“Dit is waarschijnlijk wat Phil Spector in gedachten had”, verzuchtte de man naast ons nadat Action Beat een paar keer zijn fameuze wall of sound opgetrokken had. Wisten wij veel dat het eigenlijk niets voorstelde in vergelijking met de helletocht die twee uur later ontketend zou worden.
Het gaat die van Action Beat voor de wind op concertgebied. Sinds hun overweldigende passage op Sonic City in het voorjaar zijn ze zo goed als non stop aan het touren geweest en deden ze België volgens onze telling minstens een half dozijn keren aan met hun explosieve noiserock. Zoals te verwachten maakten ze deze keer niet zo’n indruk als die eerste keer, al kan je bezwaarlijk van een tegenvaller spreken. In Aalst trokken ze ten strijde met drie gitaristen, een bassist en drie (!) drummers, wat meteen zorgde voor een extra opzwepende boost. De drie drummers klopten er simultaan, maar niet helemaal, op los, wat het geheel constant een niet te stoppen groove gaf.
Was de set iets minder ontvlambaar dan die eerste keer, dan zat de sound waarschijnlijk wel beter: de dynamiek van de gitaarlijnen kwam duidelijk naar voren uit de geluidsmix en eens te meer werd bewezen dat de band zo veel meer doet dan een potje hersenloos rammen. We moesten nog steeds denken aan New York, Sonic Youth en een door punk beïnvloedde Band Of Susans, al zorgde de percussieve nadruk ook voor een hoog Boredoms-gehalte. Al bij al een prima concert, dat helaas arrogant afgerond werd met een puberaal vertoon van instrumentwerpen.
We hadden, eerlijk is eerlijk, nog nooit gehoord van Ariel Pink’s Haunted Graffiti, maar een vage omschrijving beloofde het ergste. Dat werd het uiteindelijk niet, al was de combinatie met de vorige band wel iets dat als een tang op een varken sloeg. Ariel Pink komt uit de Paw Tracks-stal (zie ook: Animal Collective) en heeft het voorbije decennium al een imposant aantal releases op z’n naam geschreven. Sinds vorig jaar is hij de hort op met Haunted Graffiti, een band die op onwaarschijnlijke wijze door kitschland surft.
Is Ariel Pink, een klein vettig ventje met een glitterbloesje dat er binnen dertig jaar waarschijnlijk uitziet als Guido Belcanto, al een vreemd zicht, dan is de muziek zo mogelijk nog verrassender: een eclectische mix van barokke pop, 80’s plastiek, garagepsych en zowaar een uitstapje richting hardrock à la Bon Jovi. Foute synths, twanggitaren en daarbovenop een falsetto die het midden hield tussen Rob Halford en een hysterisch wijf. Een hoog what the fuck-gehalte dus, al stak het prima in elkaar, sloeg het aan en was het voor even amusant. Gelukkig had een lustig in de micro hoestende Pink niet z’n beste dag en bereikte de set z’n einde voor het al te sterk ging irriteren.
Over Borbetomagus kunnen we eigenlijk kort zijn: saxofonisten Don Dietrich en Jim Sauter zorgden samen met gitarist Donald Miller voor een van de meest extreme concerten die we ooit mochten aanschouwen; een massieve, onwrikbare, radicale, furieuze en meedogenloze brok teringherrie die de vloer aanveegt met zowat alles dat ook maar pretendeert extreem te zijn. 2 saxen, 1 gitaar, een hoop effecten en decibels. Pijnlijk veel decibels. Het resultaat: een geluidslawine die nergens mee te vergelijken valt. Merzbow is misschien een referentie, net als een aantal andere radicale noisebands, maar zelden hoorden we iets dat zo intens was, zo overweldigend hard.
Ze zien er rond de zestig uit, de drie van Borbetomagus, maar dat weerhield hen er niet van om het terrein tussen vrije improvisatie en withete noise te verkennen zonder enige reserve. Gruwelijk vervormde, uit hun voegen barstende geluiden werden de zaal in gepleurd met als hoofddoel koppen te doen duizelen. Her en der viel er even een herhaald lijntje te ontwaren, maar uiteindelijk had dit geen uitstaans met conventies: het was een golf van klanken, waarbij de saxen niet van elkaar te onderscheiden waren en het soms zelfs niet eens duidelijk was of je nu een gitaar of sax hoorde.
Een band als Sunn O))) maakt muziek die al even sterk gebaseerd is op een conceptuele aanpak van pure sound, al heb je daar het gevoel dat je ondergedompeld wordt in een borrelende onderwereld van lage frequenties die nog comfort kan bieden, die een vangnet voorziet. Met oordoppen was Borbetomagus te verwerken, zonder oordoppen werd je haast gemarteld door gierende, scheurende, galmende vervormingen, alsof je met je hoofd tussen een paar slijpschijven opgesteld stond. Alsof er iemand met een drilboor in je gebit zat te rotzooien. Zonder verdoving. Kolossale impact.
Geen pose, geen show, geen toegevingen. Borbetomagus liet de muziek (al zal die term voor sommigen ter discussie staan) voor zich spreken en zorgde een half uur lang voor een verbluffende luisterervaring die zelfs de getrainde muziekliefhebber danig op de proef wist te stellen. Zelfs in deze context, met een publiek dat het duidelijk begrepen had op avontuurlijke muziek, dropen de toeschouwers een na een af. Borbetomagus beëindigde z’n set voor negentien toeschouwers. We hebben ze geteld. We zijn er ook vrij zeker van dat die negentien dit opwindende spektakel niet licht zullen vergeten.
