Op
populariteit staat geen leeftijd. Met 62 lentes onder de arm vult
Marianne Faithfull nog gezwind de Ancienne Belgique om nogmaals de
schijnwerpers te werpen op haar laatste vrucht, het coveralbum
‘Easy Come, Easy Go‘. Wat haar sterk houdt, zijn de
samenwerkingen met de crème de la crème van het hedendaagse circuit
(Cat Power, Antony Hegarty en Nick Cave, om er maar enkele te
noemen) zonder daarbij de eigen stijl te verloochenen. Ook op een
podium is Marianne Faithfull 100% zichzelf: een straffe madam die
ondanks enkele jaren in de goot gracieus oud geworden is en
tegelijkertijd ballen en vertederende grootmoederlijke trekjes
heeft. Een diva die haar publiek op de knieën krijgt alvorens een
noot te zingen, maar toch één en al bescheidenheid en
zelfrelativering is. Zonder blozen kondigde ze bijvoorbeeld aan dat
ze zonder haar grote liederenboek het optreden niet zou overleven –
een statement die aan de praktijk getoetst werd wanneer het boek
nog steeds de namen van de bandleden van de Amerikaanse tour bleek
te bevatten en ze een geheugensteun moest zoeken bij haar
rechterhand om haar muzikanten te kunnen voorstellen.
Naast regie-aanwijzingen bevatte die bijbel ook een schat aan
materiaal, voornamelijk geplukt uit ‘Easy Come, Easy Go’. Hoewel
deze songs oorspronkelijk uit alle hoeken van de business geplukt
werden, kregen ze overduidelijk de Marianne-stempel: een
orkestratie die de pure sentimenten achter het lied benadrukt. De
inspiratie voor de arrangementen werd vaak enkele decennia terug
gezocht, met een fikse dosis old-school charme tot gevolg. We
lieten ons gedwee meevoeren met forties jazz (Duke Ellington’s
‘Solitude’), melancholische country (Merle Haggard’s ‘Sing Me Back
Home’) en interbellumlyriek (de ontroerende versie van Randy
Newman’s ‘In Germany Before the War’). Natuurlijk hoefde het niet
al nostalgie te zijn wat de klok sloeg. Faithfull is naast een
begenadigde chanteuse immers ook nog steeds een rock-‘n-roll-chick
in hart en nieren, zoals haar vinnige versie van Black Rebel
Motorcycle Club’s ‘Salvation’ illustreerde.
Wanneer Faithfull tussen de promotie van haar meest recente werk
door een terugblik op haar eigen oeuvre wierp, kreeg het concert
toch nog dat tikkeltje meer. Naar eigen zeggen beschrijft geen
enkel nummer Marianne Faithfull beter dan ‘Crazy Love’, de Nick
Cave-samenwerking van het meesterwerk ‘Before the Poison’, en aan
de overgave waarmee ze deze schone melodie ten berde bracht, valt
daar niet over te discussiëren. Toch zat er ook veel vintage
Faithfull in de rauwe Rolling Stones-song ‘Sister Morphine’, die
zij destijds voor het album ‘Sticky Fingers’ neerpende. Dé
hoogtepunten van de avond kwamen uit haar grote klassieker ‘Broken
English’, op zijn dertigste verjaardag nog steeds even krachtig als
bij de geboorte. De klassieker ‘The ballad of Lucy Jordan’ kon op
de meest bijval uit de zaal rekenen, maar uit onze oren rees de
meeste stoom op bij een ‘Broken English’ met cojones en een immer
venijnig ‘Why’d Ya Do It?’ waarop de giftige tong nog even scherp
sneed als destijds.
Die gouden doorrookte stem doet het hem nog steeds en werd alleen
maar versterkt door de sterke zevenkoppige begeleidingsband die met
accenten als enkele vurige koperstoten de nummers tot in de puntjes
afwerkten. Tussentijdse spiekbeurten in de lyrics ten spijt heeft
de grootmoeder van de rock-‘n-roll nog niets aan relevantie
ingeboet.
