DOUR 2009 :: De queeste naar ander en beter

Aah, dat Dour! Dour! Die jaarlijkse marktplaats voor de muzikale ontdekkingsreiziger: bandjes van allerlei slag bieden zich aan op zes verschillende podia en de veelzijdige marktbezoeker baant zich een weg in de charmante massa op een muzikale ontdekkingsreis. Met het boodschappenlijstje in de hand, trok ook goddeau op shopping spree . De resultaten? Hierzo:

Dag een :: Polyritmische signalen

Een eerste dag biedt een frisse wei en een dito hoofd: het is nog vroeg en alles kan nog gebeuren. Uw team duikt er dan ook welgemutst in: (lh) met een voorliefde voor metal, (lv) voor de vleugjes electro-hiphop, (elv) voor al wat hip en indie is, en (mvs) als vliegende keeper.

Et on est parti! De typisch verstrooide Dour-bezoeker van het eerste uur wordt meteen stevig aangepakt door de vuile mix van noise rock en post-metal van Drums Are For Parades. Het fantastisch genaamde Gentse trio brengt bij momenten een verschroeiende geluidsbrij, de perfecte voorbereiding voor de postmoderne mayhem van Amenra, Meshuggah en Isis straks, maar wekte echter bij de eerste bezoekers van de Club Cirquit Marquee — na een kort maar krachtige set van nauwelijks 25 minuten — meteen lichte braakneigingen op. Als opwarmer was die loeiharde set voor velen dan ook wat van het goede te veel, maar eigenlijk hebben wij hier geen klachten over. Rawk!

Het Londense duo Joe Gideon & The Shark ziet er op het eerste gezicht dan weer als een simpele rip-off van The White Stripes uit: hij op de gitaar, zij op de drum. Maar er zit meer in met Gideon, perfect switchend tussen gitaar en bas, zwevend op zijn diepe stem, zijn zusje afwisselend tussen drumslagen en piano. Het geheel klinkt dynamisch en lekker ontspannend, in het bijzonder de afsluiter, die begint op een wolkje van zachte pianotonen en drumgeroffel, maar waarin gitaar en drum met elkaar verstrengelen zoals alleen broer en zus dat kunnen. Meteen goede reclame voor debuutalbum Harum Scarum.

En is dat daar oud-goddeaufotografe (lw) die met een bak Westmalle aan het sleuren is? Must be; vijf jaar geleden wedde ze met Bony King Of Nowhere Bram Vanparys dat het hem niet zou lukken binnen die tijdsspanne een Dourpodium te halen. Een kostelijke grap, want de benige en band bewijzen met een set vol zachte meerstemmige luisterliedjes dat ze een van de grote vaderlandse beloften zijn. Goed, opener “The Sunset” heeft nog te kampen met een slecht geluid, maar dat euvel lost gaandeweg op en wanneer een tweede nummer — meteen een nieuw — richting Fleet Foxes gaat, bloeit dit optreden helemaal open. Van het jazzy “Taxi Dream” tot het ingetogen “Maria” is er maar een woord dat The Bony King juist spelt: M.O.O.I.

Zo’n anderhalve maand geleden was ons oordeel over het Deense The Asteroids Galaxy Tour vernietigend. Op zoek naar een tweede opinie — beroepsernst heet zoiets, meneer! — stonden we toch maar weer voor het Last Arenapodium, maar helaas: een heet middagzonnetje mag dan de geschikte sfeer scheppen voor deze lome zomerfunk, het blijft wel maar lome zomerfunk die er niet in slaagt ook maar enige indruk te maken. In de Verenigde Staten is de groep naar het schijnt ondertussen behoorlijk populair. Amerika mag ze hebben.

Als Selah Sue zegt dat u voor het volgende nummer maar beter kunt gaan zitten, dan doét u dat gewoon, zo blijkt. De Leefdaalse weet even niet meer waar ze het heeft, maar zet toch moedig door met een set die we ondertussen net dat keertje teveel hebben gehoord deze festivalzomer. Sanne Putseys kan zingen, zoveel is duidelijk, maar het wordt tijd dat ze de volgende stap zet en een leuke band rond zich verzamelt die haar uit het overbevolkte singersongwritershoekje haalt. Oh, en dat Jamaicaanse accentje hoeft ook niet echt.

Opnieuw inlands ondertussen in de Club Circuit Marquee, maar deze keer Luid. Wie Amenra reeds aan het werk zag, kent ondertussen de formule: een hypnotisch bewegende Colin Van Eeckhout, Bjorn Lebons herkenbare drumpatronen en het repetitief headbangende trio Kerckhove-Kinet-Bossu. Dour heeft er zin in: na de eerste tonen van “Razoreater” bevindt de bloedhete tent zich in een trance. Toch speelt de hitte spelbreker, want de loodzware nummers van Mass IIII klinken helemaal niet zo krachtig als we gewoon zijn. Ook geen “The Paint Is Shapeless”, we krijgen enkel “Am Kreuz” van Mass III . Niettemin blijft Amenra een religie: wie zich opoffert voor het doodse altaar, kan niet meer ontsnappen.

