Mercury, 2009
Na ‘The Bedlam in Goliath‘ kondigde The Mars Volta een
koerswijziging aan: zanger Cedric Bixler Zavala bestempelde het
nieuwe werk als pop, Omar Rodriguez-Lopez sprak dan weer van een
akoestisch album. Uiteindelijk schaafde Zavala deze uitspraak nog
wat bij en zo kwamen ze uiteindelijk uit bij mellow.
Westlife zijn ze gelukkig niet geworden, maar mellow dekt
de lading van de nieuwe invloed maar al te goed. Zo laat opener
‘Since We’ve Been Wrong’ vanuit een lange stilte een ingetogen
gitaarriff opduiken waarop Zavala zich fragiel afvraagt “Do you
remember how you wore that dress?“.
We dachten steeds dat varkens sneller zouden vliegen, maar o jawel,
The Mars Volta heeft een romantische ballade op plaat gekeild! Ze
doen dat zelfs volgens de algemeen geldende wetten: een structuur
met duidelijk afgelijnde strofen en refreinen waarin de amoureuze
tragedie weliswaar poëtisch wordt gebracht, maar zonder cryptische
boodschappen, grote vocale uitschieters of psychedelische
intermezzi. De song eindigt zelfs in een orkestrale finale
met statige violen.
The Mars Volta goes dus mellow en The Mars Volta
doet dat heel goed. Met ‘Copernicus’ krijgen we zelfs een
semi-akoestische track: een hartverscheurende ballade, tot op het
bot afgeschraapt, die ook tekstueel heel introspectief en zelfs
poreus klinkt: “You’re not there, I poke needles in the neck of
a doll. She pokes back asking why can’t I just let her
lie“. ‘With Twilight As Her Guide’ speelt als een film
noir musical rond het thema schuld en boete (in combinatie met
noodlottige liefde, een wederkerend thema op deze plaat): “She
tells me I’m not capable of what they accuse me. With no
remorse I stand and say that guilt is what I plead“.
De hoge, bijna gebroken stem van Zavala tegenover de zacht
uitdijende elektrische gitaareffecten: het geeft een prachtig
effect in combinatie met de aangehouden dreiging die je doet
afvragen wanneer het nummer eindelijk zal losbarsten. Het antwoord
is natuurlijk negatief: de heren letten hier wel degelijk op hun
tellen!
Het collectief wilde in de backstage van de zomerfestivals
natuurlijk niet uitgelachen worden omwille van een pruilplaat, dus
hoor je tussendoor ook nog steeds de typische Mars Volta-songs. Die
zijn deze keer wel een stukje conventioneler verpakt: het funky
‘Teflon’ doet dat door de pieken af te stompen, ‘Cotopaxi’ door de
adrenalineopstoten en het spel met de versnellingen te behouden,
maar dit alles binnen een duidelijke strofe/refreinstructuur en een
radiovriendelijke speelduur (maar niet zonder te zorgen voor een
behoorlijk nerveus verpozen).
Ook al worden er bakken kritiek geleverd op de olifantendrachten
die de Mars Volta-nummers soms kunnen zijn, bij dergelijke songs
komt dit de compositie absoluut ten goede. ‘Halo Of Nembutals’ doet
geen moeite om water bij de wijn te doen. Met echo’s op de stemmen,
dubbele vocale lagen en schrille declamatie, lijkt dit dan ook een
achterblijvertje van de ‘The Bedlam in Goliath’-sessie dat niet in
de vuilbak mocht belanden. Over de kwaliteit van de song kunnen we
niet klagen, maar hij doet wel enigszins het effect van het
muzikale concept van het album teniet.
Natuurlijk hadden we geen tracklist met uitsluitend ballades
verwacht, maar er zijn andere mogelijkheden om te variëren zonder
terug te grijpen naar de traditionele technieken, zoals de vuile,
schrapende finale ‘Luciforms’ bewijst. Conclusie: de plaat is dan
misschien niet van die aard dat we van begin tot einde met open
mond en vol adoratie overstag gaan voor de mellow songs
van Cedric Bixler Zavala en Omar Rodriguez-Lopez, toch heeft het
duo weer maar eens een meer dan degelijk album afgeleverd!
