Noem hem nooit zomaar een pianist, Ludovico Einaudi. Wat deze Italiaan met zijn piano uitsteekt, breekt de mogelijkheden van het instrument helemaal open. Op Nightbook zet hij een opmerkelijke, maar ietwat te voorzichtige nieuwe stap in zijn klankonderzoek.
Simpele ideeën kunnen fantastische resultaten opleveren. Door enkele elektronische effecten toe te voegen aan zijn pianomelodieën wist Ludovico Einaudi uit te groeien van een in eigen land gevierde, maar daarbuiten nobele onbekende pianist/componist, tot een heuse ster binnen de hedendaagse klassieke muziek. Al klinkt dat als omschrijving van zijn sound misschien wat zwaar. Zijn nummers zijn bijzonder toegankelijk, vandaar wellicht dat regisseurs Einaudi maar wat graag inschakelen voor hun soundtracks.
De meest toegankelijke nummers op Nightbook zijn ook de meest opvallende. Voor Lady Labyrinth, Eros en titelsong Nightbook besloot Einaudi percussie te gebruiken. Een goed idee. De drums geven aan de nummers een sterke, voorwaarts drijvende energie. Zo bouwt Eros op vanuit een dreigende desolaatheid naar een haast agressieve rituele dans waarin de drums ritmisch razen. In deze nummers laat Ludovico Einaudi ons een origineel en authentiek geluid horen. Maar Einaudi mikt met Nightbook op een breder publiek en dat hoor je aan heel wat andere nummers op het album.
De duisternis van de nacht kan plaats bieden aan een uitgebreid scala aan stemmingen. Einaudi heeft dat goed begrepen, en grijpt daarom de nacht aan om zich van verschillende kanten te laten zien. Daar hoort ook een meer traditionele kant bij. Zo zijn de twee Snow Preludes op Nightbook de meest traditioneel klassieke nummers. De solopiano staat centraal, zonder toevoeging van elektronica, percussie of strijkers. Hoewel de nummers meer traditioneel zijn opgevat, behouden ze toch de voor Einaudi typische lichtheid en toegankelijkheid.
Naast de vernieuwende nummers met drums en de meer traditionele nummers met solopiano, die lijken terug te grijpen naar Einaudi’s vroegere composities voor piano, zijn er ook een aantal werken die duidelijk voortbouwen op het succes van Divenire, Einaudi’s vorige plaat en de eerste waarmee hij op internationale bijval mocht rekenen. Zo is de opener In Principio een eerste mijmering over de nacht waarin de langzame, rustgevende klanken van de piano worden opgeschrikt door schrille elektronische tonen. Nog meer trage overpeinzingen vinden we ondermeer in The Crane Dance, waarin piano en strijkers worden gecombineerd, opnieuw op een iets traditionelere manier.
Ludovico Einaudi neemt ons mee in de nacht en laat er verschillende aspecten van zien. Van melancholische mijmeringen (In Principio) en lieflijke dromen (Reverie) voert hij ons mee naar op haast erotische kracht voortgedreven nummers (Eros). Einaudi is niet altijd even teder, maar te moeilijk worden zijn composities nooit. Enkel afsluiter The Planets is op dat vlak massiever. Hierin worden onze dromen losgelaten om verder rond te zweven, verdwaald in een onmetelijke ruimte. Met de laatste klanken verlaten nacht en Ludovico ons langzaam.
Nightbook is een album waarin Ludovico Einaudi zich van verschillende kanten laat zien. En hoewel elke compositie een mooie toevoeging aan zijn oeuvre betekent, had het album als geheel sterker kunnen staan. Einaudi mikt net iets te opvallend op een breed publiek, waardoor van al te veel experiment geen sprake is. Daarvoor moeten we wellicht bij zijn nevenproject Whitetree zijn, waarin hij samenwerkt met de Duitse elektronicabroers Lippok. Op Nightbook is de vernieuwer Einaudi slechts beperkt, maar gelukkig wel nog prominent genoeg aanwezig.
Ludocivo Einaudi speelt op 21 november in De Roma (Borgerhout), op 22 november in CC De Spil Roeselare, en op 24 november in CC Hasselt.
