar of drie vaak hopeloos gedateerd klinkt, te linken aan het tijdloze karakter van klassieke muziek. Akkoord, ik maak wel gebruik van enkele traditionele instrumenten, maar zelf hoor ik geen verdere invloed van klassieke muziek.”
enola: Ook jij bent zo een klassiek geschoold artiest, je studeerde piano aan de Londense Royal College of Music. Je technische bagage is dus vrij groot?
Hopkins: “Goed kunnen pianospelen is inderdaad een grote troef. Al van kindsbeen af speel ik piano, wat het wel makkelijker maakt als ik nu een song aan dat instrument wil uitwerken. Vaak ontstaat een nummer van mij ook aan de piano. Ofwel met enkele elektronische geluiden. Dan werk ik verder tot er niets meer overblijft waar ik me aan stoor.”
enola: Vormt zo een opleiding ook soms geen drempel? Haalt een stuk dat technisch niet perfect is, maar toch een geweldig gevoel oproept, toch de plaat?
Hopkins: “Zeker en vast. Veel van de nummers op Insides zijn trouwens vrij imperfect. Als je met een koptelefoon naar de plaat luistert, hoor je heel wat gekraak, gesis en storingen die afkomstig zijn van de instrumenten. Ik hou van dat organische element dat waakt over alle elektronica. Ik vind van mezelf dat ik met de tijd minder en minder geïnteresseerd ben in ‘de perfectie’. Ik neem er makkelijker afstand van. Ik hou dan ook steeds meer van optreden, waar die perfectie toch niet haalbaar is. Er is niets leukers dan dat!”
enola: Tijdens die optredens zet je het contrast tussen melancholie en destructiviteit, die ook op Insides aanwezig is, extra in de verf.
Hopkins: “Bij live-performances laat ik me inderdaad volledig gaan. Ik durf daar vrij ver in te gaan. ‘Slaan en zalven’, zeg maar. Voor mij is het interessant om de krachtigere stukken meteen na de iets zachtere te plaatsen. Vaak onverwachts, en inderdaad vrij contrasterend. Op die manier kunnen ze elkaar enkel versterken.”
enola: Is die zekere rusteloosheid een reflectie van je eigen gemoed?
Hopkins: “Helemaal niet. Ik ben een vriendelijke kerel, maar ik probeer dat vooral niet naar mijn muziek te vertalen. (lacht).”
enola: Op je nieuwe EP Seven Gulps Of Air werk je samen met de freakfolkers van Tunng, wat resulteert in een vorm van schrikwekkende dubstep. Vind je dat geen vreemde combinatie, Jon Hopkins en Tunng?
Hopkins: “Zoals bij de meeste samenwerkingen kwam dat nummer eerder per toeval tot stand. Ik ben al een tijdje bevriend met de band en we wilden al lang iets samen doen. Het was een kwestie van tijd en van het juiste project te vinden om samen aan te werken. De manier waarop Mike Lindsay, Tunngs producer, Malinese ritmes in het nummer integreerde, vond ik helemaal te gek. Het verplichtte mij om te werken met ritmestructuren waar ik helemaal geen ervaring mee had. Heel erg leerrijk!”
enola: Een andere interessante ontmoeting was die met Brian Eno, de grote leermeester?
Hopkins: “Ohja. Ik ontmoette Brian voor het eerst in 2003, toen we samen aan zijn album Another Day On Earth werkten. Het belangrijkste wat ik van hem leerde, is het speelplezier, just always keep music fun to make. Laat je door niets hinderen, en al zeker niet door bijvoorbeeld het belachelijke aantal lagen waarmee je vandaag de dag kan werken. Brian Eno is ook de persoon die me in contact bracht met Coldplay.”
enola: Dat is de groep waarmee je vorig jaar op tournee trok, en aan wie je de intro van jouw nummer “Light Trought The Veins” uitleende. Voelde het niet vreemd aan om je eigen nummer plots in een heel andere context te horen?
Hopkins: “Het was eerder ‘opwindend’ dan ‘vreemd’. Ik had nooit gedacht dat wat ik schreef zou blootgesteld worden aan duizenden mensen. Insides was bijna volledig af toen ik met de band op tour vertrok. Ik speelde toen vrijwel uitsluitend nummers van dat album. Het was een goede oefening voor de liveshows die ik sindsdien zelf doe.”
enola: Wij zagen je aan het werk in de Brusselse Ancienne Belgique, waar je de affiche deelde met Fennesz en Johann Johannsson. Met wie van beiden voel je je het meeste verwant?
Hopkins: “Dat zou ik niet meteen weten. Ik denk dat mijn muziek nauw aansluit bij die van beide artiesten en er ook bepaalde elementen mee deelt. Onbewust raak ik geïnspireerd door alles waar ik naar luister. Zo hou ik enorm van het Jonsi & Alex-album Riceboy Sleeps dat ik enkele maanden terug kocht. De laatste tijd luister ik vooral naar Nosaj Thing en Drums Of Death. Bijzonder inspirerend.”
enola: Je muziek werkte al inspirerend voor choreograaf Wayne McGregor. Ze wordt ook heel vaak als ‘filmisch’ omschreven. Is het een doel om ooit een soundtrack te schrijven?
Hopkins: “Ik schreef al mee aan enkele soundtracks, zoals die van The Lovely Bones, waar ook Brian Eno en Leo Abrahams aan meewerkten. Momenteel werk ik aan een soundtrack met enkel eigen materiaal.”
enola: Wat valt er binnenkort nog te verwachten van Jon Hopkins?
Hopkins: “Momenteel zit ik in de studio voor een samenwerkingsplaat met King Creosote. Normaal gezien zou dat binnen enkele maanden klaar moeten zijn.”
enola: Daar kijken wij alvast naar uit!
