De derde plaat blijft voor de meeste groepen toch de cruciale horde die het kaf definitief van het koren scheidt. Met tweede plaat An End Has A Start klopte Editors overtuigend op de grote poort. Beukt ze die met de opvolger In This Light And On This Evening definitief open? En hoe? Goddeau deelt met u exclusief de eerste indrukken.
- "In This Light And On This Evening": Een pekdonker, zelfs wat schrikwekkend begin, waarin Smith als een doodgraver over Londen prevelt tegen synths die de dark wave van de jaren tachtig meegemaakt hebben. Dreiging maakt halfverwege plaats voor ontlading wanneer drums en gitaar het onweer doen losbarsten. Indrukwekkend begin.
- "Bricks And Mortar": Legt aanvankelijk een extra brug tussen Joy Division en New Order, maar krijgt in het prachtige, epische refrein ("Pour salt water on the wound") een onmiskenbare Editors-smoel. Met meer dan zes minuten het langste nummer van de plaat.
- "Papillon": Meest rechttoe rechtaan nummer en daarom ook meest logische single, uitstekende intentieverklaring voor deze plaat. Editors scoort een overtuigende openingshattrick.
- "You Don’t Know Love": Editors goes Depeche Mode in wat aanvankelijk het eerste rustpunt lijkt te zijn, tot het tempo aan het einde toch weer omhoog gaat en uitmondt in een donkere gospel op gitaar en, uiteraard, synths.
- "The Big Exit": beetje bevreemdend, wrang liefdesnummer waar zich, mede door Smith, weer donkere wolken boven samentrekken tot de elektronische drums van Ed Lay de bui doen losbarsten.
"The Boxer": het eerste echte rustpunt waarin Editors voor één keer teruggrijpt naar de sound van And End Has A Start. Mooi. - "Like Treasure": "Tiens, speelt Adam Clayton mee?" zal u zich afvragen bij de intro. Om u vlak daarna af te vragen of dit misschien het mooiste nummer is dat Editors ooit al heeft opgenomen. Ontzaglijk sterk en meeslepend refrein ("You will keep forever/I’ll bury you like treasure"). De lat op dit album ligt hoog.
- "Eat Raw Meat = Blood Drool": stevig contrast, dit grimmig en grillig nummer dat toch ook weer aan Depeche Mode doet denken. Ook hier weer geen gitaar te horen, Ed Lay geeft het met elektronische drums aan het einde een ijzeren scrotum.
- "Walk The Fleet Road": een pure eighties hymne die de plaat prachtig en waardig afsluit. In This Light And On This Evening blijkt een zwarte, moedige, verrassende plaat te zijn die in zowat niets op zijn voorganger lijkt. Wees gerust: Editors behoort met deze plaat ontegensprekelijk tot het beste koren.
In This Light And On This Evening ligt op 12 oktober in de winkel. Om dat te vieren mag godddeau tien singles van “Papillon” weggeven, met daarop ook nog demoversies op van “Like Treasure” en “Eat Raw Meat = Blood Drool” en de Tiësto Remix. Mail “Vlinderslag” naar win@goddeau.com met je naam en adres en wie weet hoor je bij de gelukkigen.
