Het Franse Gojira blijft een fenomeen met grote impact. Niet alleen blijft From Mars To Sirius een van de belangrijkste metalalbums van de afgelopen tien jaar, ook zaterdagnacht bewijst het viertal haar ijzersterke livereputatie.
Verpletterend. Dat was de indruk die de Franse metaltrots de festivalganger in Dour drie jaar geleden naliet. Ondertussen lieten zeThe Way Of All Flesh los op de mensheid dat – op een paar schoonheidsfoutjes na – het woeste tempo verder zet.
Net als op The Way Of All Flesh gaat Gojira met “Oroborus” op een subtiele manier van start, als een stilte voor de storm. Niettemin kenmerkt het nummer zich door lekkere grunts en sterk ritmisch gitaarwerk doorspekt met de vette bassound van hyperactieveling Jean-Michel Labadie en het geniale drumwerk van klein broertje Mario – met dikke spierballen – Duplantier. Tijdens “The Heaviest Matter Of The Universe” wordt de wereldse razernij en natuurkracht die Gojira bespreekt in zijn songteksten realiteit in zowel het muzikale smeedwerk van bombast en epiek als in de kolkende massa vooraan. Achterin gaan de vermoeide warhoofden lustig mee op en neer en de vuisten raketgewijs de lucht in. Joe Duplantiers enthousiasme heeft een charismatische touch. Met James Hetfield-kuren haalt zijn aanbidding van de grote schare Franse metalheads de vaart net iets te veel uit de set. Het blijft wel een bewijs dat deze Fransmannen niet boven hun (metal)stand leven. Begeleid door een licht epileptische lichtshow is er ook plaats voor de technische pareltjes van The Way Of All Flesh. “Toxic Garbage Land” en “The Art Of Dying” slaan ons knock-out maar misschien zit het late uur van de show er ook voor iets tussen. Het digitale “A Sight To Behold”, op een wolkje van synths en akelig vervormde stemmetjes, is de vreemde eend tussen nostalgische trips naar ouder werk als “Clone”, “Backbone” en “Flying Whales” maar een leuk intermezzo tussen al dat technische geweld.
Gojira kan de volledige weide in amper één uur overdonderen. De vier vrienden uit het Zuid-Franse stadje Bayonne lijken de wereld op zijn Metallica in the eighties – als support van de Amerikanen in het najaar – te veroveren. Ook wij schreeuwen gretig – zoals de Franse fans ons voor waren – Gojira! mee want dit nuchtere viertal is de pedaal naar de toekomst van de metal.