Dour zou het festival moeten zijn waar de Waalse groepen zich verder kunnen voortplanten. Omstreeks half acht in de Magic Tent krijgen we rillingen die we later deze vierdaagse zelden gaan krijgen (of het zou door de koude wind zijn). MVSC, de groep waar dj Compuphonic voor de beats zorgt en Montvevideo het gitaargeweld uit de kast haalt, brengt ons electropop uit de orde van LCD Soundsystem, The Rapture en het groovy Friendly Fires, dat vandaag helaas gecancelled heeft. De portie energie die Jean Montevideo met zich meebrengt vervolledigt het plaatje helemaal. Zelden een groep gezien die zijn debuutplaat zo overstijgt als hier in “High Hestiation” en “Sunderland” gebeurt. Laat je niet misleiden door hun — toch wel saaie nummers op — Myspace, maar trek gewoon naar een show van MVSC en kom al kwijlend naar buiten.

En dan gaan we opnieuw even heavy doen. Een concert van Meshuggah is als een modern slagveld: Tomas Haake vuurt zijn basdrumvuur af, Fredrik Thordendal speelt zijn vertrouwde polyritmische signalen, brulboei Jens Kidman stuurt zijn soldaten in het publiek agressief aan. Het resultaat tijdens vertrouwde nummers zoals “Bleed”, “Electric Red”, “Rational Gaze” en “Future Breed Machine” — dat laatste ging echter de mist in door een modderig geluid — is een uitzinnige moshpit vooraan met in de achterlinie meeknikkende metalfans. Vierde keer Meshuggah in België in amper twee jaar, vierde keer prijs.

In de Magic Tent pikken we even een glimp The Glimmers present: Disko Drunkards mee, maar we horen te weinig dronkenmannen en te veel Glimmers. Goed, een streep “Song 2” gaat er altijd in, maar wij kwamen voor de eigen mix van rock en electro en wanneer die pas na twintig minuten in de set even komen meedoen, zijn wij alweer bijna weg.

Naar Isis meerbepaald, de moeder aller post-metalbands. Meeslepende opener “Hall Of The Dead” brengt de Club Cirquit Marquee meteen in een roes, met “20 Minutes / 40 Years” en “Dulcinea” volgen dra nog wat hoogtepunten. Het daverende applaus na traditionele afsluiter “In Fiction” is het ultieme bewijs van het muzikaal orgasme dat tot achteraan in de tent gevoeld werd.

Tiens: als Santigold expliciet vraagt dat haar concert een kwartier wordt vervroegd omdat ze er voor middernacht aan wil beginnen, waarom begint ze er dan pas twintig minuten later aan? En waarom vraagt ze een grote catwalk tot midden in het publiek als ze die toch nauwelijks gebruikt? Streken zijn het, en de muziek rechtvaardigt die niet helemaal. De headliner van de eerste Dourdag kon de verwachtingen niet echt inlossen. Niet dat set niet pittig begint, maar na amper twintig minuten zijn hits “L.E.S Artistes”, “Say Aha” en “Lights Out” al prijsgegeven en daarna lijkt, net zoals ons, de hippe New Yorkse zelf een beetje verveeld. Misschien ook wel ontmoedigd door de wat doordeweekse ontvangst van het publiek — best enthousiast maar een hype is wellicht meer gewoon.

“Euh, hoe lang moeten we, nog?” vroeg ze luidop nog voor de set halfweg was. Alsof ze niet meer wist wat gedaan! Waarna de inval volgt: “Willen jullie een cover horen?” en ze zich waagt aan een gepimpte versie van “Killing An Arab” van The Cure. Meteen lijkt ze even haar tweede adem te vinden met “Brooklyn Go Hard”, een anthem over haar geliefde New Yorkse borough dat ze maakte met Jay Z en Kanye West voor de soundtrack van Notorious, over het leven van Notorious B.I.G. Naar het einde van de set greep ze terug naar haar debuutplaat met aardige versies van “I’m A Lady” en “Creator”. Toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat de goed uitgebalanceerde mix van beats en gitaren live veel minder goed uit de verf komt dan op plaat.

Naar verluidt werkt Santi ondertussen aan een opvolger voor haar bejubelde debuut. Wij zouden haar willen aanraden om zich daarop toe te leggen en ons daarmee te bewijzen dat ze de wereld nog wat te vertellen heeft na de hype. Zo niet dienen we haar binnenkort te klasseren als een door hippe producers (Diplo, Switch) gepromoot wegwerpproduct.

En daarmee zijn meteen de eerste regendruppels beginnen vallen en maken we ons uit de voeten. Het is te vroeg om uitgeregend te worden — er volgen nog drie dagen — en de lokroep van rum in de tent is niet te weerstaan. Uw team staat er morgen weer klaar voor, zij het misschien met een ietwat houten hoofd. Tot dan!