Is (al dan niet actief) lid zijn van het alom bejubelde Animal Collective een absolute garantie voor een goed concert? Gitaarman Deacon en stemmen- en sampleswonder Panda Bear kwamen in het Leuvense STUK bewijzen dat het geheel niet altijd gelijk is aan de som der delen.
{image}
Deacon — die zich tot voor kort nog liet aanspreken met Deakin — tapte in elk geval uit hetzelfde vaatje als de groep waarvan hij op niet al te regelmatige basis deel uitmaakt. Alles is er: de onderwatergeluiden, de langgerekte, vervormde zang, de nauwelijks herkenbare gitaar. Het resultaat blijft echter uit. De gekende trucjes zijn slechts lapmiddelen om het gebrek aan krachtige songs te verbergen, en wat hypnotiserende herhalingen zouden moeten zijn, klinkt vooral ongeïnspireerd en vervelend.
Het is ook allemaal een beetje rommelig, maar dat is niet verwonderlijk: de man speelde pas twee weken geleden zijn eerste soloshow, en nog lang niet alles staat op punt, getuige de moeizame overgangen tussen de songs (“I haven’t found out how to weave them together yet”), de lange voorbereidingen en het spiekbriefje met opstellingen dat geregeld moet worden bovengehaald. De slaapwandelende klanken slagen er nauwelijks in ons bij de les te houden, maar bij zijn twee laatste titelloze nummers lijkt Deacon wakker te schieten — en wij bijgevolg ook. Een stevigere beat duikt op, en gecombineerd met een hint van een goede melodie en wat meer uitgewerkte gitaarpartijen zorgt dat voor iets wat nog altijd niet veel meer is dan een Animal Collective-afkooksel, maar dan wel eentje met net iets meer smaak.
De verwachtingen voor Panda Bear zijn sowieso heel wat meer hooggespannen: de knopjestovenaar wordt zelden in concertzalen gesignaleerd en maakte met Person Pitch een van de platen van 2007, door de Beach Boys en elektronica samen door de mangel te halen en aldus te vervormen tot een verbazend toegankelijk geheel. Dat hij daarnaast ook een van de meest onvoorspelbare elementen van Animal Collective is, maakt de kans echter klein dat hij daar ook echt nog veel naar zal teruggrijpen. Een mens moet vooruitkijken, zo houdt hij ons altijd voor, en dat gebeurt ook vanavond. Loeihard zelfs: na een paar nummers gaan we veiligheidshalve toch maar een paar rijen meer naar achteren staan.
Openen doet deze Noah Lennox (zoals zijn moeder hem noemt) dus meteen met een nieuw nummer, en tegen een achtergrond van psychedelische visuals wordt al snel duidelijk dat in echo gedrenkte zomerpop niet langer de richting is die Lennox uitwil. De beats zijn donkerder, de zang minder melodieus en de elektronica een stuk ondoordringbaarder. De levendigheid maakt daarmee plaats voor een minder toegankelijk geluid, dat zich veel meer concentreert rond beats en mantrazang. Toch is het verschil met Deacon groot: met dezelfde middelen slaagt Lennox erin een veel voller effect te creëren, en ondanks de herhalingen blijft het nummer zijn spanning behouden.
En dan weerklinkt er plots een wel heel herkenbaar riedeltje: uiteráárd geen nummer van Person Pitch — een echte crowdpleaser zal Lennox wel nooit worden –, maar zowaar “Daily Routine” van op Merriweather Post Pavilion. Lennox levert in zijn eentje een perfecte versie af die aanzet tot dansen en perfect in de set past, en toont daarmee hoe onmiskenbaar zijn invloed op die laatste plaat van Animal Collective was.
Daarmee hebben we meteen ook het enige oudere nummer van de avond gehad. Lennox kiest er zoals steeds voor om nieuwe nummers uit te proberen, met wisselend resultaat: het gaat van trippy naar net iets te veel van hetzelfde, en dat allemaal binnen een tijdsspanne van nog net geen uurtje. Nauwelijks half elf voorbij houdt Lennox er immers nogal abrupt mee op, waarbij hij de zaal wat verweesd achterlaat terwijl de lichten en muziek meteen aangaan. Applaus dan maar? Vooruit, en geen bissen. Daar doet een onberekenbaar genie niet aan.
Geen onverdeeld succes dus, dit optreden, en dat is jammer: van een artiest die je zo zelden aan het werk kunt zien, verwacht je meer, en vooral véél beter. Wanneer die nieuwe soloplaat eraan moet komen is nog niet geweten, maar het ziet er naar uit dat Panda Bear opnieuw niet voor de gemakkelijke weg zal kiezen.
