"Don’t you got nothing better to do than listen to a man from another time", vraagt Seasick Steve zich ergens op zijn derde album, adequaat Man From Another Time getiteld, af. Hoe anachronistisch het succes van de oude bluesknar ook mag zijn, hic et nunc weet hij opnieuw enkele gevoelige snaren te beroeren. En dat met the one string diddley bo.
Het verhaal van Steve Wold, beter bekend onder zijn alias Seasick Steve, zou inmiddels genoegzaam bekend moeten zijn, dus besparen we u de voorgeschiedenis en glijden we alras over naar de kern van de zaak: Seasick Steve heeft een nieuwe plaat uit, zijn derde in evenveel jaar, en het is — tromgeroffel — een goeie. Zijn beste? Bij rasartiesten als Seasick Steve vinden wij het altijd zonde om in overtreffende trappen te moeten spreken, alsof de opeenvolgende platen automatisch richting climax evolueren.
In vergelijking met Dog House Music, zijn uit 2006 daterend debuut (Seasick was toen amper 74!), klinkt Man From Another Time alvast een stuk voller. Alsof de songs op zijn debuut naakte, premature schetsen waren voor zijn meest recente werk. Veel meer ook dan op zijn vorige plaat, I Started Out With Nothing, slaagt Seasick er hier in om de oerkracht die hij op een podium opwekt ook thuis uit de boxen te laten schallen. Een pluim ook voor de productie dus.
Net als op zijn vorige twee platen grossiert Seasick Steve ook nu weer in ruwe, rauwe blueslicks en hanteert hij daarbij een minder gangbaar instrumentarium dan de meeste groepjes die heden ten dage furore maken. In opener "Diddley Bo" bezingt hij bijvoorbeeld zijn liefde voor een eensnarige gitaar, zoals ook Jack White in de prima rockumentary It Might Get Loud trouwens. En met "The Banjo Song" verwijst hij de denigrerende bijklank die sinds Deliverance rond de banjo hing definitief naar de vuilnisbak. Of hadden hippe vogels als Sufjan Stevens en Zach "Beirut" Condon dat reeds gedaan?
Net als op zijn vorige plaat en tijdens zijn laatste tournee krijgt Seasick op Man From Another Time ruggensteun van drummer Dan Magnusson, al zijn de gastvocalisten (toen onder meer Nick Cave en KT Tunstall) ditmaal van iets minder allooi. Al mag de hidden track "I’m So Lonesome I Could Cry" vooral dankzij de bijdrage van de kinderlijk klinkende Amy LaVere tot een hoogtepunt van deze plaat gerekend worden. De definitieve versie van deze Hank Williams-klassieker heeft Johnny Cash op zijn conto staan, niettemin is ook deze inkleuring nooit minder dan beklijvend.
Straf is hoe Steve elke song telkens van een andere sfeer voorziet. De zelfverklaarde man from another time draait er zijn hand niet voor om om zijn songs middels stem- of gitaarvariatie van een verschillende klankkleur te voorzien. Vaak binnen een en hetzelfde lied, getuige bijvoorbeeld "My Home Blue Eyes", dat begint met een aan Ry Cooder herinnerende jeremiërende gitaarriff maar zich prompt ontpopt tot een opzwepende lovesong.
Andere hoogtepunten? "That’s All" (waarin de testosteronschreeuw van onze eigen Ruben Block voortdurend om de hoek loert), "I Like The Dark" (intiem en desolaat tegelijk) en "Seasick Boogie" (het behoeft geen glazen bol om te voorspellen dat deze stamper live de zaal zal doen koken). Ook nu weer doorspekt Seasick zijn album met korte telefoongesprekken, een geintje dat al drie platen lang meegaat.
Man From Another Time is kortom meer van hetzelfde, maar bij artiesten als Seasick Steve is dat juist de grote troefkaart. Iets meer variatie, vollere klank en enkele zeer straffe songs: fans weten wat te doen.
Non-believers die Seasick Steve nog steeds als een door marketeers geconstrueerde hype zien (ze bestaan!) schaffen zich dan weer beter een ticket voor het concert op donderdag 19 november in de Gentse Vooruit aan. Wedden dat Seasick Steve hen daar lik op stuk geeft?
