Na een uitgebreide proloog op vrijdag in de Sonar Room was de
tweede Music in Mind-avond meteen tot de nok volgeprogrammeerd. In
de grote concertzaal was er een concert van Talvin Singh, maar wij
kozen voor een avondje in de kamermuziekzaal, die voor de
gelegenheid was omgetoverd tot een ‘Drama Lounge’. 4 artiesten
mochten in dit prachtige kader het beste van zichzelf geven.
Franz Nicolay, in het ware leven toetsenist bij
The Hold Steady, mocht de avond aftrappen. Voor een publiek van een
25-tal man vertoonde de Amerikaan een kleine drie kwartier lang
zijn kunstjes. En dat waren er nogal wat: Nicolay is een
multi-instrumentalist die zowel gitaar als accordeon en banjo
bespeelt. Nicolay zag er met zijn smoking, hoedje en snor uit alsof
hij rechtstreeks uit een vaudeville-act kwam, en eigenlijk was dat
ook zo. Een van zijn liedjes ging namelijk over een freakshow waar
hij ooit mee de baan op ging. Nicolay is, nog meer dan een song and
dance man, een verteller. Helaas vergat hij in al zijn enthousiasme
de song net wat te vaak uit het oog.
Erg memorabel was zijn concertje dan ook niet, maar de grappige
teksten en ’s mans présence zorgden er desalniettemin voor dat we
ons de hele tijd kostelijk amuseerden. Het is hem zelfs vergeven
dat hij dacht dat hij in Brussel aan het optreden was!
Yuko mocht op de ‘Drama Lounge’-avond onze
nationale trots verdedigen. De Gents-Brusselse band rond Kristof
Deneijs wacht op de -relatieve- doorbraak, maar wat ons betreft had
die er al een tijdje mogen zijn.
De dromerige arrangementen luisterden lekker weg, in een stijl die
deed denken aan American Analog Set. Wanneer het geheel dan eens
ontplofte, kwam dat des te harder aan. Wat de teksten betreft is er
evenwel nog werk aan de winkel voor de vijf getalenteerde
youngsters. Ook het rijke assortiment aan vreemde voorwerpen
(gaande van belletjes tot een koffiemolen) was iets waar ons de
meerwaarde van ontging. Verder had Yuko echter goed begrepen dat
less wel degelijk more is, en ze kunnen dan ook terugkijken op een
sterk optreden.
Dan was het de beurt aan Mark Eitzel. Je kent hem
als frontman van American Music Club, maar sinds een jaar of 9
trekt hij de wereld rond in het gezelschap van pianist Marc
Capelle. Voor zijn kale luisterliedjes haalt de man uit San
Francisco onder meer inspiratie uit zijn eigen levensverhaal. Exen
met een drugsprobleem, vreemde bezoekjes aan New York, zijn late
outing: Eitzel verwerkte het allemaal in zijn songs, en deed niet
al te veel moeite om dit subtiel of poëtisch te verbergen.
Eitzel mocht de ‘Lighthouse’ afsluiten, en had de tijd ondertussen
blijkbaar gedood in het gezelschap van op z’n minst een paar glazen
wijn. Tussen de nummers door haalde hij de vaart uit het concert
met onsamenhangende, ellenlange bindteksten, en ook de constante
insiders en plagerijen aan het adres van de pianist waren zaken
waar het publiek weinig tot niets aan had. Ook op de zang had dit
soms zijn uitwerking.
Doodzonde, want Eitzel’s muziek verdient het wel degelijk om
gehoord te worden. Ook de geslaagde Carol King-cover aan het einde
was een pareltje. Mark Eitzel was onderhoudend, maar heeft een veel
groter potentieel dan wat er in Brugge uit kwam.
Tenslotte mochten de aanwezigen nog eens anderhalf uur doorbrengen
in de concertzaal. Johnny Parry was een jaar of
twee geleden al eens te gast in Brugge, voor een optreden met zijn trio. Op
Music in Mind had hij voor de gelegenheid een 13-koppig kamerorkest
meegebracht. Parry zelf speelde deels dezelfde nummers als vorige
keer en klinkt nog steeds als een Tom Waits-imitator, maar anders
dan de vorige keer wist hij ons nu wél te boeien. De rijke
begeleiding betekende een absolute meerwaarde. De prachtige,
sfeervolle visuals pasten perfect in de sfeer van de donkere
nummers. Tijdens de momenten waarop de beelden en het orkest mooi
harmonieerden met Parry’s stem, hing er echte magie in de lucht.
Het optreden begon pas rond half elf, wat ervoor zorgde dat het
voor veel mensen na een paar nummers al welletjes geweest was.
Volledig onterecht, want het laatste optreden van de avond was
zonder enige twijfel het beste.
En zo kwam er na een kleine zes uur een einde aan de geslaagde
‘Drama Lounge’-avond. Music in Mind duurt nog tot zondag, en
afgaand op de concerten van vanavond staat er melancholische zielen
nog veel moois te wachten.
