Cocaine Rodeo, het cultdebuut van Mondo Generator, ligt opnieuw in de winkel, voorzien van een nieuwe, brave hoes en een bonus-cd. Voor wie zich al jaren de pleuris zoekt naar het album, is dat goed nieuws. Wie de plaat al heeft staan, kan rustig verdergaan met waar hij of zij mee bezig was.
De plaat zal hoogstwaarschijnlijk niet in al te veel decenniumlijstjes opduiken. Cocaine Rodeo verscheen in de zomer van 2000 en is ondertussen compleet uitverkocht. In zo’n geval kan je natuurlijk gewoon exemplaren bijpersen. Of, en dat is vast een lucratievere optie, je kan de plaat heruitbrengen met de nodige extra’s.
Het is natuurlijk de vraag of Cocaine Rodeo die behandeling verdient. Het album, dat aanvankelijk zelfs drie jaar op de plank lag voor het werd uitgebracht, was en is een ongenuanceerde brok metalpunk die vooral aansloeg omwille van de figuren die achter de plaat zaten. Cocaine Rodeo werd bij zijn eerste release door hardnekkige Kyussfans immers gezien als een soort afscheidsgeschenk van die band. Sinds de split van Kyuss in 1995 zijn de vier oorspronkelijke leden nooit meer samen te horen geweest, behalve op Cocaine Rodeo.
Zij het dat van een echte reünie geen sprake was en dat geen van de betrokkenen voor het voltooien van de plaat wist met wié hij eigenlijk aan het samenspelen was. Volgens de overlevering zou Nick Oliveri — de enige constante op het hele album — de plaat in stukjes en brokjes met verschillende muzikanten hebben opgenomen. Op het lijstje deelnemers onder andere Josh Homme en Brant Bjork, die allebei te horen zijn op het titelnummer en "13th Floor". Ook in "Simple Exploding Man" bouwen beiden mee aan een geluidsmuur. In dat nummer zorgen Chris Goss en Jon Garcia bovendien voor backing vocals. Hoewel een beetje onecht, is Oliveri er op slinkse wijze in geslaagd op het debuut van zijn project een Kyussreünie te laten plaatsvinden. En dat is nog steeds de grootste droom voor een deel van het stonergild.
Maar of dat voldoende is om deze plaat opnieuw uit te brengen? Uiteindelijk is Cocaine Rodeo niets meer dan een verzameling heavy, aggressive damage, zoals de hoessticker het bijna tien jaar geleden stelde. En dat een tweede keer in huis halen als je de plaat al hebt?
Er zijn natuurlijk extra’s. Zoals de twee bonustracks "Another Tension Head" en "Simple Exploding Man (Alternate Version)", maar zoals u vast al vermoedt, zijn dat gewoon herwerkingen van bestaande nummers, die bovendien al eerder verkrijgbaar waren.
Blijft nog over: Alive & Wired, een live-bonusalbum dat in 2003 werd opgenomen in de beste Mondo Generator-bezetting: die van tweede plaat A Drug Problem That Never Existed. Maar of u meteen een album dat u al heeft opnieuw moet gaan kopen voor de semi-crappy liveplaat die u er bij krijgt? Wij verplichten u in ieder geval tot niets.
Cocaine Rodeo is geen tijdloze plaat. Het album klinkt weliswaar nog altijd als een stevige brok agressie, maar is uiteindelijk niets meer dan een curiosum uit de tijd dat Kyuss er de brui aan had gegeven en opvolger Queens Of The Stone Age nog niet meer was dan een nieuw project van Josh Homme dat nog in de kinderschoenen stond. Zelfs op het moment dat de eerste Mondo Generator effectief verscheen, werd het album als niets meer dan een uitvloeisel van Kyuss gezien. Dat Cocaine Rodeo later aan de basis zou liggen van Nick Oliveri’s leven naast Queens Of The Stone Age, verandert daar eigenlijk weinig of niets aan.
