Spinal Tap, Tenacious D en “Weird Al” Yankovic effenden al het pad voor de onversneden hilarische pastiche in de muziekwereld. Met Flight of the Conchords, afkomstig van een stek waar meer schapen dan mensen toeven, wordt deze geestige traditie op een gevarieerd klankenpalet vaardig gehandhaafd.
De Amerikaanse betaalzender HBO maakt er ons verblijf in dit aardse tranendal — men denke aan Abu Ghraib, Oost-Congo, Darfur, Evergem — nu al enkele jaren met toppers als The Sopranos, Curb Your Enthusiasm en Entourage iets vrolijker op. Ook met de feilloze twee seizoenen van Flight Of The Conchords heeft HBO een hoofdvogel afgeschoten.
Bret McKenzie en Jemaine Clement spelen als Flight Of The Conchords twee naïeve droogkloten die, geboekstaafd als “het op drie na populairste folkparodie duo van Nieuw-Zeeland”, vruchteloos op zoek zijn naar de liefde (lees chicks) en succes in New York. In hun queeste naar het sterrendom worden ze bijgestaan door een goedmenende maar totaal incompetente manager (zelfs zijn ringbaardje heeft iets weg van David ’The Office’ Brent) en belaagd door welgeteld één vrouwelijke fan, helaas een nutcase met stalkneigingen. De Kiwi’s moeten opboksen tegen grote broer Australië, de Lord of the Rings-verwijzingen komen hen ook al de strot uit en hun Nieuw-Zeelandse accent zorgt steevast voor misverstanden in de States. Kortom, ze hebben grappen en grollen op overschot. De nummers op I Told You I Was Freaky zijn in het tweede seizoen van de reeks, dat onlangs op DVD werd gepleurd, al als muzikaal intermezzo de revue gepasseerd.
Op de eerste songs wordt volop de hiphop- en R&B-kaart getrokken: het Outkast-achtige “Hurt Feelings” bezingt het wedervaren van een gevoelige rapper en neemt de clichés van de gangstarap op de korrel. De bleepjes op de cheesy dancepop song “Sugalumps” lijken wel van de hand van Timbaland of het producentenduo The Neptunes en “We’re Both In Love With A Sexy Lady” is een geinige update van het zeurderige arrenbie-nummer “Same Girl” van R. Kelly ft. Usher: de interactie tussen de twee wereldvreemde losers is uiterst geslaagd wanneer ze trachten uit te vissen of ze wel degelijk dezelfde chick (met een lui oog) aanbidden.
Het nummer “I Told You I Was Freaky” is als over the top Prince-pastiche een zegen: het gehijg, de aangebrande lyrics (“You can be a squirrel, and store my nuts for me”), het slicke refreintje, de Purperen Geilneef-falsetto afgewisseld met de onderkoelde zangstijl van Clement, bullseye! Het swingende “Demon Woman” is een muzikale parodie op “Devil Woman” van de —nooit gedacht zijn naam op de goddeau-pagina’s te vinden — sir Cliff Richard en het dylanesk getitelde “Rambling Through The Avenues Of Time” maakt een karikatuur van een gevoelige folksong waarin McKenzie’s nostalgie (“She reminded me of a winter’s morning”) ontregeld wordt door Clements sarcastische opmerkingen (“What, frigid?”).
Het blijft spot-on parodieën regenen: “Fashion Is Danger”, een Krautrockachtige song, is eighties synthesizerpop à la “Fade To Grey” van Visage (of nog, Human League? Frankie Goes To Hollywood?) en “My Humps”, een scrotumverschompelend slecht dance-hitje van Black Eyed Peas, wordt in “Too Many Dicks (On The Dance Floor)” in het belachelijke getrokken. In het met reggae doortrokken, Stingsgewijs gezongen “You Don’t Have To Be A Prostitute” is het doelwit… jawel…”Roxanne” van The Police. “Carol Brown” is geniale na-aperij van Paul Simons “50 Ways To Leave Your Lover”: de ex-vriendinnen van de zanger fungeren als koor om commentaar te geven op diens ter ziele gegane relaties. Het grotendeels a capella nummer “Friends” (“Friends tell you when your fly’s undone”), een lofzang op echte vrienden, doet denken aan “Caravan Of Love” van de in vergetelheid geraakte Housemartins.
Iets minder bekoorlijk is “Petrov, Yelyena And Me” een lugubere tongue-in-cheek song over kannibalisme, maar de grap blijkt algauw vluchtig als ether en het folky “Angels” over rampetampende engelen boeit ook niet echt.
Het album I Told You I Was Freaky heeft een hoog Herman De Croo-gehalte: het dient niet au sérieux genomen te worden. Mckenzie en Clement zijn getalenteerde muzikanten (en acteurs) en weten bedreven met de Engelse taal te jongleren. Dit plaatje spreidt een grenzeloze liefde voor muziek tentoon maar laat de aanschaf ervan vooral een opstapje zijn om de sprankelende comedyserie op te pikken. De muziek is een smakelijk hors d’oeuvre, maar degusteer die samen met de verhaallijnen en videoclips van de reeks Flight Of The Conchords en u waant zich in de Comme Chez Soi. Of er een derde seizoen van de onvolprezen serie komt, is tot op heden nog koffiedik kijken: fingers crossed alvast.
