Melodieuze maar eigenzinnige songs die meer weg hebben van zweverige soundscapes dan van conventionele popsongs; stuitend normale en enigszins verlegen groepsleden die ook live weinig toegevingen genegen zijn. Het lijkt niet op een recept voor een volle tent op Pukkelpop, maar schijn bedriegt, want de opkomst voor Grizzly Bear op donderdagavond was bijzonder groot. De waardering achteraf nog groter.
Het is ondertussen alweer drie jaar geleden sinds we Grizzly Bear voor het laatst aan het werk zagen — toen nog voor de spreekwoordelijke vijf man en een paardenkop in het Brusselse Warandepark. Voor Grizzly Bear zijn het drie bepalende jaren geworden, waarin ze uitgroeiden van een wat obscure nichegroep naar een door Pitchfork geprezen band die nu ook schijnbaar moeiteloos een volle Club wist in te pakken. Het succes van hun onlangs verschenen derde langspeler Veckatimest — alom door muziekcritici en fans geroemd en gelauwerd — heeft voor Grizzly Bear heel wat deuren geopend. Nochtans heeft de groep niet voor de makkelijkste weg gekozen. Jazeker, de ruwe kantjes van debuut Horn of Plenty — opvallende afwezige tijdens zowat alle live shows — zijn er wat af geveild en na de overwegend dromerige soundscapeachtige composities van Yellow House zijn ondertussen de songs terug gekeerd. Maar toch doet Grizzly Bear nog steeds haar eigen compromisloze ding, en wordt daarom niet minder door het publiek in de armen gesloten.
Heel even was het wennen. Het fragiele, zachte werk was dit jaar in de Pukkelpopprogrammatie wat ondervertegenwoordigd, en dus moesten we toch even slikken toen de groep met hun zeemzoete gitaren en harmonieuze samenzang een aanslag op ons gemoed pleegde. Lang duurde dat echter niet, want al snel nam de atmosferische rock van Grizzly Bear de hele Club in haar bezit. De nadruk lag daarbij quasi uitsluitend op het recente werk uit Veckatimest, terwijl slechts per uitzondering nog eens een uitstap naar Yellow House werd ondernomen. Ten kwade kan je dat de band niet duiden, want haar recentste werk is ook zonder meer haar beste dat zich bovendien uitstekend blijkt te lenen voor live uitvoeringen. Zij die dachten dat Veckatimest enkel geschikt was om op een weemoedige zondagavond in een half verduisterde huiskamer bij weg te dromen, vergisten zich schromelijk.
Het valt live vooral op hoe sterk Grizzly Bear als band gegroeid is. Daar waar de groep aanvankelijk niet meer was dan een soloproject van Edward Droste, nemen nu ook Daniel Rossen en Christopher Bear een steeds voornamere rol in de groep in. De muzikale verscheidenheid en de prachtige samenzang die daar het resultaat van zijn, dragen sterk bij tot de bijzondere magie die de band ook donderdag wist over te brengen. De prachtige manier waarop hun songs tot op het bot werden uitgekleed, om ze vervolgens weer laag per laag tot op hun harmonieuze toppunt te drijven, was zonder meer betoverend. Het vereist ongetwijfeld heel wat lef om met hun niet alledaagse manier van rock bedrijven op een podium te stappen, maar deze passage op Pukkelpop was alleszins niet minder dan opzienbarend. Absoluut hoogtepunt van een quasi perfect optreden kwam er bij "Two Weeks", waarbij zoetgevooisde Beach House-zangeres Victoria LeGrand ook nog eens haar steentje mocht bijdragen.
Dat Grizzly Bear in uitzonderlijk goede doen is, dat hadden we al gemerkt aan hun laatste plaat. Maar dat ze het ook in hun mars hadden om daar live nog een schepje bovenop te doen en een dergelijk wonderlijk optreden af te leveren, dat hadden we niet meteen zien aankomen. Magisch!
