De bewuste keuze voor overdreven theatraliteit en dramatiek bij de
alternatieve rockgroep Muse heeft de afgelopen jaren al voldoende
stof tot discussie opgeleverd. De zogenaamde bashers
vinden het pretentieuze troep, terwijl de fans van het eerste uur
de groep met alle middelen verdedigen. Een stevige polemiek, maar
vaak zonder enige nuance. Ook bij enola zijn de meningen wel
verdeeld. Het valt niet te ontkennen dat Muse een typische,
kenmerkende stijl heeft die op meerdere vlakken verschilt van
andere mainstream geörienteerde rockgroepen. Sinds ‘Black Holes and
Revelations‘ wordt dit groteske karakter steeds vaker gekoppeld
aan de mogelijkheden van de elektronica. Het langverwachte ‘The
Resistance’ slaat opnieuw de elektronische weg in, zoals we al
konden horen op eerder verschenen fragmenten op het world wide
web. Met het verschijnen van het volledige album kunnen
Matthew Bellamy en de zijnen nu eindelijk uitgebreid aan de tand
worden gevoeld.
Opvallend bij de eerste luisterbeurten is de eigenzinnige en kritische inhoud van de teksten. In het openingsnummer – en tevens
eerste single – ‘Uprising’ wordt expliciet verwezen naar de vele
(mogelijke) complottheorieën en de vele leugens die gebruikt worden
om gewone mensen zoet te houden. Bellamy roept met zijn theatraal
stemgebruik meermaals op tot weerstand en reactie op deze
wantoestanden. De beat en de elektronische geluiden doen sterk
denken aan het werk van onze eigen Daan, hoewel de veelvuldig
gebruikte synthetische handclaps net iets te veel van het goede
zijn.
Verwacht u bij dit album niet aan opzienbarende melodieën of
radicale stijlbreuken. Het titelnummer ‘Resistance’ bevat een
aardige overgang qua stijl, maar de melodie klinkt vrij
simplistisch en vooral het melige refreintje “love is our
resistance” doet ons meermaals de wenkbrauwen fronsen.
‘Guiding Light’ combineert harde percussieslagen met goedkoop
klinkende synthesizergeluiden en probeert net iets te hard het
arenagevoel op te wekken. De vele effecten maken het eerder storend
en lawaaierig dan echt memorabel. Daarnaast hebben we bij het
gitaarwerk van ‘Unnatural Selection’ het gevoel naar een
ondoordachte herwerking van ‘New Born’ te zitten luisteren. Tevens
laat de onsamenhangende tekst ons warm noch koud. Enkel de
gitaarsolo op het einde weet nog enigszins de schade te
beperken.
De grootste vraagtekens plaatsen we – ondanks al het voorgaande –
achter ‘United States of Eurasia (+ Collateral Damage)’ dat in een
zestal minuten ingetogen pianomuziek probeert te combineren met
Oosters geïnspireerde melodieën. Het eindigt uiteindelijk met een
grand finale die qua stijl en structuur verdacht veel wegheeft van
Queens ‘Bohemian Raphsody’. In sommige gevallen worden dergelijke
gewaagde composities terecht de hemel ingeprezen, maar hier hebben
we het gevoel dat het allemaal net iets te braaf en ongeïnspireerd
is. Het refrein slaat werkelijk nérgens op – een poging om dat
Oosters tintje te rechtvaardigen? – en we vragen ons af of dit niet
gewoon een medley van Bellamy’s favoriete nummers is. Het klinkt op
het eerste gehoor wel catchy en is waarschijnlijk zeer leuk om te
spelen voor familie en vrienden, maar daar zou het beter bij
blijven.
‘I Belong to You/Mon Cœur S’ouvre à ta Voix’ wordt gekenmerkt door
een andere sfeer: Muse waagt zich hier aan het Franse chanson en
doet dat in tegenstelling tot ‘United States of Euriasia’ op
voortreffelijke wijze. De stem van Bellamy voelt zich hier
duidelijk als een vis in het water, en algemeen gezien weet het
nummer ons enkele keren te verrassen. De kers op de taart vormt
echter het driedelige ‘Exogenesis’, waar schijnbaar volledig de
kaart van de klassieke laat-romantische symfonie wordt getrokken.
Het eerste deel start met een lichte dreiging die verder in het
nummer opgaat in een moderne setting, waarbij Bellamy vooral
gebruik maakt van zijn uitzonderlijk stembereik om het geheel af te
werken. Muse waagt zich hier aan een korte rockopera die
ongetwijfeld voldoende mogelijkheden geeft op een podium tijdens de
volgende tour. Het afsluitende deel weet ons – ondanks de typische
structuur en de herkenbare melodie – eveneens aan te spreken.
‘The Resistance’ bood ongetwijfeld de kans tot een creatieve sprong
in het onbekende. Verrassend genoeg bleef Muse net iets te veel op
het al te vaak bewandelde pad rondhangen om echt de standaard te
verleggen. De herkenbare stijl heeft ongetwijfeld zijn voor- of
tegenstanders, maar verder horen we bitter weinig muzikale
elementen die creatief denkwerk verraden. Misschien moeten Bellamy
en co eens de tijd nemen en rustig nadenken over muziek die ons ook
inhoudelijk uit onze sokken kan blazen. Een volledige symfonie
bijvoorbeeld?
Muse komt op 2 november naar het (uitverkochte) Sportpaleis in
Antwerpen.
