PIAS, 2009
Je zou denken dat een band als Editors het onderhand wel beu is om
steeds weer vragen te moeten beantwoorden over hoe ‘donker’ ze wel
niet zijn. Dat heeft het viertal inderdaad zelf ook al te kennen
geven, maar het heeft hen er toch niet van weerhouden door te gaan
op hun elan. ‘In This Light And On This Evening’ is met voorsprong
het somberste album dat de band uit Birmingham tot dusver
bijeengeschreven heeft. Daarvoor hebben ze hun vertrouwde
gitaargeluid gedeeltelijk achter zich gelaten en de synthesizers
van onder het stof gehaald. Het resultaat is overdonderend.
Waarom we zo nadrukkelijk verwijzen naar het zwartgallige sfeertje
van ‘In This Light And On This Evening’ wordt meteen duidelijk in
de openings- en titelsong van het album. Op de tonen van de zwaar
aangezette eightiessynths – die we nog regelmatig gaan terughoren
op de rest van de plaat – vertelt de herkenbare bariton van Tom
Smith (die iedere keer hij ons toezingt overigens nog steeds mooier
lijkt te worden) ons over de fascinerende schoonheid van zijn
nieuwe thuisbasis Londen. Vrolijke jongens zijn Editors nooit
geweest, maar op de nieuwe plaat en met name in dit nummer gaat het
er echt gitzwart aan toe.
‘Bricks And Mortar’ is een combinatie van de klinische doch
aangrijpende sound van Joy Division en het typische jaren
tachtig-geluid van New Order. Toch is het in de eerste plaats een
heerlijke en een – ondanks de niet onopgemerkt gebleven
stijlveranderingen – typische Editorssong. Het nummer gaat een stuk
over de zes minuten qua speelduur, maar heeft het potentieel om
‘Papillon’ op te volgen als nieuwe single. Niet dat we
laatstgenoemde al beu gehoord zijn. ‘Papillon’ is een
onweerstaanbare dansvloervuller met een zwart randje en mag wat ons
betreft gerust nog een aantal weken meedraaien aan de top van de
hitlijsten.
De rest van het album is heel wat minder toegankelijk. Het was best
een bewonderenswaardige zet van Editors om af te stappen van de
gitaarriffs die hun doorbraak bij het grote publiek afgedwongen
hebben. Toch lijkt het erop dat de mannen weten waar ze mee bezig
zijn. Ze trappen niet in de val die zoveel andere groepen bij het
maken van hun derde plaat niet hebben kunnen ontwijken: het tot
vervelens toe herhalen van zichzelf. Bovendien hebben ze hun
vertrouwde geluid ingeruild voor een nieuwe aanpak die minstens
even adembenemende resultaten oplevert. Wanneer de gitaren dan toch
nog eens in de strijd geworpen worden, zoals in ‘You Don’t Know
Love’, pakken die beter uit dan ooit tevoren.
‘In This Light And On This Evening’ klinkt meestal als een (beter)
vervolg op ‘The
Back Room‘, de knappe debuutplaat die topsingles als ‘Munich’
en ‘Blood’ voortbracht. Vooral ‘The Big Exit’ lijkt op een verder
uitgewerkte en haast geperfectioneerde versie van dat geluid. ‘The
Boxer’ refereert dan weer net iets meer aan de indrukwekkende
tweede cd ‘An End Has A Start’ en is een van de absolute
hoogtepunten op een plaat die eigenlijk van dieptepunten gespaard
blijft. Een andere song die onder die noemer valt is ‘Like
Treasure’, een nummer dat Editors op alle vlakken verheft boven
zijn generatiegenoten.
Ook afsluiten doen Editors in stijl. ‘Eat Raw Meet = Blood Drool’
klinkt met zijn pompende synths als Depeche Mode in beste doen en
beschikt over een zekere singleskwaliteit. Dat laatste geldt niet
voor ‘Walk The Fleet Road’, dat wel een sobere en hartverscheurende
parel is die erin slaagt ‘In This Light And On This Evening’ nog
mooier af te sluiten dan ‘Well Worn Hand’ dat deed voor ‘An End Has A
Start‘.
Eerlijk gezegd hadden we niet eens durven te hopen dat Editors na
zo’n schitterende tweede plaat nog een stapje verder zouden kunnen
geraken op hun derde boreling. Dit is echter zo’n moment dat Marco
Borsato in voorspoedigere tijden al eens bezong: een droom van een
plaat die – gelukkig voor ons – werkelijkheid is geworden.
Editors spelen op 7 november in Vorst Nationaal en op 30 april
in de Lotto Arena (Antwerpen).
www.myspace.com/editorsmusic
