Oude gewoonten sterven moeilijk: op plaat mag A-Ha dan al jaren een echte band zijn, live blijft het gevoel dat je staat te kijken naar een popgroepje dat zijn kunstjes zielloos uitvoert. Met een set die evenveel begeestering uitstraalt als de paus bij het horen van een vuile mop.
Eind volgend jaar doet A-Ha de boeken toe, maar eerst wordt nog een stevige wereldtour ter promotie van hun tiende plaat Foot Of The Mountain afgewerkt. En dat woord lijkt hier wel op zijn plaats. Doet A-Ha dit nog wel graag, of is er gewoon een contractuele verplichting die moet worden nagekomen? Enkel toetsenist Magne Furuholmen lijkt er een beetje zin in te hebben, en oefent zijn beste Frans en één enkel “goeiedag” op het publiek. Op het gezicht van zanger Morten Harkett — de stem van een koorknaap in het lijf van een bijgespoten vijftigjarige — valt enkel een “hoe lang duurt dit nog?” af te lezen en gitarist en grootste songschrijver Paul Waaktar-Savoy blijft grotendeels onzichtbaar op zijn stek aan de rechterkant van het podium.
Nochtans heeft de groep genoeg geweldige popnummers om hier een geweldig feestje van te maken. En dat lijkt ook zo te worden wanneer “The Sun Always Shines On TV” opent: de link met de opnieuw synthgedreven richting van de uitstekende nieuwe plaat is meteen gelegd. In het eerste uur worden dan ook vooral nummers daaruit en het oudere werk uit de jaren tachtig gebracht, toen drumcomputers en synthesizers gemeengoed waren; niet de hits, natuurlijk, maar albumtracks als “Scoundrell Days” of een wat minder bekende single als “Manhattan Skyline”.
In dat eerste nummer valt ook op hoe gedateerd sommige songs van de groep kunnen klinken. De bombastische manier waarop “Hunting High And Low” openbarst komt ook erg geforceerd over, net als de manier waarop Harkett tweemaal wat gaat drummen op het einde van een nummer. Compleet overbodig en in zijn minimalisme veeleer potsierlijk.
Het probleem? Hoe goed die platen uit hun latere jaren zijn — grote lappen Lifelines, Analogue en Foot Of The Mountain zijn aanraders voor de liefhebber van goeie popmuziek — ,op het podium staat nog altijd een groep die het klappen van de zweep in de jaren tachtig leerde. Toen plastieken megatournees de rigueur waren, en er van spontaniteit geen sprake was. En dus kijk je naar een wat zielloze show die, gezien de knappe LED-schermeninstallatie achteraan, eigenlijk veeleer op maat van een Vorst Nationaal is gesneden.
Zelfs de valse start van “Living Daylights” kan het gevoel dat je naar té veel perfectie kijkt niet wegvagen. Je krijgt de indruk dat de groep even stoïcijns zijn ding zou doen als hij voor drie koeien in een wei zou spelen, maar ook niet meer zou worden aangevuurd als er een uitzinnige massa Brazilianen stond. Dat stoort gaandeweg en verhindert ook dat het publiek wordt opgezweept. Een concert is een wisselwerking, en dat negeert de groep terwijl hij vrolijk door zijn oeuvre fietst.
Een synthgroep moet overigens ook niet per se willen bewijzen dat het ook akoestisch kan. “And You Tell Me” en “Velvet” zijn niet de beste nummers die de groep al schreef, en live halen ze de vaart uit de set. Neen, op de hits in de finale na, zijn het gek genoeg de recentste nummers die de handen op elkaar krijgen: de huppelende toetsen van “The Bandstand”, de wijd opengesmeten armen van “Forever Not Yours” of de dramatiek van “Foot Of The Mountain” zelf, dat de set dan toch op een klein hoogtepunt sluit. Het is op momenten als deze dat duidelijk wordt waarom A-Ha nooit in het oldiescircuit van Simple Minds en andere generatiegenoten is beland: deze groep is nooit slechtere platen gaan maken dan vroeger.
Met de onverslijtbare hits in de bisronde wordt dan toch iets rechtgetrokken. Hoe apathisch “The Living Daylights”, “Cry Wolf” en “Take On Me” ook worden gebracht, deze nummers zullen een publiek àltijd meekrijgen. Dit is gegarandeerd raak, en dus ook vanavond. Maar toch laat het hele concert een wrange smaak na. Is het dit maar? Kan er met deze songcatalogus echt niets beklijvenders worden aangevangen? Volgend jaar passeert de afscheidstournee van A-Ha waarschijnlijk nog eens door ons land. We hopen dan op een meer bezielde herkansing.
