Mocht er nog iemand geloof hechten aan de flauwe BBC-"onthulling" dat F1-kampioen op rust Michael Schumacher The Stig uit Top Gear is: vanaf heden is dat euvel uit de wereld geholpen. Bob Log III is The Stig en zijn shit is niet altijd even perfect.
Bob Log III is een geval apart. Om het zacht uit te drukken. Wie de Amerikaanse onemanband ooit live aan het werk heeft gezien, weet wat we bedoelen. Bob Log III, geboren in het voormalige bluesepicentrum Chicago, is een rasechte performer die klinkt als een echte band. Steevast getooid in een leren motorpak inclusief helm(!) brengt hij op zijn slidegitaar een licht ontvlambare mengeling van Deltablues en rauwe punk. Zingen doet hij via een telefoon in zijn helm. Verstaanbaarheid is daarbij geen criterium. Tenzij het om arrogante, bij wijlen zelfbevlekkende slogans als "my shit is perfect!" of "bitch!" gaat.
Voor de hand liggende referentie in dit geval is uiteraard die andere eenmansbluessensatie Seasick Steve — ook al krijgt die tegenwoordig ruggensteun van een extra drummer. Net als oude bluesknar Seasick Steve durft Bob Log III tijdens concerten wel eens — vrouwelijke — fans op zijn schoot te inviteren. Om vervolgens een bob scotch te fabriceren, een door een vrouwenborst geshakete whiskey. D´t zien we Seasick Steve dan weer niet meteen doen.
My Shit Is Perfect is reeds zijn vierde soloplaat — eerder speelde Bob Log III in de duoband Doo Rag. Het is opnieuw een erg rauw, zeg maar visceraal plaatje geworden: afgekloven gitaarsound en — zoals gezegd — nauwelijks verstaanbare zang. Hier (de koebel in "My Shit Is Perfect") en daar (de grom in "Bump Paw" — Tom Waits is fan) kleedt Bob Log zijn kale sound iets meer aan, en dan schuiven wij automatisch richting puntje van onze stoel. De uitbundige, opzwepende kreetjes zijn legio.
Grootste pijnpunt van dit plaatje, en bij uitbreiding van heel het concept — want dat is het uiteindelijk wel — Bob Log III, is het stuitende gebrek aan variatie. Weet Seasick Steve nog te beklijven met zijn bezwerende mix van opzwepende blueskrakers met meer ingetogen songs en door zijn onweerstaanbare vertelkracht, dan tapt Bon Log III net iets te veel uit hetzelfde vaatje. Daardoor lijkt het of je per abuis de repeatknop hebt ingedrukt, ook al hebben de songs verbluffende titels als "Goddamn this sounds good" (kid you not), "Shake A Little, Wiggle It, And Jingle It Too" of "Bump Pow! Bump Bump Bump Pow! (x4)".
Bob Log III is vooral een groep, nou ja, die je live moet zien. Op plaat is de wervelstorm die hij op het podium steevast ontketent — wegens het ontbreken van variatie en visuele troeven — een stuk minder groot. Ga dat zien dus.
